Consumentengids

In Nederland was Frank altijd groot fan van twee tijdschriften: de Donald Duck (het meest gelezen blad onder volwassen mannen) en de consumentengids. Die eerste hebben we bij ons vertrek uit Nederland toch maar opgezegd. Maar de consumentengids willen we door laten sturen als dat tenminste niet al te duur wordt.

Helaas kost al het regelwerk hier zoveel tijd dat het uitzoeken met de consumentengids er nog niet van is gekomen. En hoe voorkom ik dan dat Frank afkick-verschijnselen begint te vertonen?

Simpel: in de boekwinkel hier vind je de Amerikaanse versie van de consumentengids, de Consumer Report. Eigenlijk precies hetzelfde soort blad, kijk maar eens naar de layout:



Wat denk je? Zou Frank doorhebben dat het 'n ander blad is?

De bijbehorende bigmac-index:

Consumer Report

$6

€6,95

Rijbewijs - part two

Gisteren vertelde ik al dat ik vandaag weer naar het DMV-kantoor moest om mijn theorie-examen te doen. Ik was mooi op tijd om op de parkeerplaats van het kantoor te parkeren. Om tien voor negen kon ik aansluiten in de rij voor het kantoor. Terwijl we daar stonden, kwam er een medewerker voorbij die je al indeelde in een categorie. Een ander deelde DL44-formulieren uit aan mensen die dat nog niet hadden ingevuld. Gelukkig had ik mijn papiertje van gisteren en kon ik direct doorstomen naar rij D. Daar was ik zowaar de eerste!

Met mijn vragenlijst kon ik naar een van de 'hokjes' gaan. Het is eigenlijk een lange statafel met antispiekplaten waar je tussen staat. Niet dat er veel te spieken valt: er zijn 12 verschillende vragenlijsten en dan ook nog in allerlei talen, waaronder Tagalog (ah! Filipijns) EN er loopt een chagrijnige bewaakster rond. Zij controleert of je niet spiekt in je California Driver Handbook of een hulplijn belt.

De theorievragen
De vragenlijst bestaat uit 36 mutiplechoicevragen. Je mag er maximaal 6 fout hebben. Ik had er 3 fout. Twee waren alcohol-gerelateerd (dat stukje had ik inderdaad niet gezien, dus Frank: lees pagina 73 en 74 ook goed!) en eentje had ik gewoon beter moeten lezen.

De foute vragen
It is illegal for a person -21 years of age or older- to drive with a blood alcohol concentration (BAC) that is .... or higher.
A 0.08%
B 0.10%
C 0.05%

If you are convicted of driving with an excessive blood alcohol concentration, you may be sentenced to serve:
A. Up to 6 months in jail
B. Up to 12 months in jail
C. No jail time but you must pay a fine of $500

U-turns in business districts are:
A. Always illegal because they are dangerous
B. Legal whenever oncoming vehicles are not a hazard
C. Legal only at intersections, unless a sign prohibits them
(Tip: bij al deze vragen moet je niet te streng antwoorden)

En wat heb ik nu? Een velletje papier met de titel 'Temporary Driver's License'. Samen met mijn Nederlandse rijbewijs is dit een tijdelijk rijbewijs. Deze is twee maanden geldig.

Over drie weken heb ik mijn 'driver's test', dus moet ik afrijden. Oh enne, het is maar dat je 't weet: vanaf morgen mag je hier niet meer SMS-en terwijl je rijdt!

Rijbewijs - part one

Vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik mijn Californisch rijbewijs gaan aanvragen. Dat moest ook wel, want de regel is dat je binnen 10 dagen na aankomst je rijbewijs regelt. Dat doe je op een DMV-kantoor (Department of Motor Vehicles). Je haalt daar een DL44-formulier op of je vult 'm ter plekke in, zodat je direct je 'written test' (theorieexamen) kunt doen. Het is verstandig om hiervoor een afspraak te maken, dan kom je in een kortere wachtrij voor een oproepnummer. Daarna moet je alsnog wachten totdat je wordt opgeroepen bij een van de 23 loketten. Ik had geen afspraak en heb eerst 20 minuten (viel nog best mee) in de rij gestaan om het DL44-formulier + nummer te krijgen. Vervolgens heb ik 3 kwartier gewacht op mijn beurt. Wil je zonder afspraak, controleer dan in elk geval op de DMV-website wat de wachttijden op dat moment zijn voor het DMV-kantoor. Je ziet dan ook de wachttijden van andere kantoren in de buurt. Daar kun je naar uitwijken. Als je dat doet, moet je je praktijkexamen ook daar doen.

Voor het aanvragen van het rijbewijs hoef je nog geen social security number (SSN) te hebben. Een geldig paspoort met visum en I-94-kaartje er in is ook goed. Omdat ik in mijn paspoort Knier, e/v van Puffelen ben, heb ik in het vliegtuig op het I-94-formulier mijn meisjesnaam ingevuld. Om het systeem niet van slag te laten raken, wordt mijn naam op mijn rijbewijs ook Knier. Ik kan dan later - met de internationale trouwakte - mijn naam laten veranderen (en weer in de rij staan?).

Na het invullen, uitdraaien, ondertekenen van wat formulieren en het betalen van $28, krijg je een ogentest. Dat gebeurt gewoon aan de balie. Vervolgens krijg je een papiertje en mag je in een andere rij wachten om een digitale foto te laten maken. Vervolgens krijg je zoiets mee:
Hiermee ga je naar de afdeling 'written test'. Althans, dat was de bedoeling. Het was alleen tien over half vijf en na half vijf nemen ze geen tests meer af. Dat staat ook heel netjes in het handboek vermeld, maar ik dacht dat dat alleen voor het afrijden was. Ik sta morgenochtend om 9 uur dus weer op de stoep bij het DMV.

Stinkwinkel

In het Valley Fair winkelcentrum mijden we 'n bepaalde hoek als de pest. Daar zit namelijk de Abercrombie & Fitch kledingwinkel. Ik weet niet wat voor kleding ze hebben. Maar ik weet wel dat ze deze aanprijzen door 'n enorme berg eau-de-toilette los te laten in de winkel. Wel zoveel dat je het in de gangen om hun ingang heen niet alleen ruikt, maar het ook op je ademhaling slaat. Bah... wat 'n vieze marketing.

Maar ja, toen we laatst 'nzelfde Abercrombie & Fitch tegenkwamen in het (niet overdekte) Stanford Shopping Center werden we toch wel erg nieuwsgierig: zouden ze leuke kleding hebben. De reclameborden in de etalage beloofden in elk geval veel.


Reclame van de Abercrombie & Fitch

Uiteindelijk bleek de winkel best leuke kleding te hebben. We hebben er voor mij 'n "hoodie" (vest met capuchon) gehaald. Lekker warm voor de koude winter hier. Wat nou? Het is best koud hoor, 's ochtends op m'n fiets als de zon nog niet schijnt!

Oh ja, de walgelijke geur blijkt 't eigen merk van Abercrombie & Fitch te zijn. Toen we de winkel uitkwamen had ik de smaak ervan in m'n mond hangen. Zoals je begrijpt zal ik dat geurtje niet snel kopen.

Recept

Ik wilde wel eens echt Amerikaans koken, dus heb ik een kookboek gekocht. Die heb ik ergens opengeslagen en dat recept heb ik gemaakt. Hier meten ze alles af in 'cups'. Daar heb je dan ook speciale maatbekertjes voor: 1/4 cup (60 ml), 1/2 cup (120 ml), 2/3 cup (150 ml) en 1 cup (235 ml).

