If you're going to San Francisco...

...Be sure to wear some flowers in your hair, zong Scott McKenzie in 1967.

Die bloemen hadden we niet in ons haar, maar we waren wel uitgedost met camera's, petjes, zonnebrand en TomTom om de stad en de Golden Gate Bridge te bekijken. We hadden een mooie dag uitgekozen, de zon scheen volop. Dit was het eerste uitstapje waarbij Frank ook mee kon, want zaterdag dus vrij.

Omdat de Golden Gate Bridge goed was aangegeven op de borden en de TomTom wat moeite kreeg tussen de gebouwen, hadden we die maar vrijaf gegeven. En prompt misten we ergens een ergens een afslag, waardoor we ineens over de Embarcadero reden, pal langs Fisherman's Wharf. Daarna zijn we richting Golden Gate Bridge gegaan.


Op Vista Point hebben we foto's gemaakt van de brug en de wolken die langs de brug gleden. Frank zal zijn filmpje hier van vast nog wel uploaden.


Daarna zijn we een stukje doorgereden naar Sausolito om te lunchen bij Horizons. Daar hebben we voor het eerst gebruik gemaakt van 'valet parking': iemand van het restaurant zet dan de auto voor je weg. Als valet-parkeerder bij Horizons moet je EN goed kunnen rijden EN van puzzelen houden.

Mams geniet van het uitzicht over de baai.

Na de lunch was het tijd om San Francisco in te gaan. Als je over de Golden Gate Bridge San Francisco in gaat, moet je $6 tol betalen. De stad uit over de brug is gratis.

De volgende stop was Lombard Street, 'the most crookedest street in the world'.


Laatste stop was China Town. We hebben geparkeerd onder het Hilton Hotel, in een ACE parkeergarage (weekendspecial $3 per uur). Na wat rondlopen en vragen vonden we de entreepoort. Daar werd Frank gevraagd of hij twee meisjes naast de poort op de foto wou zetten:


We zijn verder naar Market gelopen en daar hebben we koffie gedronken en wat gegeten. Daarna was het wel tijd om weer huiswaarts te gaan.

Bevinkje

Iehh... Net nu ik de weblog zit bij te werken, was er een aardbevinkje. Een zacht gerommel en wat gewiebel, een paar seconden. Dat was de eerste sinds we hier wonen.

Volgens USGS (US Geological Survey) was het er eentje met een sterkte van 4.3, dat is een lichte.


Het epicentrum lag 11 mijl (17 km) boven Morgan Hill, in de bergen. Dat is hier loodrecht gemeten 18 mijl vandaan.

Wat ik merk van de crisis

Ik krijg regelmatig de vraag van vrienden wat wij nou merken van de economische crisis? Aangezien ik 'n prima baan heb, valt dat nogal mee. Ik heb werk - en het ziet er niet naar uit dat ik m'n baan op korte termijn kwijt zal raken. In deze tijd zouden veel mensen in deze regio met me willen ruilen.

Maar toch gaat de crisis niet helemaal aan ons voorbij. Wat voorbeelden:

• Ik merk de crisis hier vooral in het nieuws. Gelukkig is het nieuws op de Amerikaanse TV zo on-Hollands als het maar kan, dus ik kijk er niet vaak naar. Maar als 's morgens in de fitness naar 'n nieuwszender kijk, gaat het bijna altijd over de economische crisis, het stimuleringsplan van de regering en hoe goed/slecht dat wel niet is.


• In de eerste maanden hier, zag ik wekelijks meer kantoren leeg komen te staan. Ik denk dat op het stukje van hier tot mijn werk, ongeveer een derde van de kantoren helemaal leeg staat en nog 'ns 'n derde wel erg veel vrije parkeerplaatsen heeft. Toch lijkt de leegstand z'n hoogtepunt bereikt te hebben. Ik zie nog geen kantoren gevuld worden, maar er komen er volgens mij ook geen lege parkeerplaatsen meer bij.


