zaterdag 30 mei 2009
vrijdag 29 mei 2009
Tja
Al een hele tijd ben ik op zoek naar het recept voor 'tja', een erg lekker Indonenisch drankje met rozensiroop, ijsklontjes, 'kikkerdril' en andere glibberdingetjes. We dronken dat vroeger bij mijn opa en oma thuis als er op een warme zomerdag een feestje was.
Googelen op 'tja' en 'cha' leverde niets op, met 'indonesisch drankje' vond ik vooral 'tjendol' als resultaat, maar dat is een drankje dat ik niet zo lekker vind. Teveel kokosmelk naar mijn smaak.
Tante Millie vertelde dat het drankje ook wel 'tjao' wordt genoemd of 'tjampoer' ('campur', betekent 'gemengd'). En wat een geluk had ik! De volgende dag in Long Beach was het gewoon te koop tijdens het Holland Festival, en in drie varianten nog wel:
- Rozenstroop met ijsklontjes voor $2
- Rozenstroop met ijsklontjes, reepjes kokos en basilicumzaadjes (de kikkerdril) voor $2,50
- Rozenstroop 'the works' voor $3 met ijsklontjes, reepjes kokos, basilicumzaadjes, grass jelly (agar-agar?), pineapple jelly en jackfruit (nangka).
Tante Millie had ook wel zin in een bekertje en Frank heeft de tjampoer inmiddels ook ontdekt:
Googelen op 'tja' en 'cha' leverde niets op, met 'indonesisch drankje' vond ik vooral 'tjendol' als resultaat, maar dat is een drankje dat ik niet zo lekker vind. Teveel kokosmelk naar mijn smaak.
Tante Millie vertelde dat het drankje ook wel 'tjao' wordt genoemd of 'tjampoer' ('campur', betekent 'gemengd'). En wat een geluk had ik! De volgende dag in Long Beach was het gewoon te koop tijdens het Holland Festival, en in drie varianten nog wel:
- Rozenstroop met ijsklontjes voor $2
- Rozenstroop met ijsklontjes, reepjes kokos en basilicumzaadjes (de kikkerdril) voor $2,50
- Rozenstroop 'the works' voor $3 met ijsklontjes, reepjes kokos, basilicumzaadjes, grass jelly (agar-agar?), pineapple jelly en jackfruit (nangka).
Tante Millie had ook wel zin in een bekertje en Frank heeft de tjampoer inmiddels ook ontdekt:
donderdag 28 mei 2009
Knoflook = eten?
Gilroy is 'n stad hier in de buurt. En Gilroy staat bekend om zijn knoflook. Als je de stad nadert ruik je het direct. En dat is geen grapje: je ruikt de knoflook erg goed als je door Gilroy rijdt - zoveel knoflook wordt er dus gekweekt en verwerkt. Je kunt in de winkels dan ook van alles krijgen dat met knoflook gemaakt is: olie, wijn, noem het maar op.
Eens per jaar is er ook 'n Miss-verkiezing. En de winnares mag zich dus 'n jaar "Miss Gilroy Garlic" noemen. Nou ben ik niet zo thuis in de Miss-verkiezingen, maar het lijkt me dat er toch leukere titels te bedenken zijn dan "Miss Garlic".
Toen we laatst door Gilroy reden viel m'n oog op deze fabriek. Hij heet heel onschuldig "Gilroy Foods". Maar ik weet wel beter. In deze fabriek wordt natuurlijk alleen knoflook verwerkt.
woensdag 27 mei 2009
20e Holland Festival in Long Beach
Heel toevallig viel het Holland Festival in Long Beach tijdens ons bezoekje aan tante Millie. Nou woont zij nog wel een uurtje rijden vanaf Long Beach, maar dat is maar een klein tripje voor Amerikaanse begrippen. Bovendien was ze al drie jaar niet meer naar het festival geweest en wij nog nooit, dus dat was een mooie gelegenheid om te gaan. OK, de bitterballen die stonden aangekondigd op de website van de Netherlands American Society hielpen ook. En lekker Indonesisch eten slaan we ook niet af!