Gegrilde zalm met citroen-barbecuemarinade (4-6 personen)
Kan op de BBQ, maar ook in een grillpan

* 50 ml pittige barbecuesaus (bij gebrek aan 'tangy' BBQ-sauce heb ik Kraft Original genomen en wat cayennepeper toegevoegd)
* 1/4 cup gesneden verse koriander (dus vul maar een maatbeker tot de 50 ml met koriander)
* 1 citroen voor:
-citroenrasp, fijn
-citroensap
* 1 eetlepel sojasaus (de dunne, dus geen ketjap: ik heb van Market Pantry = eigen merk van Target)
* 1/2 theelepel gemalen komijn
* 700-900 gram zalmfilet met vel er nog aan

1. Meng de barbecuesaus, koriander, citroenrasp, citroensap, sojasaus en komijn in een kleine kom.
2. Spoel de zalm schoon en dep droog met keukenpapier.
3. Wrijf dan de zalm in met een gedeelte van de marinade. Houd wat van de mix over om de zalm straks te bedruipen tijdens het grillen. Laat de marinade in elk geval 10 minuten trekken.
4. Grill de zalm 4 minuten op een ingevet rooster op de BBQ of in de grillpan. Ik heb voor de zekerheid een beetje olie in de grillpan gedaan. Begin met het vel naar boven, draai de zalm na de 4 minutten voorzichtig om. Als je bang bent dat de zalm uit elkaar valt, dan kun je de zalm ook eenzijdig grillen met het vel op het rooster. Grill dan met een deksel op de BBQ of grillpan.
5. Nadat je de zalm hebt omgedraaid doe je de resterende marinade op de zalm. Grill nog 5-7 minuten, totdat de zalm wat loslaat als je voelt met een vork. Tijdens deze laatste grillminuten de zalm niet meer afdekken.

Lekker met gebakken aardappeltjes van Alexia Oven Fries (Olive & Sea Salt) en salade.

Big Mac Index - de drogist

Ik krijg het idee dat de drogist-spullen hier erg duur zijn. Dus zaken als deodorant, scheerschuim en zo. Medicijnen daarentegen zijn erg goedkoop en komen in grote verpakkingen. Volgens leven veel mensen hier op 'n dieet van M&M's en pijnstillers.

Nivea for men aftershave balsem	100ml	$6.50		€5,89
Ibuprofen (huismerk)	100 pillen a 200mg	$2	50 pillen	€2,99

Met dank aan Margie voor de Nederlandse prijzen. Zouden ze bij haar buurtsupermarkt zo langzamerhand niet denken dat ze voor de consumentenbond werkt?

Net niet

Marrije en Jan hadden al eens verteld dat een rit naar Lick Observatory op Mount Hamilton de moeite waard was. Dus toen het gisteren mooi en helder weer was, zijn we daar naartoe gegaan. Zou toch leuk zijn om Silicon Valley eens van boven te bekijken en om ons huis dan te zoeken. We waren goed voorbereid, dus met genoeg benzine in de tank, drinken en broodjes voor de lunch. Op de website van Lick Observatory had ik namelijk al gelezen dat dat daar niet te krijgen is. Ik had ook nog op de website van California Department of Transportation gecheckt of de weg open was, omdat we vanuit onze woonkamer konden zien dat er wat sneeuw op de berg ligt. Maar er was niets afgesloten.

We zijn door Milpitas en Alum Rock richting Mount Hamilton Road (highway 130) gereden. Dat was een mooie gelegenheid om die wijken eens te bekijken. Het was wel raar: naarmate we dichter bij de eerste heuvelrug kwamen, werden de woningen slechter, maar toen we de berg op reden werd het weer beter. Mooie huizen met uitzicht over Silicon Valley.

De weg begon al snel naar boven te kronkelen en mijn blikken in de vallei leverden alleen maar duizelingen op, dus heb ik me maar geconcentreerd op de weg. Gelukkig hadden we niet veel tegenliggers, want de weg was niet superbreed. Frank had het idee dat ik erg naar rechts reed, maar ik reed expres met de banden net tegen of op de blokjes in het midden van de weg. De omgeving werd steeds mooier, maar dat nam niet weg dat we met samengeknepen billen bleven rijden. Het leek alsof Lick Observatory maar erg ver in de verte bleef, als een wortel voor onze neus.

Eindelijk zagen we een bordje met 'Lick Observatory 7 miles'. En - voor ons gevoel -uren later '5 miles'. Een bocht verder werden we ingehaald door een politiewagen en twee bochten daarna was het einde oefening. Daar stond de politiewagen bij een wegafzetting.

Da's pech hebben...

We vonden al dat er opvallend veel auto's de weg af kwamen rijden, maar ja, die mensen waren misschien al uitgekeken. De agent vertelde dat er te veel ijsvorming op de weg was en dat het daarom niet verantwoord was om auto's door te laten. Nou zagen we onderweg ook wat fietsers de berg op stoempen, hopelijk was hun einddoel niet de sterrenwacht...

Omkeren en afdalen dan maar. Gelukkig hadden we op de heenweg twee beginpunten van wandelroutes gezien. Bij de parkeerplaats Twin Gates zijn we even gestopt.

Lick Observatory in de verte

Op een heuvel hebben we geluncht en ons verbaasd hoe de kolonisten vroeger door dit soort gebieden hebben moeten ploeteren met hun ossenwagens.

Lunchen in de zon

Onze volgende stop was bij Grant Lake, voor ons toetje: cinnamon & sugar cookie die we met gevaar voor eigen leven hebben opgegeten, want bergleeuwen die zich bijna niet laten zien, maar vast dol zijn op zulke koeken. Op het informatiebord bij de parkeerplaats stond wat je moet doen als je ineens een bergleeuw voor je hebt: je groot maken, nooit bukken en nooit met je rug naar het beest toe weglopen.

Je kunt je misschien voorstellen dat we na deze dag met natuurschoon en spanning om half negen zaten te knikkebollen op de bank.

Wachten tot de winkels open gaan

Manon zegt al weken tegen me dat ze het winkelcentrum in Stanford aan me wil laten zien. Dus vandaag waren we vroeg op en besloten even te gaan kijken. Om tien uur stonden we op de parkeerplaats... en ontdekten dat de winkels hier op zondag pas om 11 uur opengaan.

Dat is zo ongebruikelijk dat we duidelijk niet de enigen die niets wisten van die openingstijden: het was om kwart over tien al behoorlijk druk. Gelukkig was de Starbucks wel open. Best slim, want al die vroege vogels zijn natuurlijk gek op 'n beker Eggnog Latte. (Oei, die moet ik niet te vaak drinken. Of ik moet nog vaker gaan sporten natuurlijk.)

Na de koffie zijn we lekker buiten op 'n bankje gaan zitten wachten tot de Bloomingdales open ging. Op de een of andere manier lijkt wachten toch minder erg als op 28 December het zonnetje nog schijnt. :-)


Dat maak je hier toch niet vaak mee: dat je moet wachten tot de winkels open gaan

Manon had trouwens hartstikke gelijk: het is 'n mooi shopping center daar in Stanford. We komen er vast nog wel vaker.

Delfts blauw peper- en zoutstel

Onze favoriete contactpersoon in de leasing office is kort geleden getrouwd. Omdat de wederzijdse families te ver weg wonen om allemaal te komen, besloten ze het echt heel klein te houden (alleen zij en haar vriend). Maar dan wel in Costa Rica om daar op het strand te trouwen.

Ik vond 't wel leuk om een typisch Nederlands cadeautje voor het stel te kopen. Maar wat koop je dan? Precies... 'n echt Delfts blauw peper- en zoutstel. Lekker Hollands en lekker symbolisch: het stel is altijd bij elkaar, ze worden vaak tegelijk gebruikt en voegen smaak toe aan een gerecht. Bovendien is zij blond en hij donker :o)

Maar ja, wat koop je dan voor Nederlandse vrienden die stiekempjes trouwden? Weet er iemand nog 'n echt vreselijk fout Amerikaans peper- en zoutstel?

Sneller bij de huurauto's op het vliegveld van San Francisco

Mocht je ooit op het vliegveld van San Francisco landen en naar de auto-verhuur moeten, let dan even op. Als je je koffers hebt opgehaald en de aankomsthal inloopt, hangt er 'n bordje met "car rentals" en 'n pijl links af. Als je die pijl volgt wordt je naar de air train ('n soort bovengrondse metro zonder bestuurder) geleid die je dan netjes naar de garage van alle verhuurders brengt.