• De overheidsgebouwen zijn om de week 'n dag dicht. Dat is niet echt direct door de crisis, maar komt omdat de staatskas van Californië leeg is. Of eigenlijk: ze krijgen het budget niet rond. Daarom heeft de Governator (Arnold Schwarzenegger) besloten dat veel publieke werknemers eens per twee weken 'n dag onbetaald verlof krijgen.


• In de restaurants merken we eigenlijk niks van de crisis. Amerika moet eten. En eten doe je nu eenmaal vaak buiten de deur. Misschien gaan de mensen wel naar andere soorten (goedkopere) restaurants, maar dat kunnen wij nog niet goed inschatten.


• Er staan veel huizen te koop. Vooral hier in onze buurt merk ik dat er veel "te koop"-bordjes staan en dat sommigen er ook al erg lang staan. Sommige huizen worden nu ook te huur aangeboden, en vaak zijn ze dan wel snel verhuurd.


• Ik geloof niet dat de hoeveelheid daklozen en bedelaars ineens toeneemt. Er staan wel regelmatig bedelaars bij de stoplichten, maar volgens mij is dat altijd zo. Ik heb in elk geval nog nooit 'n rij bedelaar zien staan.

Dus eigenlijk merken we er niet heel veel van. Amerikanen zijn wel wat gewend, dus ik denk dat velen 'n spaarpotje hebben voor dit soort gevallen. Een collega van me zei het laatst wel mooi: "De eerste keer dat je ontslagen wordt, denk je dat je wereld eindigt. Daarna weet je wel beter." Ze zal ongetwijfeld gelijk hebben. Maar ik hoop het toch voorlopig niet mee te maken. In elk geval niet tot ook ons spaarpotje goed gevuld is.

Bloemen op Filoli

Een van de uitstapjes die ik met mijn ouders heb gemaakt, is naar het landgoed Filoli in Woodside. Dat is een soort Keukenhof, maar dan mooier. Ach, dat kan ik eigenlijk helemaal niet zeggen, want ik ben nog nooit op de Keukenhof geweest.

'Filoli' is de afkorting voor "Fight for a just cause; Love your fellow man; Live a good life." Misschien herken je het landhuis:

Nee? Denk 'Dynasty', het is het huis waar Blake en Krystle Carrington woonden. Tegenwoordig kun je het landgoed bezoeken, vooral om de mooi aangelegde tuinen. Op dit moment bloeien vooral de camelia's, tulpen (!) en de kersenbomen.


Over een paar weken komen de rozen ook uit. Ik geloof dat ik dan maar weer eens een kijkje ga nemen.

Houten paal in Sausolito

 
Waar is dat?

Ik ga bij vrienden eten en neem mee...

Als je in Nederland bij vrienden op bezoek gaat, neem je vaak 'n bloemetje mee. Voor de gastvrouw, zoals dat dan zo mooi heet. Hier in Amerika is dat ongebruikelijk. Het is niet zozeer "fout", maar het komt wat minder voor.

Het is hier eigenlijk sowieso niet zo gebruikelijk dat je bij elkaar langs gaat. Je spreekt vaker op "neutraal terrein" af. Dus: ergens in 'n koffiewinkel, 'n theewinkel, 'n ijswinkel of 'n cupcake-winkel.

Maar soms organiseert er hier wel iemand 'n etentje voor vrienden en bekenden. Dit krijgt dan al snel meer de vorm van 'n klein feestje. Je wordt dus echt "uitgenodigd" om op het etentje te komen. Als ik 't zo vertel moet ik gelijk aan Mrs. Bucket denken, maar in het echt is het veel leuker.

En bij dit soort etentjes is het gebruikelijk dat iedereen iets meeneemt voor bij het eten. Er zijn twee varianten: de potluck en de "kan ik nog iets meenemen?".

Bij potluck neemt iedereen z'n eigen favoriete eten mee. Het gaat allemaal wel op de grote stapel, maar de meeste mensen zitten toch vooral hun eigen eten op te eten.