Lekker plekje
Het festival werd gehouden in een klein parkje. Er stond een podium waar een band optrad. Ze speelden een mengelmoes van Indo-rock, country en we hebben 'Heb je even voor mij' van Frans Bauer ook voorbij horen komen met vet Amerikaans accent. Er werd wat gedanst, vooral toen er een lekker linedance-nummer werd gespeeld werd het een drukte van jewelste.
Veel bezoekers hadden hun eigen klapstoel meegenomen en iedereen had een lekker plekje uitgezocht onder de bomen. Rondom stonden allemaal standjes met eten, sieraden en snuisterijen.
Het festival was een mooie gelegenheid voor ons om wat verre familie te ontmoeten. Zo kwamen we Mike (een neef van mijn moeder) en zijn vrouw Lani tegen. En Lasha, de dochter van Mollie (zus van Mike) met haar man Marc. En tante Millie kwam een paar oude kennissen tegen die ze al jaren niet had gesproken. Erg leuk!
Tante Millie op ons plekje met Mike en Lani.
Tante Millie slaat wat boemboes en kano's (gevulde koeken) in.
Sate, friet en haring
Hoewel het geen echte Hollandse friet en mayo was, werden de french fries wel in echte Hollandse puntzakken met de tekst 'Eet smakelijk' geserveerd. De bitterballen heb ik niet kunnen vinden, maar wel kroketten!
Tante Gerrie, tante Millies room-mate, vond 't maar zo-zo dat we liever patat en een kroket wilden terwijl er zoveel lekker Indonesische hapjes te krijgen waren. Natuurlijk heeft ze wel gelijk, maar we hadden de avond ervoor al heerlijk gado-gado en risolles gegeten bij tante Millie thuis.
Het was hard werken voor de sate-mannen.
Het Holland Festival in Long Beach wordt elk jaar gehouden op de zondag voor Memorial Day.
Lekker plekje
Het festival werd gehouden in een klein parkje. Er stond een podium waar een band optrad. Ze speelden een mengelmoes van Indo-rock, country en we hebben 'Heb je even voor mij' van Frans Bauer ook voorbij horen komen met vet Amerikaans accent. Er werd wat gedanst, vooral toen er een lekker linedance-nummer werd gespeeld werd het een drukte van jewelste.
Veel bezoekers hadden hun eigen klapstoel meegenomen en iedereen had een lekker plekje uitgezocht onder de bomen. Rondom stonden allemaal standjes met eten, sieraden en snuisterijen.
Het festival was een mooie gelegenheid voor ons om wat verre familie te ontmoeten. Zo kwamen we Mike (een neef van mijn moeder) en zijn vrouw Lani tegen. En Lasha, de dochter van Mollie (zus van Mike) met haar man Marc. En tante Millie kwam een paar oude kennissen tegen die ze al jaren niet had gesproken. Erg leuk!
Tante Millie op ons plekje met Mike en Lani.
Tante Millie slaat wat boemboes en kano's (gevulde koeken) in.
Sate, friet en haring
Hoewel het geen echte Hollandse friet en mayo was, werden de french fries wel in echte Hollandse puntzakken met de tekst 'Eet smakelijk' geserveerd. De bitterballen heb ik niet kunnen vinden, maar wel kroketten!
Tante Gerrie, tante Millies room-mate, vond 't maar zo-zo dat we liever patat en een kroket wilden terwijl er zoveel lekker Indonesische hapjes te krijgen waren. Natuurlijk heeft ze wel gelijk, maar we hadden de avond ervoor al heerlijk gado-gado en risolles gegeten bij tante Millie thuis.
Het was hard werken voor de sate-mannen.
Het Holland Festival in Long Beach wordt elk jaar gehouden op de zondag voor Memorial Day.
maandag 25 mei 2009
Van Santa Clara naar LA en terug
Afgelopen weekend hebben we onze eerste officiële Amerikaanse "road trip" gemaakt. We zijn van vrijdagavond tot zondagavond naar Wildomar geweest - 'n stadje even onder LA. In Wildomar woont 'n oud-tante van Manon en het was inderdaad zo langzamerhand wel schandalig dat we nog steeds niet bij haar langs waren geweest. We wonen nu tenslotte "om de hoek".