Het enige nadeel van deze air train is dat hij nogal lang onderweg is, in elk geval als je bekijkt welke afstand hij aflegt. We hadden al 'ns eerder opgemerkt dat hij feitelijk om de hele terminal heen rijdt en daarbij allerlei haltes aandoet. Vandaar dat we gisteren maar 'ns niet de pijl hebben gevolgd en rechtsaf zijn gegaan. En inderdaad, dan kom je ongeveer net zo snel bij de air train. Maar dan wel vier haltes dichter bij de auto-verhuurders. Het scheelt misschien niet zo heel veel, maar als je al 15 uur aan het reizen bent is elke kleine winst mooi meegenomen.

Op de foto hierboven wijst de pijl je naar "International Terminal A". Ga je in plaats daarvan rechtsaf, dan stap je bij "International Terminal G" op. De trein rijdt tegen de klok in, dus dat scheelt vier haltes.

Eindelijk geld op onze Amerikaanse rekening

Joepie, joepie, joepie. Toen we thuiskwamen uit Nederland stond er eindelijk geld op onze Amerikaanse bankrekening. Mijn werkgever had namelijk onze verhuisvergoeding overgemaakt. Hoewel we nog geen Amerikaanse creditcard hebben, kunnen we nu in elk geval met onze "debit card" (in normaal Nederlands: pinpas) betalen en zo gelijk ook wat sparen. En hopelijk ook 'n auto gaan kopen.

Het geld is trouwens overgemaakt via 'n zogeheten "wire transfer"; volgens mij is dat 'n telefonische overschrijving in het Nederlands. Voordeel daarvan is dat het redelijk snel op je rekening staat. Nadeel is dat de kosten flink zijn. Gelukkig droeg mijn werkgever de meeste kosten. Maar toch werd er bij ons ook nog $12 ingehouden. We wachten even af of dat bij elke overschrijving gebeurt of alleen bij deze.

Warm weer <> lang licht

Dat is toch raar: het is hier soms overdag bijna 20 graden, maar toch is het 's middags om vijf uur al donker. Op de een of andere manier verwacht je als Nederlander dat mooi weer gepaard gaat met lange dagen. Warm -> lang licht. Koud -> korte dagen. Maar in Californië is dat dus anders.

Of eigenlijk toch niet: want in de zomer is het hier natuurlijk warmer en langer licht dan het nu is. dus eigenlijk klopt het toch wel. Ik moet alleen even wennen aan dat het hier altijd 'n stukje warmer is. :-)

Echt Amerikaans snoepgoed

Kerst-jellybeans van Jelly Belly. Amerikaans snoepgoed ten top.

Welkom-thuis-kerstboom

Leuker kan het bijna niet: bij het binnenkomen van ons appartement gisteren, stond deze kerstboom ons tegemoet te knipperen. Dat is nog 'n voordeel van 'n buurvrouw die je appartement 'n beetje in de gaten houdt als jij er niet bent.



Hij is misschien iets minder fout dan onze oude glasvezel-kerstboom uit Utrecht, maar veel scheelt het niet. Bedankt Marrije!

Bijna toch nog mis

Oei. Gisteren ging het bijna toch nog mis bij de security check op het vliegveld van San Francisco. De beambte keek goedkeurend naar het I-797B-formulier in mijn paspoort... en vroeg toen of hij de andere kopieën mocht hebben. Oeps. Welke andere kopieën? Oh wacht 'ns even... de kopieën die ik op kantoor in Amsterdam had afgegeven?!?!?

Dat leverde dus even 'n hoop angstzweet op. Ik doorzocht snel nog even mijn rugzak. Meer voor de vorm dat iets anders, want ik wist zeker dat ik ze daar niet in gestopt had. Als we ze al bij ons hadden, zaten ze in de koffer die -oh hoe handig- twintig meter verderop op 'n bagageband werd geladen. Maar daar mocht ik natuurlijk niet even kijken. Paniek, paniek, peeuw, peeuw.

Gelukkig zei de imigration officer dat hij ons nu ook wel met 't formulier uit m'n paspoort binnen kon laten. Maar dat we volgende keer dan wel alle kopieën bij ons moesten hebben. Nou reken daar maar op, want ik kan nog altijd niet zo goed met die stress omgaan.

Dat doet me eraan denken. Ik moet m'n collega in Amsterdam nog even mailen of hij die andere kopieën kan opsturen. Want uiteraard zaten ze ook niet in de koffer.

Een bankrekening zonder social security number

Bij de bank of america kun je 'n bankrekening openen als je nog geen social security number hebt. Je moet daarvoor wel 'n dubbele legitimatie bij je hebben. Let op: 'n Nederlands rijbewijs werd van ons niet geaccepteerd. Paspoorten en credit cards waren wel ok.

Hou er trouwens wel rekening mee dat het openen van 'n bankrekening 'n hoop tijd kost. Wij waren er ruim 'n uur mee bezig. Heel gezellig natuurlijk, maar niet erg efficiënt.

Infrastructureel 3e wereldland

Internet

In Nederland hadden we via XS4ALL/KPN 'n internetverbinding van 3Mbps. Daarover haalde ik downloadsnelheden tot zo'n 300 - 325 KB/s.

Hier in de VS hebben we Comcast High-Speed internet. Volgens de specificatie hebben we 'n 6Mbps verbinding. Dat zou dus goed moeten zijn voor downloadsnelheden tot 600KB/s.

Maar hoe kan het dan dat ik bij het downloaden van bestanden uit Nederland echt nooit boven de 65KB/s uitkom? En (misschien nog wel schrijnender) dat ik bij www.nosnieuws.nl moet aangeven dat ik 'n smalband-internetverbinding heb? Weet u dat misschien meneer Comcast?

Zelfs hier binnen de VS haal ik geen hoge snelheden. De snelste download tot nog toe was iets van 250KB/s. Een prima snelheid natuurlijk, maar wel 'n stuk langzamer dan de mogelijke (en beloofde) 600Kb/s.

Om te kijken of m'n verbinding wel goed is heb ik al flink wat snelheidtests gedaan. En wanneer ik snelheidstests hier in de VS draai, komt mijn verbinding steeds aardig in de buurt van de 6Mbps. Alleen als ik 'n wat exotischere test weet te vinden of bijvoorbeeld www.speedtest.nl in Nederland gebruik, komt de snelheid ineens in de buurt van wat ik dagelijks zie: maximaal 65KB/s.

Zou Comcast de snelheidstests in de gaten houden en dan ineens z'n volle snelheid aanzetten? Of is het (zoals vroeger ook in Nederland vaak) dat de snelheid alleen op het laatste stukje gehaald wordt? Dus: alleen als wat je download/bekijkt al op de Comcast-server bij mij om de hoek staat is het zo snel.

Ik had 't er met 'n eerder gemigreerde collega over en die bevestigde dat zo'n "1 op 10"-factor heel normaal is. Hij zelf is heel blij dat hij met zijn nieuwe 20MBps-verbinding nu eindelijk de 200KB/s haalt. "Welkom in Amerika, qua infrastructuur is het hier net 'n derdewereldland".

Dit zijn ze dan

Ontbijt

Amerikanen zijn gek op cornflakes als ontbijt. Of eigenlijk zeggen wij het in het Nederlands iets te nauw. Amerikanen kennen de verzamelnaam "cereal" voor alle uit-graan-gemaakte ontbijtvlokken. Dus het zijn niet alleen cornflakes, maar alle daaraan verwante producten die in enorme dozen verkocht worden. De keuze is enorm: normale cornflakes, sugar frosted cornflakes, muesli, cruesli, honey coated wheat flakes... echt je kunt het zo gek niet bedenken of het staat op het schap.

Het is toch vreemd dat tegenover die absurd ruime keuze in cereals 'n enorm schraal aanbod in broodbeleg staat. Maple syrup, drillerige jam en wat pindakaas. Oh ja, en ook 'n paar enorm dure potjes Nutella. Toch hou ik nog even aan de oude Nederlandse gewoonte vast: ontbijt met 'n paar zoet belegde boterhammen.

Nou ja... dat wordt natuurlijk wel steeds lastiger als Manon dit soort cereal voor me meeneemt.


Een eenvoudig doch voedzaam ontbijt?