Als 'n etentje geen potluck is, vraag je vaak of je iets mee kunt nemen. Meestal noemt de gastheer of -vrouw dan iets als "een voorafje" of "iets zoets voor bij de koffie" of (zoals bij ons vandaag) "wijn voor bij de barbecue". Op die manier hoeft de organisator niet alles zelf te kopen.

Zoals gebruikelijk had ik 't weer 'ns te ruim uitgelegd en dus voor 'n weeshuis aan wijn ingekocht. Nou ja, niet heel erg. Ik voelde de frisse wind 'n stuk minder.

Pakjesdienst

Toen bleek dat we afgelopen December even terug zouden gaan naar Nederland, kregen we al het verzoek om voor 'n kennis 'n Nintendo DS mee te nemen. Geen probleem natuurlijk.

De afgelopen weken heb ik 'n stapel pakjes voor mijn baas mogen ontvangen. Niet werkgerelateerd, maar skikleding voor zijn kinderen. Die is hier nu schijnbaar erg goedkoop en dus had hij gevraagd of'ie mijn adres mocht gebruiken. Geen probleem natuurlijk.



Ik vraag me wel 'n beetje af hoe lang het "geen probleem" blijft. We wonen niet heel groot en de "opslagkast" is snel gevuld. Hmmm... misschien is dat wel 'n leuke baan voor Manon. De Nederlandse pakjes doorsturen. Maar volgens mij is Ellen den Otter haar al voorgeweest.

Shortening = bakvet

We kwamen het voor het eerst tegen tijdens onze truffel-workshop: shortening. Volgens Julie was dat de oplossing voor klonterige chocola. Voeg wat shortening toe en het wordt weer los. Ze kon niet goed uitleggen wat het was, maar een blik in het potje maakte wel duidelijk dat het vooral vet it.


Crisco is 'n veelgebruikte "shortening"

Van de week moest ik ook shortening toevoegen aan de cake die ik aan het bakken was. En er moest geen margarine in. Aha... dat is 'n redelijke hint over wat het is: shortening wordt hier gebruikt waar je in Nederland margarine voor gebruikt. Vandale vertaalt shortening als "bakvet", maar dat schiet natuurlijk nog niet veel op.

Een zoektocht op internet levert 'n beter antwoord: shortening is meestal plantaardig vet. Het verschil met margarine is dat er in shortening geen water zit. Het is dus puur plantaardig vet. Het klinkt misschien wat onsmakelijk, maar het levert wel 'n hele mooie cake op.

De cake

Lekke douche -> KitchenAid

Weet je nog dat Manon vertelde over onze lekke douche? Dat drama heeft bijna twee maanden geduurd. En in die tijd zijn alle voegen vervangen, is onze vloer opengescheurd en is er ook 'n granieten plaat vervangen. Kortom: onze badkamer was bij tijd en wijle 'n bouwput. En dat is niet echt iets waar je op rekent als je 'n appartement in onze prijsklasse huurt.

Manon is op 'n gegeven moment dan ook boos geworden en naar de manager van ons complex gestapt. Daar kreeg ze weer de gebruikelijke duizend excuses, de gebruikelijke toezegging dat het binnen twee weken opgelost zou zijn EN de toezegging dat we 'n "gift card" als compensatie zou krijgen. We hadden geen idee wat dat inhield en hadden persoonlijk liever korting op de huur. Maar goed, we hebben even afgewacht.

Intussen is de ellende met de badkamer bijna voorbij. Het lek is weg (het leek in de voegen te zitten), de vloer is opnieuw gelegd en we hebben 'n nieuwe douchekop die wat minder in de breedte sproeit. En dat alles echt nog net voordat de eerste logees aankwamen.

