Wachten op de visa

"Van wachten word je een geduldig mens" heb ik me het afgelopen jaar vaak voorgehouden. Wachten op goedkeuring van Franks baas voor het San Jose-plan (kwam december 2007), wachten op de start van de aanvraagprocedure, wachten op de papieren van de Amerikaanse jurist, wachten op goedkeuring van de visumaanvraag (de 'petition'). Die komt niet, wel het verzoek om aanvullende bedrijfsinformatie. En weer wachten op goedkeuring van de aangevulde aanvraag. Zucht...

Omdat we nog niet heel geduldig zijn gewacht, starten we - eigenwijs als we zijn - de boel in Californie op: appartement regelen, inclusief gas-, water-, elektriciteit- (en internet-!)voorzieningen, tickets, verhuizer inschakelen, auto verkopen, huis opleveren. Wil Frank in januari van start gaan met zijn nieuwe team, dan moet er nu wat gebeuren. En dat moet maar goed gaan. We masseren het geluk wel een beetje onze kant op. Dat het mis kan gaan, daar denken we niet te veel aan.

Twee weken nadat we in Santa Clara zijn neergestreken, krijgen we het nieuws dat de petitie dan toch goedgekeurd is. Dat betekent: op naar het consulaat in Amsterdam om de visumstickers in onze paspoorten te krijgen. 16 December om kwart over negen kunnen we terecht. De tickets -waarvan we de terugvlucht eigenlijk niet hadden willen gebruiken- komen mooi uit: 11 december terug, de 12e landen op Schiphol, even acclimatiseren en dan de 16e fris naar het consulaat.

Wachten in het consulaat
We waren gewaarschuwd dat het interview op het consulaat een tijdrovende bezigheid kon zijn. En dat ze nog wel eens moeilijk konden doen met papieren die niet op volgorde liggen, niet van grapjes houden enzovoort. Helemaal daar op ingesteld stonden we een half uur te vroeg voor de hekken van het consulaat. Het lint voor de wachtrij stond klaar, maar de rij was er nog niet. Maar we waren te vroeg, dus we wilden een rondje Museumplein gaan doen. We waren echter al gespot en via de intercom moesten we ons nader voorstellen en konden we het hek door. Daar moesten we even wachten voor de eerste controle. Konden we mooi even de kunst afkijken bij onze drie voorgangers. In een soort mini-partytent stond een bewaker voor de tassencontrole en de controle met metaaldetector. We hadden ons netjes aan de regels gehouden, dus geen apparaten zoals laptop en mobieltjes en geen onnodige tassen mee. Doe je dat wel, dan kan dat je bezoek vertragen. Wel netjes gemeld dat ik een insulinepomp draag, maar dat was OK. Voor de zekerheid had ik mijn doktersverklaring van 5 jaar terug meegenomen (met stempels en handgeschreven) en daar was de bewaker helemaal tevreden mee. We konden door naar etappe 2, de 'sluis'.

Voor de sluis stonden onze voorgangers te wachten. We wilden aansluiten, maar we mochten direct naar binnen. Waarschijnlijk omdat we apparaatarm waren. In de sluis moesten we onze aanmeldingsformulieren, paspoorten, pasfoto en gefrankeerde enveloppen inleveren voor controle. Alles was OK (netjes op volgorde gelegd he), dus we konden met papieren en volgnummer door naar de 'stortbak'. Een bewaakster zat daar in een hok met een kantelbak. Daarin moet je al je spullen met metaal doen, zodat je door het detectiepoortje kan lopen. De bewaakster neust ondertussen door je spullen. Aan de andere kant van het poortje konden we onze spullen uit een tweede kantelbak vissen. Door naar het volgende level: de Ruimte van Het.

De ruimte waar Het gebeurt, is gewoon een ruimte waar we - als je pech hebt met zo'n 24 man - gewacht totdat ons volgnummer werd afgeroepen. We moesten ons melden bij een van de vier loketten voor het papierwerk. We leverden onze formulieren in, pinden nog 107,42 euro per persoon 'visa application fee' (inschrijfgeld), want die hadden we nog niet had overgemaakt. Op het consulaat kun je overigens alleen met je pinpas betalen. Cash en creditcard accepteren ze niet. Heb je geen pinpas bij je, dan heb je een probleem. Je mag in dat geval even naar buiten om het te gaan regelen (hoe dan, want je hebt geen mobieltje bij je). Verder zijn onze vingerafdrukken gescand. Dat is bij Franks linkerhand altijd een probleem. Na een paar pogingen was het goed, of zou de dame het maar hebben opgegeven? Hierna mochten we even bijkomen terwijl we wachtten op het interview zelf. Dat stelt niet zo heel veel voor (zie een volgende post hierover, anders wordt dit helemaal zo'n lang verhaal). De uitslag is dat onze visa zijn goedgekeurd!

En nu is het wachten op de postbode met onze paspoorten...