Ooit betaalden we bij de delicatessenwinkel in Utrecht acht euro voor 'n doos fruit loops. Maar hier haal je dezelfde doos voor 'n dollar of vier in huis. En zeg nou zelf: wie wil er nou niet af en toe met een hap zoette confetti ontbijten?

Fruit loops

422 gram

$4

€8

Portemonnee

Amerikaanse portemonnees zijn anders. Zou ik nou steeds verkeerd kijken, of is er iets anders aan de hand? Niet alleen hebben de Amerikaanse portemonnees veel meer plek voor creditcards, ze hebben geen vakje voor muntgeld. Eerst vond ik dat maar raar, want je krijgt aardig wat munten als wisselgeld terug.

Nadat mijn muntvakje voor de zoveelste keer uit z'n voegen barstte en ik het kleinste kleingeld in onze spaarbeker stortte, bedacht ik me ineens hoe Amerikanen met dat wisselgeld omgaan. Of ze steken het in jas-/broekzak, of ze gooien het natuurlijk in de fooien- of 'goede-doelen'-pot naast de kassa! Zo houd je je portemonnee lekker slank.

Schoonmaken met spray

Ik ben al een paar weken op zoek naar iets als Anti-Kal. Het water in Santa Clara is best kalkrijk, dus dat levert snel aanslag op. Maar nergens zie ik een kalkreiniger. Ook zie ik uitermate weinig Ajax-achtigen die je met water verdunt. Ik heb uiteindelijk Fabuloso Multi-Purpose Cleaner Lavender gevonden. Ik herken de lavendel niet zo. Het ruikt vooral sterk, ook al gebruik ik maar de helft van de aangegeven dosering.Wat ik verder vooral zie in de schappen met schoonmaakproducten, zijn sprays en schoonmaakdoekjes (wipes). Misschien ben ik ouderwets, maar ik geloof niet dat je met spray of wegwerpdoekje de boel goed schoon krijgt. Ik wil boenen met schuurmiddel en een emmer met sop.

Maar iets als Jif was ik ook niet tegengekomen, dus ik had al een fles azijn gekocht om de kalkkringen te lijf te gaan. Natuurlijk vond ik een dag later bij de Target of Walmart de Soft Scrub Lemon. Na een schoonmaakactie hiermee zien wastafels, gootsteen en douche er een stuk beter uit en het ruikt prettiger dan azijn!

Obamapop

"An Action Figure We Can Believe In"

Het interview

Denk niet dat je op het consulaat een gezellig onderonsje hebt met een kopje thee en koekje er bij. Het interview ter verkrijging van het visum gebeurt aan een van de loketten en ging bij ons ongeveer zo:

Hij: "Eerst identificeren met een vingerscan. Mevrouw, wilt u uw rechter wijsvinger plaatsen?" Dan: "Meneer, uw linkerduim alstublieft."
Hij: "Wat is de reden voor jullie vertrek naar de Verenigde Staten?"
Frank: "Voor mijn werk."
Hij: "Wat doe je voor werk?"
Frank: "Ik zit in de IT, ik maak software."
Hij: "Naar welke staat gaan jullie?"
Wij: "Californie."
Hij: "Nice", "Zijn jullie getrouwd?"
Wij: "Ja" en ik laat direct onze internationale trouwakte zien.
Hij: "Hoe lang kennen jullie elkaar al?"
Wij: "Uh..." (dat is altijd moeilijk bij ons) "Tien jaar?"
Hij: "Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?" [??Wat heeft dat met het visum te maken? Maar vooruit, voor zijn beeldvorming dan maar.]
Frank: "Op het werk. Ik maakte software, Manon legde het uit."
Hij: "Dat is dan goed gelukt." [zowaar, dat lijkt wel een grapje] "OK, jullie visa zijn goedgekeurd hoor. Je kunt jullie paspoorten binnen 3 dagen terug verwachten."
Wij: "Bedankt!"

Buiten hebben even staan stuiteren, voordat we richting tram konden lopen.

Wachten op de visa

"Van wachten word je een geduldig mens" heb ik me het afgelopen jaar vaak voorgehouden. Wachten op goedkeuring van Franks baas voor het San Jose-plan (kwam december 2007), wachten op de start van de aanvraagprocedure, wachten op de papieren van de Amerikaanse jurist, wachten op goedkeuring van de visumaanvraag (de 'petition'). Die komt niet, wel het verzoek om aanvullende bedrijfsinformatie. En weer wachten op goedkeuring van de aangevulde aanvraag. Zucht...

Omdat we nog niet heel geduldig zijn gewacht, starten we - eigenwijs als we zijn - de boel in Californie op: appartement regelen, inclusief gas-, water-, elektriciteit- (en internet-!)voorzieningen, tickets, verhuizer inschakelen, auto verkopen, huis opleveren. Wil Frank in januari van start gaan met zijn nieuwe team, dan moet er nu wat gebeuren. En dat moet maar goed gaan. We masseren het geluk wel een beetje onze kant op. Dat het mis kan gaan, daar denken we niet te veel aan.

Twee weken nadat we in Santa Clara zijn neergestreken, krijgen we het nieuws dat de petitie dan toch goedgekeurd is. Dat betekent: op naar het consulaat in Amsterdam om de visumstickers in onze paspoorten te krijgen. 16 December om kwart over negen kunnen we terecht. De tickets -waarvan we de terugvlucht eigenlijk niet hadden willen gebruiken- komen mooi uit: 11 december terug, de 12e landen op Schiphol, even acclimatiseren en dan de 16e fris naar het consulaat.

Wachten in het consulaat
We waren gewaarschuwd dat het interview op het consulaat een tijdrovende bezigheid kon zijn. En dat ze nog wel eens moeilijk konden doen met papieren die niet op volgorde liggen, niet van grapjes houden enzovoort. Helemaal daar op ingesteld stonden we een half uur te vroeg voor de hekken van het consulaat. Het lint voor de wachtrij stond klaar, maar de rij was er nog niet. Maar we waren te vroeg, dus we wilden een rondje Museumplein gaan doen. We waren echter al gespot en via de intercom moesten we ons nader voorstellen en konden we het hek door. Daar moesten we even wachten voor de eerste controle. Konden we mooi even de kunst afkijken bij onze drie voorgangers. In een soort mini-partytent stond een bewaker voor de tassencontrole en de controle met metaaldetector. We hadden ons netjes aan de regels gehouden, dus geen apparaten zoals laptop en mobieltjes en geen onnodige tassen mee. Doe je dat wel, dan kan dat je bezoek vertragen. Wel netjes gemeld dat ik een insulinepomp draag, maar dat was OK. Voor de zekerheid had ik mijn doktersverklaring van 5 jaar terug meegenomen (met stempels en handgeschreven) en daar was de bewaker helemaal tevreden mee. We konden door naar etappe 2, de 'sluis'.

Voor de sluis stonden onze voorgangers te wachten. We wilden aansluiten, maar we mochten direct naar binnen. Waarschijnlijk omdat we apparaatarm waren. In de sluis moesten we onze aanmeldingsformulieren, paspoorten, pasfoto en gefrankeerde enveloppen inleveren voor controle. Alles was OK (netjes op volgorde gelegd he), dus we konden met papieren en volgnummer door naar de 'stortbak'. Een bewaakster zat daar in een hok met een kantelbak. Daarin moet je al je spullen met metaal doen, zodat je door het detectiepoortje kan lopen. De bewaakster neust ondertussen door je spullen. Aan de andere kant van het poortje konden we onze spullen uit een tweede kantelbak vissen. Door naar het volgende level: de Ruimte van Het.