Waarom ik je er dan nu pas over vertel? Nou, omdat Manon van de week onze "gift card" heeft verzilverd. Dat bleek een stuk leuker dan verwacht: het was 'n pre-paid Visa-kaart van $400. En laten we nou al 'n hele tijd 'n KitchenAid (staande mixer) willen kopen, maar er steeds maar niet genoeg spaargeld voor hebben.

 

Van de week heeft Manon er dus samen met haar ouders eentje gekocht - ook dat heeft ze je al verteld. Maar gisteren was aan mij de eer om de KitchenAid in te wijden:

 
 

Terwijl ik dit tik zit de cake in de oven. Ik hoop dat'ie zich 'n beetje binnen de vorm houdt. Ik heb hier namelijk nog geen idee van de hoeveelheden, dus het kan best zijn dat het 'n recept voor twee cakes was.

Werkvergunning binnen

Huppetee, weer een pasje erbij! Deze keer is het mijn werkvergunning, oftewel Employment Authorization Card. Met zo'n lelijke pasfoto en vingerafdruk dat ik er maar geen foto van heb gemaakt.

Ik had de werkvergunning pas half mei verwacht. Op de website van de USCIS stond dat de gemiddelde verwerkingstijd 3 maanden is.

Nu moet ik dus serieus op zoek naar een baan. Ben benieuwd of er wat te vinden is...

Mount Hamilton - poging 2

Wat in december niet lukte, is deze week wel gelukt! Met mijn ouders ben ik boven op Mount Hamilton geweest.

Zie je daar heel in de verte die witte bolletjes op de berg? Daar moesten we naartoe.

Onderweg zagen we veel bomen met maretak. Een teken dat er veel kalk in de bodem zit.

Overal 'mistletoe'.

Na een uur kronkelen waren we dan eindelijk boven. Gelukkig was het rustig op de weg. Ik wil niet weten hoe het is op een drukke dag...

Hoewel het nogal 'hazy' was, genoten we van het uitzicht.

Moeders kijkt naar een stel zwevende kalkoengieren (niet op foto). Achter haar zie je Silicon Valley (niet).

Binnen hebben we de oude 36" refractor (megatelescoop) gezien waar het allemaal mee is begonnen. James Lick, een rijke pief uit San Francisco wilde graag groots herinnerd worden en liet daarom dit observatorium bouwen. Hij heeft het eindresultaat nooit kunnen zien. Eerst moest er een weg aangelegd worden naar de top, voordat er gebouwd kon worden. Toen die weg in 1876 klaar was, stierf Lick. Hij heeft er toch plezier van, want in 1887 is hij begraven onder de telescoop.


Toen we weer buiten kwamen, was het iets minder heiig en konden we iets van Silicon Valley onderscheiden. Je ziet bijvoorbeeld de zoutpannen van Alviso. Daar wonen wij in de buurt, maar waar dat precies is op de foto durf ik niet te zeggen.


Op de terugweg kwamen we langs deze rare boom. Er zitten allemaal gaten in de stam met daar in eikels. Dat is het werk van de 'acorn woodpecker', de eikeltjesspecht.

Dit is een aardige wintervoorraad.

Van het zomer zullen Frank en ik vast wel een keer 's avonds naar boven gaan. Op sommige avonden mag je namelijk door de telescoop kijken.

Snelle maan

In Zuid-Afrika had ik het al een keer meegemaakt, maar deze week zagen Frank en ik tijdens het eten de maan binnen een kwartier boven de bergen uitkomen. Het was net of er iemand aan een touwtje trok.

Mooi vliegtuig

 

Eten is klaar!

Wat een grappig systeem is dat toch. Bij veel lunchrooms krijg je als je eten bestelt, een dikke 'coaster' (onderzetter) mee. Je gaat lekker een tafeltje uitzoeken en wacht op je bestelling. Zodra die klaarstaat, gaat de coaster trillen en gaan er allemaal lampjes knipperen. Dat is jouw 'cue' dat je je eten kunt afhalen. Bij de balie gooi je je coaster in een coasterverzamelbak en neem je je lunch mee naar je tafel.