Veel vrienden en familie denken dat LA hier vlak bij ligt. Laten we die mensen uit de droom helpen: bij terugkomst stond de teller op 850 mijl, dat is ruim 1350 kilometer.
Maar wij wilden die rit wel 'ns maken. Amerikanen doen dit soort reisjes al generaties lang, dus dat moeten wij ook kunnen. Vrijdagmiddag direct na mijn werk zijn we de auto ingesprongen en vertrokken. Het eerste stuk ging hier nog door Silicon Valley over de inmiddels bekende 101. Aangezien het 'n lang weekend was, trokken veel mensen erop uit en dus hadden we wat file.
View Larger Map
Bij Gilroy doken we linksaf de 152 op. De file hield hier nog even aan, maar het uitzicht werd langzaam al wat leuker. Heuvels en bergen, daar houden we wel van.
Files hier in Amerika zijn meestal anders dan de gemiddelde ochtendspits in Nederland. In deze file schommelde de snelheid tussen de 20 en 30 mijl per uur in plaats van de toegestane 65. Stilstaan was er niet bij. Dus hoewel het wat langzamer ging dan gehoopt, kwamen we wel vooruit.
View Larger Map
Zo'n 80 mijl van huis zijn we de Interstate 5 naar het zuiden opgedraaid.
De I-5 is een enorm lange snelweg van het soort dat je wel kent van Amerikaanse road movies. Rechtoe-rechtaan, nauwelijks afslagen en het meeste verkeer heeft dezelfde bestemming. Dus: cruise control aan, radio wat harder en kilometers maken. Je mag op deze weg 70 mijl per uur, dus dan schiet het lekker op.
Het grootste stuk van de I-5 dat we hebben gereden ging door 'n landbouwdelta die hier in Californië is aangelegd. Misschien bloggen we daar later nog wel 'ns over, want op sommige punten deed deze delta ons erg aan Nederland denken. Maar voor nu is het genoeg om te weten dat het zo'n 180 mijl (290 kilometer) rechtdoor is.
Het deed mij 'n beetje aan 'n woestijn denken, ellenlange stukken akkerbouwgrond met af en toe 'n kleine nederzetting. Bij één van die nederzettingen (Lost Hills) zijn wij gestopt voor de nacht. Het was intussen al best laat geworden en LA zouden we vrijdag toch niet halen. Dat was ook niet de bedoeling geweest hoor.
View Larger Map
Lost Hills bestaat uit drie motels, acht benzinestations en 'n dozijn eettentjes. En meer ook niet. Het is niet bepaald het toppunt van gezelligheid. Maar ja, als je halverwege je trip 'n plek zoekt om te eten en te slapen, heb je ook niet meer nodig dan dit.
De volgende ochtend zijn we na het ontbijt verder gereden. Helaas kwamen we bij LA nog in flink wat file terecht en waren we pas tegen het eind van de middag bij tante Millie. Die maakte zich intussen flink zorgen of we nog wel zouden komen. Sorry tante Millie!!!
Hier stond de file nog de aan de andere kant van de weg. Een paar mijl verderop moesten ook wij het gas loslaten.
Zaterdagavond hebben we met tante Millie gegeten en vooral veel gepraat. De volgende dag zijn we met z'n drieën naar 'n festival in Long Beach geweest, maar dat vertelt Manon wel. En toen zijn we zondagmiddag weer richting huis vertrokken.
De terugreis ging zonder file en dus waren we in zeven uur weer thuis. En dat inclusief avondeten en 'n stop bij 'n wel leuk uitziend Casa de Fruta (waar we zeker nog 'n keer naartoe moeten).
Dat was dus dertienhonderd kilometer in 'n weekend. Als je me 'n paar jaar geleden had verteld dat ik dat zou doen, had ik je voor gek verklaard. Maar ik vond 't nog leuk ook!
Wat kost zo'n roadtrip nou?
Natuurlijk komt daar nog eten en drinken bij, maar ja: thuis waren we ook uit eten gegaan, dus dat tel ik even niet mee.
Links:
Veel vrienden en familie denken dat LA hier vlak bij ligt. Laten we die mensen uit de droom helpen: bij terugkomst stond de teller op 850 mijl, dat is ruim 1350 kilometer.