De ruimte waar Het gebeurt, is gewoon een ruimte waar we - als je pech hebt met zo'n 24 man - gewacht totdat ons volgnummer werd afgeroepen. We moesten ons melden bij een van de vier loketten voor het papierwerk. We leverden onze formulieren in, pinden nog 107,42 euro per persoon 'visa application fee' (inschrijfgeld), want die hadden we nog niet had overgemaakt. Op het consulaat kun je overigens alleen met je pinpas betalen. Cash en creditcard accepteren ze niet. Heb je geen pinpas bij je, dan heb je een probleem. Je mag in dat geval even naar buiten om het te gaan regelen (hoe dan, want je hebt geen mobieltje bij je). Verder zijn onze vingerafdrukken gescand. Dat is bij Franks linkerhand altijd een probleem. Na een paar pogingen was het goed, of zou de dame het maar hebben opgegeven? Hierna mochten we even bijkomen terwijl we wachtten op het interview zelf. Dat stelt niet zo heel veel voor (zie een volgende post hierover, anders wordt dit helemaal zo'n lang verhaal). De uitslag is dat onze visa zijn goedgekeurd!

En nu is het wachten op de postbode met onze paspoorten...

Een erg Hollandse kerstkaart

We kregen vorige week al 'n kerstkaart uit Nederland. Hoe we wisten dat'ie uit Nederland kwam?

Nou even los van het feit dat de afzender 'n nichtje van me is, was de inhoud wel erg oer-Hollands. Ik denk dat je 't door de folie heen wel kunt herkennen.

We gaan deze jongens dus over 'n paar weken in 'n potje op ons balkon zetten en dan netjes opkweken tot het voorjaar.

Tip

Een tip om de tip (fooi) uit te rekenen. In restaurants hielden we altijd 15% aan, tenzij het erg goed is dan ronden we verder naar boven af. Maar - oh rekenwonder dat ik ben -, dat is al moeilijk. Dus ik was blij met de tip van Marrije en Jan : gewoon twee maal het bedrag voor de tax die op het bonnetje staat. Dat komt neer op 16,5%. Is de sales tax bijvoorbeeld $3,50, dan geef je $7 dollar fooi.

Het is overigens broodnodig om te tippen in restaurants, want de bediening verdient niet veel. Ze hebben de fooien nodig om hun salaris aan te vullen. In bagelshops en andere snelle hap tenten staat er vaak een fooienpot naast de kassa. Daar doe je dan (een deel van) je wisselgeld in. Kappers geef je hier ook fooi, $5 is OK als je tevreden bent. Hetzelfde geldt voor nagelstudio's, eigenlijk alle beroepen waar ze met je bezig zijn.

Sforza-paard van DaVinci

Momenteel is er een grote DaVinci-tentoonstelling in het Tech Museum of Innovation van San Jose. Ontwerpen van Leonardo DaVinci zijn uitgewerkt en deze modellen - en de ontwerpen - zijn te bewonderen tot 5 januari. [Buitenbloggers mogen de verschillen zoeken tussen deze post en die op de Buitenblog]

Leonardo daVinci was niet alleen architect, uitvinder, ingenieur, filosoof, natuurkundige, scheikundige, schrijver en componist, maar ook schilder (Mona Lisa!, oeps was ik even vergeten, schaam op mij) en beeldhouwer. Er zijn bestaan nog maar 17 doeken van DaVinci, van zijn beeldhouwwerken is niets over.Voor het museum staat een groot beeld van een paard: 'The Sforza Horse'. DaVinci heeft Sforza in 1492 ontworpen voor Ludovico il Moro, hertog van Milaan, ter nagedachtenis van Ludovico's voorganger Francesco Sforza. Dit bronzen Sforza-paard zou DaVinci's enige grote standbeeld zijn geweest als de 70 ton brons voor het paard niet gebruikt zou zijn om er kanonnen van te gieten voor de oorlog tegen Frankrijk. DaVinci is nooit verder gekomen dan een kleien Sforza. Gelukkig waren de ontwerpen bewaard gebleven, zodat deze replica gemaakt kon worden van staal en glasvezel. Is dit eigenlijk wel een replica als het origineel nooit heeft bestaan?

De Amerikanen schijnen moeite te hebben met het uitspreken van 'Sforza' (hoe spreken ze woorden als 'sphinx' en 'pizza' dan uit?). Daarom was er een wedstrijd voor kinderen uitgeschreven om een nieuwe naam te bedenken. Inmiddels is het paard omgedoopt tot Ambrogio.

Even weg...

We zijn even voor 'n paar weken terug naar Nederland. Mocht je dus wat weinig updates van ons zien, dan weet je hoe het komt. Maar we hebben ons best gedaan om 'n beetje vooruit te werken, dus blijf gewoon kijken. Je weet nooit wat we hebben klaargezet.

Wisselgeld sparen

In Nederland hadden we altijd al een bakje waar we af en toe klein wisselgeld in deponeerden. Als het bakje vol was, bracht ik het naar de McDonald's voor het Ronald McDonaldhuis.

Inmiddels hebben we hier ook zo'n bakje dat rap volraakt. Een andere manier om van je wisselgeld af te komen, is het in de 'tip jar' te stoppen als je ergens eten afhaalt. En bij de Safeway staat er een bakje voor een goed doel. Het is trouwens wel leuk als je wisselgeld krijgt bij de Safeway. Dat krijg je niet van de caissiere, maar het komt automatisch uit een apart kastje rollen. Je graait de munten dan uit het opvangbakje en deponeert het vervolgens in het goede-doelenbakje.

Nu hebben Frank en ik nog een andere bestemming gevonden voor het wisselgeld. Het is hier plastic fantastic, dus je betaalt zoveel mogelijk met pasjes. Als wij met ons Amerikaanse bankpasje (debit card) van onze lopende rekening (checking account) betalen, dan wordt het bedrag naar boven afgerond tot een heel bedrag. Het extra "wisselgeld" wordt op onze spaarrekening (saving account) bijgeschreven. De eerste 3 maanden verdubbelt de bank dit bedrag. Voorbeeld: in plaats van $2,10 betalen we dan $3 voor een koffie. Er wordt dan $1,80 op onze spaarrekening gestort. Op deze manier mag je maximaal $250 per jaar sparen. Het schiet niet erg op, maar alle beetjes bij elkaar tikken best aan. Ik denk dat de Bank of America met hun 'Keep the Change'-actie hun klanten willen stimuleren om te sparen.

Gasrekening aan de balie betalen

Bij gebrek aan een Amerikaanse bankrekening, moesten we op een andere manier onze maandelijks terugkerende kosten (huur, Comcast, elektriciteit) betalen. De meeste kunnen we via onze Nederlandse creditcard betalen. We gingen er dus vanuit dat we de gasrekening ook op die manier konden betalen. Niet dus. Gelukkig hadden ze een alternatief: persoonlijk betalen.

Ik ben daarom vanochtend naar een Postal Annex/Fedex-agentschap geweest waar ze ook 'utility payments' verzorgen voor PG&E (onze gasleverancier), maar ook voor een aantal telefoonmaatschappijen. De dichtstbijzijnde Postal Annex zit hier 4,5 mijl verderop. Het is dat we naast de $4,28 aan gas ook nog een security deposit van $190 moesten betalen, anders was ik meer geld kwijt geweest aan benzine dan aan het gas. De deposit moeten we betalen, omdat we onze Social Security Numbers nog niet hebben.

Aan de balie kun je cash betalen, met een money order of een bank check. Een bank check lukt niet als je geen bankrekening hebt en een money order slaat in dit geval nergens op. Als ik het goed begrijp is een money order namelijk een soort gedekte cheque die je ontvangt tegen inwisseling van cash. Een soort traveler cheques, maar dan zonder de travel. Money orders kun je bijvoorbeeld bij de Safeway halen of bij een Fedex/Postal Annex. Kortom, ik ging met een stapel cash naar de Postal Annex.
Het was allemaal goed te doen hoor, maar misschien snappen jullie dat we vandaag dan toch maar die Amerikaanse bankrekening hebben geopend.

De BTW-val

Potver, we gaan nog nat met de prijzen hier. Staan schoenen voor $50 gestickerd, reken je $54,11 af. Denk je een Nintendo DS Lite te kopen voor $129,99, betaal je $140,71 aan de kassa. Ze prijzen hier zonder de salex tax (BTW) in de prijs te verwerken.