Shoppen, groen bier en natuurschoon

Dag 2 op het 'programma' van mijn ouders heeft ons iets verder van huis gebracht: de omgeving Gilroy. Dat is het meest zuidelijke stadje in Santa Clara County, 37 mijl (zo'n 60 km) hier vandaan.

Gilroy Premium Outlets
Laten we bij het begin beginnen: shoppen. Niet de meest favoriete hobby van mijn vader, het zal wel een vrouwending zijn. Alhoewel, Frank vindt het altijd erg leuk om kleren voor mij te shoppen. Ik ben het vaak eerder zat dan hij. Maar hij moet deze week natuurlijk gewoon werken.

We gingen met een missie: ik moest een KitchenAid Artisan 'stand mixer' halen, en dan wel een Empire Grey of een rode. Bij de laatste keukenoutlet hadden ze een rode. En nog meer leuke keukenapparaten en -accessoires. Mijn moeder heeft een blikopener voor haar KitchenAid gekocht en voor Frank hebben mijn ouders een 'immersion mixer' (staafmixer) als verjaardagscadeau gekocht. Heeft hij al gekregen, dus ik mag het gewoon melden ;o) Nu kan ik weer lekkere fijngemixte pompoensoep maken, Franks favoriete soepie.

Al dat gewinkel maakt hongerig en dorstig. Bij Applebee nam mijn vader dan ook een biertje. Een groene welteverstaan, want het was St. Patricks Day.


Na al die winkeldrukte -alhoewel, het was er bijna uitgestorven- moesten we bijkomen bij het Coyote Lake/Harvey Bear Ranch County Park. Dit park ligt zo'n twintig minuten rijden vanaf de outlets:

Coyote Lake, bekeken vanaf de dam.

Als je op de dam de andere kant op kijkt, zie je het Harvey Bear-gedeelte:


Nog even genieten van het natuurschoon en de stilte:


Ik geloof dat ik hier wel een keer wil kamperen.

Dagje bijkomen

Maandag was een dagje 'bijkomen', voor mijn ouders dan. Om de jetlag het hoofd te bieden, heb ik ze hun eerste dag op sleeptouw genomen. Met de huurauto zijn we een rondje gaan rijden. Eerst langs het Community Recreation Center waar ik pottenbak, de bieb waar ik mijn boeken leen en toen op naar het sjieke Santana Row voor een kop koffie. Dat werd koffie bij de Borders, de boekhandel. Bijna elke grote boekhandel heeft een eigen koffiecorner of zelfs cafe. Donner in Rotterdam heeft dat dacht ik ook.

De fauteuils nodigen uit om een boek uit de kast te pakken en te proeflezen. Of te snurken, zoals iemand een paar stoelen verder deed.

De volgende stop was Los Gatos. Ik was blijkbaar in een dure bui. Even wat geslenterd door de winkelstraat, een hele mooie rok bewonderd van $166 (werd die toch iets minder mooi van), dure schoenen bekeken en gelachen om de hondenkoekjesbak naast de deur van een koffietentje. Los Gatos is namelijk nogal een hondenminnend stadje.

Love your dog, love yourself

Vervolgens hebben we even gekeken bij Villa Montalvo in Saratoga, maar doordeweeks zijn ze in het voorseizoen nog niet helemaal berekend op bezoekers. Daarna zijn we richting downtown San Jose gegaan voor een sandwich, soep en 'flatbread sammies' bij Quiznos.

In aanraking met politie
Toen we weer richting parkeergarage gingen, zagen we drie agenten te paard. Omdat we niet wisten of ze het op prijs stelden om op de foto gezet te worden, hebben we het op slinkse wijze gedaan: net doen of ik mijn ouders op de foto zette, met -heel toevallig- de agenten op de achtergrond. Een van de agenten kwam toen op mijn ouders afgeklepperd, boog zich voorover en staarde mijn moeder aan. Ik dacht 'Nou zijn de rapen gaar hoor. Ze zijn nog geen dag hier en direct problemen met de politie...' Maar de agent vertelde dat ze best met hem en het paard op de foto mochten. Dit is het resultaat:

Klik even op de foto en let dan vooral op het hoofd van het paard

Later vonden we dit artikeltje over politiepaard Cal en zijn partner, agent Ernie: Pony Express in The Willow Glen Resident.