Maar wij wilden die rit wel 'ns maken. Amerikanen doen dit soort reisjes al generaties lang, dus dat moeten wij ook kunnen. Vrijdagmiddag direct na mijn werk zijn we de auto ingesprongen en vertrokken. Het eerste stuk ging hier nog door Silicon Valley over de inmiddels bekende 101. Aangezien het 'n lang weekend was, trokken veel mensen erop uit en dus hadden we wat file.
View Larger Map
Bij Gilroy doken we linksaf de 152 op. De file hield hier nog even aan, maar het uitzicht werd langzaam al wat leuker. Heuvels en bergen, daar houden we wel van.
Files hier in Amerika zijn meestal anders dan de gemiddelde ochtendspits in Nederland. In deze file schommelde de snelheid tussen de 20 en 30 mijl per uur in plaats van de toegestane 65. Stilstaan was er niet bij. Dus hoewel het wat langzamer ging dan gehoopt, kwamen we wel vooruit.
View Larger Map
Zo'n 80 mijl van huis zijn we de Interstate 5 naar het zuiden opgedraaid.
De I-5 is een enorm lange snelweg van het soort dat je wel kent van Amerikaanse road movies. Rechtoe-rechtaan, nauwelijks afslagen en het meeste verkeer heeft dezelfde bestemming. Dus: cruise control aan, radio wat harder en kilometers maken. Je mag op deze weg 70 mijl per uur, dus dan schiet het lekker op.
Het grootste stuk van de I-5 dat we hebben gereden ging door 'n landbouwdelta die hier in Californië is aangelegd. Misschien bloggen we daar later nog wel 'ns over, want op sommige punten deed deze delta ons erg aan Nederland denken. Maar voor nu is het genoeg om te weten dat het zo'n 180 mijl (290 kilometer) rechtdoor is.
Het deed mij 'n beetje aan 'n woestijn denken, ellenlange stukken akkerbouwgrond met af en toe 'n kleine nederzetting. Bij één van die nederzettingen (Lost Hills) zijn wij gestopt voor de nacht. Het was intussen al best laat geworden en LA zouden we vrijdag toch niet halen. Dat was ook niet de bedoeling geweest hoor.
View Larger Map
Lost Hills bestaat uit drie motels, acht benzinestations en 'n dozijn eettentjes. En meer ook niet. Het is niet bepaald het toppunt van gezelligheid. Maar ja, als je halverwege je trip 'n plek zoekt om te eten en te slapen, heb je ook niet meer nodig dan dit.
De volgende ochtend zijn we na het ontbijt verder gereden. Helaas kwamen we bij LA nog in flink wat file terecht en waren we pas tegen het eind van de middag bij tante Millie. Die maakte zich intussen flink zorgen of we nog wel zouden komen. Sorry tante Millie!!!
Hier stond de file nog de aan de andere kant van de weg. Een paar mijl verderop moesten ook wij het gas loslaten.
Zaterdagavond hebben we met tante Millie gegeten en vooral veel gepraat. De volgende dag zijn we met z'n drieën naar 'n festival in Long Beach geweest, maar dat vertelt Manon wel. En toen zijn we zondagmiddag weer richting huis vertrokken.
De terugreis ging zonder file en dus waren we in zeven uur weer thuis. En dat inclusief avondeten en 'n stop bij 'n wel leuk uitziend Casa de Fruta (waar we zeker nog 'n keer naartoe moeten).
Dat was dus dertienhonderd kilometer in 'n weekend. Als je me 'n paar jaar geleden had verteld dat ik dat zou doen, had ik je voor gek verklaard. Maar ik vond 't nog leuk ook!
Wat kost zo'n roadtrip nou?
| 3x tanken | 32 gallon | $80 |
| 1x motel | Days Inn | $65 |
Natuurlijk komt daar nog eten en drinken bij, maar ja: thuis waren we ook uit eten gegaan, dus dat tel ik even niet mee.
Links:
Memorial Day
Vandaag is Memorial Day hier in de VS. Op deze dag worden de mannen en vrouwen herdacht die "gevallen" zijn in militaire dienst. In Nederlandse termen is het dus 'n beetje 'n combinatie van dodenherdenking en de veteranendag. Met dodenherdenking herdenken we immers niet alleen militairen. En op veteranendag gaat het om militairen die nog leven.