In Californie betaal je minstens 7,25% BTW, dit minimum is door de staat bepaald. Om het makkelijk te maken is Californie opgedeeld in 4 belastingdistricten met verschillende sales taxes.
Volgens mij kun je stellen dat de sales tax in de drukbevolkte gebieden het hoogst is. Zo betalen wij in ons district (1, blauw) 8,25% BTW. Dat gele blobje is district 4: een groot en drukbevolkt deel (73 van de 88 steden) van Los Angeles County waar de sales tax ook 8,25% is. De rest van LA County hoort bij district 2 (groen, 7,975%). Mijn tante in Riverside (district 3, rood) betaalt 7,75%.

Willen we die 7,25% tax betalen, dan moeten we verhuizen naar bijvoorbeeld Calaveras County of Monterey County. Maar dat is zo'n eind fietsen naar kantoor (130 respectievelijk 70 mijl). En waar betaal je de hoofdprijs? Een selectie:
-8,5% in Santa Cruz;
-8,75% in Castro Valley, Dublin, Union City - Alameda, El Cerrito - Contra Costa, Inglewood - LA, National City - San Diego.
En waarom je daar meer betaalt? Een aantal van deze steden zijn 'charter cities'. Dat houdt in dat op gemeenteniveau zelf een aantal zaken mogen bepalen. Onze stad Santa Clara is ook zo'n charter city, maar zij houdt het -nog- 'beschaafd'.

Betalen bij de pomp

Vorige week sloeg de schrik om ons hart toen een benzinepomp van Chevron onze creditcard niet pakte. "Please see cashier" stond er in de display. Het zou toch niet weer zover zijn (geblokkeerd)? Maar binnen vroeg de meneer direct of het een Europese kaart was, want die kan de kaartlezer van de pomp nog niet verwerken. Oplossing: binnen de creditcardbetaling doen. Ik moest zeggen voor hoeveel ik dacht te gaan tanken, dus maar even veilig op $15 gehouden. De meneer stelde de pomp in en toen kon ik alsnog - voor maximaal die $15 -tanken. De pomp sloeg 'vanzelf' af. Had ik minder getankt (want tank vol), dan had ik binnen wisselgeld gekregen.

Gisteren ging het weer mis bij Valero, maar deze keer was het mijn eigen schuld. Ik had de instructies op de display niet goed gelezen (ik SCHREEF instructies, ik LEES ze niet!). Ik was afgeleid door een keiharde reclame op een tv-scherm boven de pomp en de display werkte anders. De medewerker legde me heel geduldig uit dat ik eerst moet aangeven of ik met debit- of creditcard wil betalen. Daarna kan ik de kaart laten scannen en de 'nozzle' (mondstuk) in de tank plaatsen om te tanken.
Toen ik weer naar binnen ging om te vertellen dat het gelukt was, vroeg ik de man direct hoe al die andere mensen de nozzle nou vastzetten tijdens het tanken. Ze gaan dan tijdens het tanken weer in de auto zitten (vrouwen), of ze leunen een beetje tegen hun auto aan (mannen) en komen weer in actie als de pomp afslaat. Hij heeft 't me laten zien, je moet een palletje vastzetten. Dat had ik natuurlijk wel geprobeerd, maar die schoot steeds los. De volgende keer als ik weer kom tanken, zal meneer Valero het me voordoen. Wat een service!

Caltrain

De football-wedstrijd in het Candlestick Park te San Francisco was een mooie gelegenheid om de trein uit te proberen. We waren te laat om een parkeerkaart te regelen bij het stadion. En om nou op de bonnefooi daar ergens in de buurt te parkeren zonder te weten wat voor buurt het is en of er uberhaupt plek is, vonden we wat riskant. Dus dan maar met het openbaar vervoer.

Tussen San Francisco Noord en Gilroy (zuidelijkste stad van Santa Clara County) rijdt de Caltrain. Santa Clara stad heeft wel een Caltrain-station, maar die ligt niet echt in de buurt. Voor ons is het net zo makkelijk om naar het station in Sunnyvale te rijden en daar te parkeren. En dan konden we mooi naderhand nog even bij Macy's langs voor dat leuke vest voor Frank ;o) Voor het parkeren op een Caltrain-parkeerplaats betaal je $2,- voor de hele dag. Bij de Macy's 500 meter verderop kan je overigens gratis parkeren.

Net als bij de lightrail is er op elk Caltrain-station een kaartverkoopautomaat. Je geeft aan van welke zone (Sunnyvale=3) naar welke zone (San Francisco=1) je gaat. Een retour kennen ze hier niet, je koopt een enkeltje (in ons geval $5,75) of een dagkaart ($11,50).De trein zelf is een dubbeldekker, al is de tweede verdieping meer een 'balkon'. Via een smal trappetje kom je daar. Boven zijn alleen losse stoelen, prettig voor de laptoppende reizigers. De conducteur komt niet naar boven. Als hij zijn controle doet, dan laat je hem van bovenaf je kaartjes zien. Volgens ons wordt er geen onderscheid gemaakt tussen 1e en 2e klas.
In de trein hing een nare lucht van schoonmaakmiddel. Gelukkig zaten we daar maar een uur in. Dat is best lang voor een traject van 31 mijl (50 km, zeg maar van Utrecht CS naar Harderwijk). En op zondag rijdt de trein maar 1x per uur. Dan is het in Nederland toch iets beter geregeld.

Op de terugweg werden we ingehaald door de Holiday Train. Dat is een Caltrain met allemaal kerstversiering en een Leger des Heils fanfare aan boord. Deze trein gaat langs een aantal stations om daar een klein halfuur ouders en kinderen te entertainen en om -jawel- cadeautjes in te zamelen.

Het vest voor Frank is uiteindelijk niets geworden. Het bleek een damessluiting te hebben en daar kan Frank niet mee overweg. Wel raar, want het was een echt mannenvest.

Retour

31 mijl/50 km

$11,50

€14,40

Go 49'ers!

Gisteren zijn we voor het eerst naar 'n Amerikaanse sportwedstrijd geweest. Dat is 'n hele belevenis. Zo'n belevenis dat we na thuiskomst niet echt in staat meer waren om 'n verslag te schrijven. Sorry voor de late update, thuisfront!













We zijn naar de Football game van de San Francisco 49'ers tegen de New York Jets geweest. American footbal, dat is dus met van die enorm dik ingepakte kerels die elkaar proberen omver te lopen. Laten we het erop houden dat het niet echt mijn sport is. Maar de ervaring leek me wel leuk.

De weg naar het stadion toe is al 'n belevenis. Vanaf het station is het nog zo'n 20 minuten lopen en overal langs de weg stonden mensen vanuit de achterbak van hun auto te barbecueën. En niks commercieels hoor, gewoon lekker voor zichzelf. Dat is hier echt 'n onderdeel van 'n dagje naar het football: eerst lekker 'n paar uur langs de weg of op de parkeerplaats rondhangen en barbecueën met vrienden of familie. Mooi toch? Ik had er wel 'ns over gelezen, maar ik geloof het pas nu ik 't zelf gezien heb.

In het stadion is alles prima geregeld. Uiteraard ga je met de roltrap omhoog naar de bovenste ring. En daar heb je netjes genummerde plaatsen. Die trouwens nog 'n best aardig zicht op het veld geven. Voor de wedstrijd komen de mannen met veel kabaal het veld op:

De 49'ers komen door 'n opblaastunnel het veld op

Ook wordt er door 'n een of andere ster het volkslied gezongen:

Jesse McCartney zingt het Amerikaanse volkslied

En dan wordt er dus zo'n drie uur lang de bal heen en weer geschopt, gegooid en gerend. Over het spelletje zelf moet je maar ergens anders lezen. Het is 'n nogal tactisch gedoe. Maar ik moet zeggen dat ik het live vermakelijker vond dan tot nog toe op TV. Maar misschien verandert dat vanaf nu ook wel.

Nog even 'n mooi voorbeeld voor de Nederlandse voetbal-fans:

Links in het rood zijn fans van de 49'ers, rechts in het groen zijn fans van de Jets.

Je kunt ook heel gebroederlijk als fans van de twee teams naast elkaar zitten. En natuurlijk juich je dan wel extra hard als jouw team scoort, maar je maakt elkaar het leven niet al te zuur. En je probeert al helemaal niet om elkaars hersens in te rammen. Laat dat maar gewoon aan die jongens op het veld over.