Aankomst eerste logees

Zondag was het zover: onze eerste logees kwamen aan op San Francisco Airport. We zagen ze op de monitor aankomen. Heel handig, dan heb je nog een seconde of acht voordat ze door de klapdeuren in de ontvangsthal komen. Tijd genoeg om je naar voren te dringen en ze direct op te vangen.

Daar komen ze aan!


In de ontvangsthal

Frank is met mijn moeder in onze auto naar huis gereden, ik heb met mijn vader de huurauto opgehaald. Een Pontiac Vibe, de auto die Frank en ik op het oog hadden maar die nu net nog even buiten budget is...

Rond zessen waren we allemaal thuis en na een opfrisbeurt zijn we naar de Red Robin gegaan voor een hamburger.


Op naar Red Robin

We hebben ze met moeite wakker weten te houden tot een uur of acht. Daarna mochten ze eindelijk 'catch some Z's'.

Proof of prior

Pffff... het Amerikaanse ziektekosten-systeem houdt je wel bezig hoor. Ik vertelde 'n paar weken terug al over wat algemene termen. Ik vertelde toen al dat de ziektekostenverzekering hier meestal via de werkgever wordt aangeboden. Heb je geen werk, dan ben je meestal niet verzekerd. Gelukkig heb ik wel werk en kan Manon onder mijn verzekering mee doen.

Toen we hier maanden geleden in de ziektekostenverzekering van mijn werkgever kwamen, was het al 'n hoop werk en stress. Sowieso leek het nogal lastig om Manon aan mijn verzekering te koppelen. Het zou prima moeten werken, maar ging toch twee keer mis. Gelukkig heeft Mae (de dame van personeelszaken) alles snel kunnen rechtzetten.

Een van de dingen die nodig waren om zowel Manon als mij direct te kunnen verzekeren was "proof of prior insurance", oftewel een bewijs dat we eerder ook verzekerd waren. Wat dat dan is? "Dat is iets waarop je naam, 'n verzekeringsnummer en een datum staat" Nee echt, ik bedenk het niet. Elk papiertje of pasje met je naam en die twee dingen lijkt prima te zijn.

Het verbaasde me wel 'n beetje hoe makkelijk dit ging, maar je hoort me in deze drukke tijd niet klagen als iets meevalt.

Helaas bleek afgelopen week even waarom het in het begin makkelijk was. De verzekeraars hier wachten met het vragen om aanvullende informatie tot er rekeningen binnenkomen. Afgelopen week lagen er dus twee brieven van onze verzekeraar op de mat.

De eerste brief was redelijk eenvoudig: een zorgaanbieder moest weten sinds wanneer Manon hier bij de diabetes-dokter onder behandeling was, anders konden zij hun rekening niet indienen bij de zorgverzekeraar. Het is 'n beetje jammer dat ze onze hulp voor zoiets nodig hebben, maar het was snel te regelen.

De tweede brief klonk wat dreigender. De verzekeraar wilde graag "proof of prior creditable coverage" voor Manon's diabetes, zodat de wachtperiode voor haar dekking verkort zou worden. Wacht 'ns even? Wachtperiode? En wat is "proof of prior coverage"?

Een paar gesprekjes met Mae, telefoontjes met onze zorgverzekeraar hier en Manon's vorige zorgverzekeraar in Nederland later zijn we er geloof ik uit.