Het is typisch Amerikaans om militairen als specifieke groep te gedenken. Het is hier 'n eer om je land te mogen dienen, veel meer dan dat in Nederland het geval is.
Het is typisch Amerikaans om militairen als specifieke groep te gedenken. Het is hier 'n eer om je land te mogen dienen, veel meer dan dat in Nederland het geval is.
zondag 24 mei 2009
Rebates
Ik heb de rebate cheque van KitchenAid maar eens ingeleverd. Die kon ik via de website aanvragen toen we een 'immersion mixer' (staafmixer) hadden gekocht. Ik moest een formulier invullen, met streepjescode opsturen, je kent 't wel.
In plaats van dat KitchenAid het bedrag ($5) op je rekening stort, krijg je een cheque op naam toegestuurd. Binnen 90 dagen kun je deze dan inleveren bij de bank. Ik ging er van uit dat het bedrag op de lopende rekening gestort zou worden. Maar toen kreeg ik ineens een briefje van $5 overhandigd. Uh, nou ja, ook goed hoor.
In plaats van dat KitchenAid het bedrag ($5) op je rekening stort, krijg je een cheque op naam toegestuurd. Binnen 90 dagen kun je deze dan inleveren bij de bank. Ik ging er van uit dat het bedrag op de lopende rekening gestort zou worden. Maar toen kreeg ik ineens een briefje van $5 overhandigd. Uh, nou ja, ook goed hoor.
zaterdag 23 mei 2009
Pak zegt "plop"
Heel vreemd. Als we de dop op dit pak sap hebben gedaan horen we tien seconden later 'n vrij harde "plop". En ik heb ook altijd het gevoel dat het pak licht opgezet is als ik 't uit de koelkast haal. Maar het sap smaakt goed en we zijn er nog niet ziek van geworden. Dus wat zou die "plop" kunnen zijn?
vrijdag 22 mei 2009
Europese parlementsverkiezingen
Een Nederlandse vriendin vroeg of we vanuit Amerika wel kunnen stemmen, niet alleen met de komende verkiezingen voor het Europese Parlement (EP, 4 juni) maar ook voor de Tweede Kamer. Ik dacht dat we automatich een oproep zouden krijgen, maar daar zit ik toch even flink mis. Na wat gegoogel - de website van de Nederlandse Ambassade in Californie kon mij geen opheldering geven over dit onderwerp - kwam ik erachter dat onze stemmen voor de Europese verkiezingen zijn verloren (sorry Ine). We hadden ons voor 22 april moeten laten registreren als buitenlandse kiezer bij de gemeente Den Haag. In elk geval zijn we nu wel op tijd om ons te registreren voor de volgende Tweede-kamerverkiezingen ;o)
Registreren als buitenlandse kiezer
Stemgerechtigde Nederlanders die buiten Nederland wonen (vakantie telt niet!) en/of in het buitenland werken maar in Nederland het woonadres hebben, kunnen zich laten registreren bij het registratiebureau Kiezers buiten Nederland. Dit kan vanaf zes maanden tot zes weken voor de verkiezing. Voor elke verkiezing moet je opnieuw een formulier invullen. Ben je eenmaal bekend als buitenlandse kiezer bij het registratiebureau, dan krijg je automatisch een registratieformulier toegestuurd.
Voor de EP-verkiezingen van 4 juni kon je dit formulier gebruiken: D3-2 formulier. Hoewel de inschrijftermijn is verlopen, kun je het formulier vast nog wel gebruiken voor een algemene registratie. Dan zit je in elk geval in het systeem en krijg je bij volgende verkiezingen op tijd een registratieformulier toegestuurd. Het ingevulde en ondertekende formulier stuur je met een bewijs van Nederlanderschap (kopie geldig paspoort/identiteitskaart) naar Dienst Burgerzaken in Den Haag, naar de Nederlandse ambassade of een consulaire post in het land waar je woont.