Even de bigmac-index:

Kaartje	49'ers/Jets op de bovenring	$82.50	Ajax/Praag op de 2e ring	€35
Hotdog	1 stuks	$5.75		€???
T-shirt met de naam van 'n speler erop		$100		€90

Bedankt Marleen voor de Nederlandse prijzen. Weet iemand wat een hotdog of iets dergelijks kost in de Arena?

Stenen rolletjes

Ons huis raakt steeds meer ingericht. Deze week heeft Manon stenen placemats en onderzettertjes gehaald, die nu heel decoratief op de granieten bar liggen.

Inzamelen

Rond de feestdagen zijn er allemaal inzamelprojecten, zodat de minderbedeelden in de Amerikaanse samenleving ook kunnen genieten van een feestmaal of cadeautjes onder de kerstboom of in de kerstsok.

Toys for Tots
Zo zamelt het corps mariniers speelgoed in, dat project heet 'Toys for Tots' (tots=toddlers, dat zijn peuters). Op de radio hoor je oproepen om speelgoed te doneren. Ouders/verzorgers kunnen zich bij de lokale coordinator een aanvraag doen om hun kind(eren) te verrassen. Je levert het speelgoed nieuw en zonder cadeaupapier eromheen in. Ze moeten namelijk wel kunnen zien wat het speelgoed is om het te matchen met een kind. Het is zo sneu als een jochie een roze My Little Pony cadeau krijgt... Vrijwilligers pakken het cadeautje dan in, labelen het en dan gaat het met kerst naar het kind.

Hoe lever je spullen in?
De inzamelpunten staan heel strategisch opgesteld, bijvoorbeeld bij de in-/uitgang van speelgoedwinkels. Op allerlei plaatsen waar veel mensen komen (festivals, musea), wordt ingezameld. Zo stond naast de kassa van de Dickens Christmas Fair een trio mariniers in hun showuniforms voor de goede zaak te werken. Bij Christmas in the Park staan er 'drop off boxes':
Op de foto zie je links het Toys for Tots-huis. Deze drop off box is zo gemaakt dat de donaties er niet heel makkelijk en onopgemerkt uitgevist kunnen worden. Daar gooi je je cadeau in. De boodschappentas rechts op de foto is de drop off box voor de voedselbank. Het logo is een 'draaideur' waardoor je ingeblikt eten in de tas kunt laten vallen.

Cars-puzzel

24 stukken

$4,00

€???

Cruise control

Vandaag zijn we naar 'n "outlet center" ongeveer drie kwartier hier vandaan gereden. En hoewel dat niet echt ver is, gaf het ons genoeg tijd om de auto 'ns wat beter te bekijken.

Zo zitten er allerlei knopjes op het stuur, waarvan we nog niet hadden uitgezocht wat ze deden. Manon heeft het in de handleiding opgezocht (wat 'n verrassing he?) en ik heb ze uitgeprobeerd. De knopjes voor de radio en CD waren niet zo schokkend, maar de knopjes voor de cruise control waren wel nieuw. Zo heb ik dus vandaag voor het eerst met cruise control gereden. En dat is toch wel erg relaxed. Zeker met al die heuvels hier, want dan vind ik 't behoorlijk lastig om m'n snelheid vast te houden.


Ziehier 'n foto als bewijs. Rechts onderin zie je de lampjes "cruise" en "set" branden. En nou niet klagen dat'ie onscherp is. Het was al moeilijk genoeg om tijdens het rijden zelf 'n foto te maken.

Ze kunnen 't wel!

Toen ik een snelle lunch downtown wilde doen, kwam ik in het cafe terecht van San Jose's Museum of Art. De pastasalade klonk lekker, en de prijzen waren niet schrikbarend hoog. Ik bestelde een grote pastasalade.
De grote pastasalade

Het smaakte voortreffelijk, maar ik vraag me wel af hoe klein de kleine versie zal zijn. Of begin ik al te wennen aan de belachelijk grote porties die we normaal voorgeschoteld krijgen?

Chinese L en R

In Nederland maken we vaak grapjes alsof Chinezen de R niet kunnen uitspreken en in plaats daarvan 'n L zeggen. Dus Manon en ik hebben het vaak over "Las patat", "lekkele loempialolletjes" en "het legent". Op zich heel flauw, maar ik denk dat de meeste Nederlandse gezinnen het fenomeen wel kennen.

Maar hier in Amerika is het precies omgekeerd. Dus Chinezen kunnen de R prima uitspreken, maar de L niet. En in plaats van die L zeggen ze dus... jawel, 'n R. Dus "rovery rady", "the terephone is ringing" en "tabrespoon". Inderdaad, ook hier is het net zo flauw.

Maar hoe zou dat gekomen zijn? Dat de letters hier precies omgekeerd zijn dan bij ons Nederland?

Missie van de week

Voor deze week had ik mij tot doel gesteld om de 'light rail' (tram) uit te proberen. Langs het spoor zie je bordjes met 'X-ing Trolley', dus ik was even in verwarring over de benaming van het voertuig. Volgens mij is 'trolley' de aanduiding voor de oude tramkarren. Maakt verder niet uit hoe het heet, ik moest weten hoe het werkt. Mijn bestemming: downtown San Jose om een cadeautje te droppen voor 'Toys for Tots'. Daar kom ik nog op terug in een andere post.

De dichtsbijzijnde halte is hier 15-20 minuten lopen vandaan. Bij elke halte is een ticketautomaat. Je selecteert wat voor soort kaart je wilt en hoeveel, en dan gooi je er geld in. Een kaartje kost $1,75 en is 2 uur geldig, maakt niet uit welke kant je op gaat.
Ik ben SB (southbound, naar het zuiden) gegaan, naar downtown San Jose. Dat traject gaat rechttoe rechtaan naar het centrum, alleen op het laatst waren er 2 bochten om om een parkje heen te gaan. De tramreis duurde zo'n 20 minuten.

In de tram mag je je fiets meenemen, die hang je in speciale rekken:
De haltes worden duidelijk aangegeven en omgeroepen. De tram stopt alleen als er iemand uit moet. Dat wordt ook regelmatig omgeroepen. Ik kon alleen niet helemaal traceren waar de stopknop zat. Ik zag wel de tekst 'Push for stop request' onder een soort rare rubberen tochtstrip. Dat is dus de stopknop.

Toen ik downtown uitstapte, schrok ik even. Ik zag maar 1 spoor, en dat was die richting het zuiden. "Hoe kom ik weer thuis?", spookte het door m'n hoofd. Even diep ademhalen en naar het plein waar Christmas in the Park is. Daar is het inzamelpunt voor cadeautjes en dan vraag ik daar wel hoe ik weer NB (northbound) moet. Het antwoord kwam al snel vanzelf, want op weg naar het plein stak ik de rails naar het noorden over. Die loopt een straat verder parallel aan de zuidlijn. Alleen in het centrum zijn de rails gesplitst. Buiten het centrum is het gewoon een dubbel spoor.

Ik heb snel mijn cadeautje gedropt, ergens snel geluncht en toen weer naar 'homeward bound'. Precies binnen de 2 uur ;-)

Gesmolten sneeuwpop

Langzaamaan zien we steeds meer kerstversiering in en om de huizen verschijnen. In de woonwijk naast ons appartement, trof ik deze 'gesmolten' sneeuwpop aan.