Omdat je hier niet altijd verzekerd bent (je zit immers wel 'ns even zonder werk), hebben verzekeraars vaak 'n wachtperiode. De eerste X maanden dat je verzekerd bent, dekken ze nog niet alles/bijna niets. Maar omdat die wachtperiode de spuigaten uitliep (tot wel 12 of 18 maanden), is er 'n wet aangenomen waarin dit beperkt wordt. Als je kunt aantonen dat je eerder ook verzekerd was, mag de wachtperiode steeds minder lang duren. De wet verplicht verzekeraars hier om voor hun voormalige verzekerden 'n "certificate of creditable coverage" te maken (ze zijn hier gek op alliteraties). Met zo'n certificaat is alles snel geregeld.

Dat is leuk natuurlijk, maar in Nederland hebben verzekeraars nog nooit van zo'n certificaat gehoord. Gelukkig was de klantenservice van AGIS begripvol en behulpzaam toen Manon uitlegde wat ze nodig had en waarvoor. Binnen twee dagen hadden we in email 'n volledig overzicht van alle kosten die ze in de afgelopen jaren voor Manon gedekt hebben, de polisvoorwaarden en 'n brief in het Engels met 'n beknopte samenvatting van hoe lang Manon voor welke zaken verzekerd was. Echt top AGIS!

Het hele pak hebben we geprint en opgestuurd naar de verzekeraar hier. Hopelijk zijn ze daar weer even tevreden mee en dekken ze de kosten die Manon hier nu maakt. Want als ik de rekeningen zo af en toe zie, wil ik die liever niet zelf hoeven betalen.

Fietsen naar de haven van Alviso

Manon heeft al 'ns eerder verteld over de haven van Alviso, 'n stadje dat hier 'n paar mijl ten noorden ligt. Zoals ze toen al voorspelde, zijn we er afgelopen zondag even naartoe gefietst. Als we de zo langzamerhand bekende Guagalupe Creek Trail naar het noorden nemen, blijkt het nog geen half uur fietsen van ons huis te zijn. Het blijft me verbazen hoezeer de afstanden soms meevallen als je ze op de fiets doet.

Het blijft af en toe even zoeken hoe je nou verder moet. Zo kwamen we op deze foto vanaf het pad dat je links nog net kunt zien. En er was dus geen pad de spoorlijn over.



We hebben net nog even met Google Maps zitten kijken, maar komen er ook niet echt uit hoe je nou wel legaal dit pad op kunt komen.




Je kunt het pad van rechts naar links langs de rivier zien lopen. Dan steek je dus Gold Street over en hoe moet je dan het spoor over?

Gelukkig wordt deze spoorlijn nauwelijks gebruikt en dus zijn we er met onze fietsen maar even overheen geklauterd. Het mag vast niet, maar gelukkig was er geen sherrif in de buurt.

Ik vind het havengebied van Alviso er altijd uitzien als enorm vergane glorie. Vroeger was dit stadje het bruisende middelpunt van de Bay Area, het lag immers als enige aan de baai. En ook tijdens de zoutwinning zal er vast 'n hoop activiteit geweest zijn. Maar tegenwoordig is het vooral 'n aaneenschakeling van vervallen huizen en bedrijven.

 

Bij sommige van die gebouwen kun je echt nog wel zien dat het vroeger heel indrukwekkend moet zijn geweest. En bij sommigen is het zelfs nu nog wel mooi. Maar over het algemeen is het nogal droevig... vergane glorie dus.

Maar goed, gelukkig is er wel 'n leuk fietspad om een zoutwinnigsgebied heen. Je kunt hier duidelijk zien dat ze niet gewend zijn aan van die stevige Nederlandse fietsen. De sturen passen namelijk net niet door het hek heen.

 
past niet

Maar na de spoorweg-traverse waren we wel wat gewend, dus is ook zo'n hindernis geen probleem meer.