Voor de chronisch gekken

De nieubouwwijk Rivermark (2002) waar wij wonen, is gebouwd op de grond van het voormalig Agnew Insane Asylum. Daarom voelen we ons hier waarschijnlijk zo thuis ;o)

Stukje historie
The Great Asylum for the Insane is door de staat opgericht in 1885 voor de 'chronic insane'. Het was een groot, donker gebouw van 3 verdiepingen hoog. Na de grote aardbeving van 1906 zijn de gebouwen herbouwd in Spaans/Mediterraanse stijl. In 1911 is het heropend als Agnew State Mental Hospital, een progressief psychiatrisch ziekenhuis. Het was een van de eerste open instellingen, een op zichzelf staand dorp met veel licht en lucht. Het moest er 'cheerful' zijn en niet donker, gevangenisachtig en mensonterend, zoals meestal in zulke inrichtingen het geval was. Omdat het nogal druk werd, is in 1926 een tweede campus in de buurt geopend.
De Clock Tower Building

Vanaf 1965 werden ook mensen met 'developmental disabilities' behandeld. Vanaf 1972 besloot de regering de psychiatrie anders aan te pakken en verdween die tak van het terrein. Agnew was alleen nog voor de zorg en behandeling van verstandelijk gehandicapten. In 1998 heeft de Amerikaanse staat de oorspronkelijke campus verkocht aan Sun Microsystems en aan projectontwikkelaars. Op de tweede campus (3 km hier vandaan) is nog wel een Agnews Developmental Center. Momenteel wonen daar nog zo'n 90 mensen, maar die worden in rap tempo overgeplaatst naar kleinschalige woongroepen.

Op het terrein van Sun staan nog vier oude gebouwen van het ziekenhuisdorp: auditorium, klokkentoren, administratiegebouw en opzichterswoning. Je kunt het terrein gewoon opwandelen en de gebouwen bekijken.

Ik voel me net Freddie Mercury...

...als ik aan het stofzuigen ben. Van de verhuur hebben we een oud modelletje vacuum cleaner. Ik kan er niet echt heel goed mee overweg. Nou werd ik in Nederland altijd al giftig van stofzuigen, maar dit ding maakt me helemaal agressief.

Het snoer is te kort, de zuigmond is heel zwaar en log (want daar zit de motor in). De kleine hoekjes in de kamers kan ik dus niet bereiken. Gelukkig heb ik inmiddels ontdekt hoe ik de stang ontgrendel, anders is stofzuigen helemaal een crime. We moeten maar gauw gaan kijken naar een wat Europeser model. Voorlopig heb ik een goede oplossing: zo min mogelijk stofzuigen!

Hoe groot is ons appartement nou echt?

Ik ben hartstikke blij met ons appartment hoor, begrijp me goed. Maar soms heb ik het gevoel dat het niet zo groot is als ons op papier verteld was. Daar staat namelijk dat het 1248 square feet is. En de omrekenhulpjes leren dat dat ongeveer 116 vierkante meter zou moeten zijn. En hoewel we mooie kamers hebben, zie ik die ruimte gewoon niet terug. Dus passen onze meubels er straks wel in?

Vandaag zijn we maar 'ns aan het meten geslagen. Helaas hebben we alleen 'n rolmaat met Amerikaanse maten (feet en inches). Maar dat is eigenlijk ook wel goed, want hopelijk wennen we dan 'n beetje aan het systeem.


Dus Manon en ik hebben net even de maten opgenomen. Als we vanaf het verste muurtje van de keuken naar het raam meten is het net geen 36 feet. En als we in de ene inbouwkast beginnen en doorgaan tot net zover in de inbouwkast aan de andere dan is het net iets meer dan 36 feet. Dus even simpel gezegd: 36' x 36'.

Nou zit er 'n raar hoekje in onze woonkamer. Een soort uitbouwtje waar de deur en raam naar de balkons zitten. Als ik die eraf haal, kom ik uit op 1183 square feet: 110 vierkante meter. Die 6 meter verschil zit vast ergens in wat hoekjes, dus die geloof ik wel. Tenslotte is 110 vierkante meter nog altijd 'n zeer ruim appartement. Maar waarom voelt het dan alsof onze eettafel (2m20 x 1m00) hier nooit goed gaat passen?

Goed... ik ga nog even wat dingen opmeten.

Manon's sociale netwerk

"Schat, we gaan vanavond naar de Christmas Lighting ceremony."
"Oh leuk. Hoe laat is dat?"
"Om acht uur pas, maar we gaan eerst eten met Jan en Marrije."


"Hey, daar ben je eindelijk. Het gebeurt niet vaak dat ik eerder terug ben van kantoor dan jij van boodschappen doen."
"Ja sorry, ik zat even te praten met Erin en toen kwam ik ook bij de supermarkt die Indiase man van het gebouw hiernaast tegen."
"Oh leuk. Had Erin nog leuk nieuws?"
"Ja, dit is haar laatste werkweek. Dan gaat ze op vakantie en trouwen."


"Ja hoi met mij."
"Hoi, je bent net pas weg. Wat is er?"
"Ik ben vergeten 'n appel mee te nemen naar kantoor, dus nu heb ik geen lunch."
"Zal ik er zo eentje komen brengen dan?"
"Graag. Bel maar even als je beneden bent, anders moet je 'n euro/dollar aan Mae betalen om naar binnen te mogen."
...
"Oei, het gaat niet meer lukken om die appel te brengen."
"Hoezo niet?"
"Dat red ik niet meer voordat ik ga wandelen met Marrije. We gaan de buurt 'n beetje verkennen."
"Ok. Dan zoek ik wel medestanders om 'n broodje te gaan eten."


"Had ik al verteld dat ik donderdag naar de Nederlandse school ga?"
"Nee. Wat ga je doen?"
"Meehelpen met inpakken van Sinterklaaskadootjes."
"Oh leuk. Hoe kom je daar zo aan."
"Gewoon, gebeld en gevraagd of ze nog hulp nodig hadden."


En ik me maar zorgen maken dat Manon hier 'n nieuw sociaal netwerk moet opbouwen. :-)

Go banana's

Mijn moeder is beroemd hier ;o)

Levensmiddelen

Het is alweer even geleden dat we de prijs van wat levensmiddelen heben genoemd. Dus daar komt'ie:

Eieren scharrel/organisch	6 stuks	$2,49	6 stuks	€1,99
Activia yoghurt	8 stuks	$5	4 stuks	€2
IJsbergsla	1 krop (in het Engels: head)	$1,59	1 krop	€1,69

Met dank aan Margie voor de Nederlandse prijzen.

Guadalupe River

We wonen op steenworp afstand van de Guadalupe River. Frank vertelde eerder al dat hij via een stuk van de Guadalupe River Trail naar zijn werk kan fietsen. In totaal is die wandel- en fietsroute langs de rivier 11 mijl lang.

Deze rivier loopt vanuit de bergen van Santa Cruz naar de baai bij Alviso. Toen we in augustus een kijkje namen in San Jose, was de Guadalupe maar een miezerig stroompje in een enorme bedding. Beetje overdreven, vonden we. Maar nu het regenseizoen is aangebroken, beginnen we te snappen waarom de bedding zo breed is en de 'levees' (dijken) zo hoog. De Guadalupe wil nog weleens uitgroeien tot een niet meer zo miezerig stroompje. In 1995 en 1997 waren de overstromingen zo erg dat de regio hier 'National Disaster Area' was. Gelukkig is er ondertussen een boel gedaan om herhaling van zulke overstromingen te voorkomen.
In de afgelopen dagen is het waterniveau aardig gestegen.

Geen uitzicht

We werden vandaag wakker in een witte wereld. Niet van sneeuw, maar door de mist.

Klaarwakker om vier uur 's nachts

Al jarenlang hou ik vol dat ik eigenlijk nooit last heb van 'n jetlag. En veel mensen kijken dan toch wel wat jaloers naar me. Maar het is echt zo: ik ga gewoon op 'n normale tijd naar bed en de volgende dag zijn lichaam en geest ervan overtuigd dat het echt 'n normale ochtend is.

Tenminste... dat was zo...

Nu word ik namelijk al bijna drie weken steeds 's nachts om vier uur wakker. Terug in slaap komen kost moeite en lukt vaak niet; ik ben blij als rond zes uur de wekker gaat. Ik heb ook regelmatig de grootst mogelijke moeite om aan het eind van de middag 'n beetje overeind te blijven.

Nou heb ik de afgelopen jaren in Nederland ook van die periodes gehad dat ik al om vier uur wakker werd. Dus ik weet niet zeker of dit nou 'n jetlag is. Maar toch... zou ik er dan zo ineens last van hebben? En zo lang?