We hebben het rondje rondom de zoutpannen dit keer wat kort gehouden, omdat we op tijd terug moesten zijn om onze eerste logees van het vliegveld op te halen. Vandaar ook dat we een wat kortere route terug hebben genomen. Over North First Street. Daar staat dan heel vriendelijk aangegeven dat het 'n "bike route" is. Maar als je met je fietsje over dit soort kruisingen moet, voel je je toch soms wat minder stoer hoor.

 

Toch is ook dit fietstochtje ons prima bevallen. Hoewel het volgende keer best wat mooier weer mag zijn. Dan hoeft Manon d'r winterjas tenminste ook niet aan. Het ontbreekt er nog maar aan of ze zit met oorwarmers op de fiets. :-)

Japanse tuinen

Marrije en ik zijn naar de Hakone Japanese Gardens in Saratoga geweest. Natuurlijk zaten we weer veel te veel te kletsen in de auto, dus reden we er straal voorbij. Als je net door de winkelstraat van Saratoga (Big Basin Way) bent gereden, zit Hakone al redelijk snel aan de linkerkant van de weg.

We waren wat vroeg in het seizoen. De tuinmannen waren nog druk bezig met snoeien en fatsoeneren van de beplanting.

De schildpadden kijken rustig toe

Veel planten en bomen staan op het punt om te gaan bloeien. De magnolia en camelia's bloeiden echter al flink. Aan de bloembladen te zien hebben ze last gehad van vorst ('frost bite'). Maar deze zag er mooi uit:


En wat is een Japanse tuin zonder watergeklater en bamboe:


Ik ben benieuwd hoe de tuinen er over een maand bij liggen.

Sieraden maken

In Nederland maakte ik al kettingen, en hier heb ik die hobby weer opgepakt. Gelukkig heb ik al mijn tangen, kralen, draad enzovoort meegenomen, dus ik had snel mijn werkplek ingericht. Als ik bezig ben, kan ik de hele eettafel (220x100 cm) in beslag nemen. Tot groot verdriet van Frank die met zijn laptop naar de kop van de tafel is verbannen.


Een deel van mijn werkgebied. De zwart/zilveren armband is een 'on-going' project. Ik heb 'm 3 jaar geleden gemaakt, maar vorige week heb ik 'm verfijnd.

Er is ook een stapeltje Hollandse sieradenbladen meegegaan. Dat is maar goed ook, want de meeste bladen die ik tot nu toe ben tegengekomen zijn nogal 'Amerikaans'.

Voorbeeld uit blad 'Sieraden Zelfmaak Special', jaargang 1, 2004

En dit is wat ik er van gebrouwen heb:

Mijn eindresultaat

Mrs. Black

Bij het afrekenen in de Safeway word je altijd netjes bedankt dat je je boodschappen daar doet. Sommige kassieres vertellen je zelfs hoeveel je deze keer aan korting hebt ontvangen door de Safeway Card te gebruiken. Het ontbreekt er nog aan of ze feliciteren je met deze geweldige besparing.

De afgelopen paar weken werd het nog bonter. Sta ik af te rekenen, zegt de kassiere "Thank you for shopping at Safeway, Mrs. Black." Huh? Naja, laat maar. Ik zal vast wel op mevrouw Black lijken. Maar dit ging zo'n week of twee door, bij verschillende kassieres. Toen heb ik maar eens gevraagd waarom ze me steeds Mrs. Black noemen. De dame liet het zien: als je je kortingspas gebruikt, komt je naam op de bon te staan en kunnen ze je persoonlijk aanspreken. Alleen stond daar geen Manon maar Hal Black.

In plaats van dat ik het zo laat en gewoon de korting ontvang, mijn PowerPump Rewards spaar (om gratis te tanken bij Arco) en me naar een gratis sandwich toe werk (krijg je als je 7x een Signature sandwich hebt gekocht), moet ik de fout natuurlijk hersteld hebben. Ik heet geen Black, dus ik wil ook niet zo genoemd worden.

Inmiddels heb ik de gegevens kunnen laten aanpassen. En heel raar, ze noemen me ineens niet meer bij naam.