Manieren van stemmen
Helaas is stemmen via internet nog niet doorgevoerd. In 2006 is er wel een test gedaan met online stemmen, maar de betrouwbaarheid liet te wensen over. Vooralsnog kun je stemmen per brief, met een volmacht of -als rond die tijd toch in Nederland gaat zijn- in levende lijve in een stembureau.
Stem je per brief, dan krijg je zo'n drie weken voor de verkiezing een briefstembewijs, stembiljet en voorgeadresseerde retourenvelop opgestuurd. Het briefstembewijs en stembiljet vul je in, onderteken je (en genoeg postzegels plakken!) en stuur je op tijd terug. Je stem moet namelijk voor 15 uur op de dag van stemming binnen zijn bij de gemeente Den Haag.
Als je zelf wilt stemmen, dan ontvang je je kiezerspas zo'n twee weken voor de verkiezing op je buitenlandse woonadres, tenzij je op het registratieformulier hebt aangegeven dat je de pas ergens anders (post- of logeeradres in Nederland) wilt ontvangen.
Machtig je iemand om voor jou te stemmen, dan moet het registratieformulier uiterlijk zes weken voor de verkiezing bij de gemeente Den Haag binnen zijn. Houd er rekening mee dat niet alleen jij het formulier moet ondertekenen, maar dat ook de gemachtigde een handtekening moet plaatsen. Dus vul het formulier zo snel mogelijk in, stuur het op naar de gemachtigde, laat die persoon tekenen en het formulier doorsturen naar de Dienst Burgerzaken in Den Haag. Als het formulier op tijd binnen is, dan krijgt jouw gemachtigde een volmachtsbewijs toegestuurd. Dit stembiljet kan alleen gebruikt worden op het moment dat jouw gemachtigde ook zelf gaat stemmen. Een gemachtigde mag maximaal twee volmachtsstemmen uitbrengen, naast de eigen stem. Jij ontvangt in het buitenland verder geen post meer voor het stemmen.
Zie ook:
- U heeft het voor het zeggen
- D3-2 registratieformulier
Registreren als buitenlandse kiezer
Stemgerechtigde Nederlanders die buiten Nederland wonen (vakantie telt niet!) en/of in het buitenland werken maar in Nederland het woonadres hebben, kunnen zich laten registreren bij het registratiebureau Kiezers buiten Nederland. Dit kan vanaf zes maanden tot zes weken voor de verkiezing. Voor elke verkiezing moet je opnieuw een formulier invullen. Ben je eenmaal bekend als buitenlandse kiezer bij het registratiebureau, dan krijg je automatisch een registratieformulier toegestuurd.
Voor de EP-verkiezingen van 4 juni kon je dit formulier gebruiken: D3-2 formulier. Hoewel de inschrijftermijn is verlopen, kun je het formulier vast nog wel gebruiken voor een algemene registratie. Dan zit je in elk geval in het systeem en krijg je bij volgende verkiezingen op tijd een registratieformulier toegestuurd. Het ingevulde en ondertekende formulier stuur je met een bewijs van Nederlanderschap (kopie geldig paspoort/identiteitskaart) naar Dienst Burgerzaken in Den Haag, naar de Nederlandse ambassade of een consulaire post in het land waar je woont.
Manieren van stemmen
Helaas is stemmen via internet nog niet doorgevoerd. In 2006 is er wel een test gedaan met online stemmen, maar de betrouwbaarheid liet te wensen over. Vooralsnog kun je stemmen per brief, met een volmacht of -als rond die tijd toch in Nederland gaat zijn- in levende lijve in een stembureau.
Stem je per brief, dan krijg je zo'n drie weken voor de verkiezing een briefstembewijs, stembiljet en voorgeadresseerde retourenvelop opgestuurd. Het briefstembewijs en stembiljet vul je in, onderteken je (en genoeg postzegels plakken!) en stuur je op tijd terug. Je stem moet namelijk voor 15 uur op de dag van stemming binnen zijn bij de gemeente Den Haag.
Als je zelf wilt stemmen, dan ontvang je je kiezerspas zo'n twee weken voor de verkiezing op je buitenlandse woonadres, tenzij je op het registratieformulier hebt aangegeven dat je de pas ergens anders (post- of logeeradres in Nederland) wilt ontvangen.
Machtig je iemand om voor jou te stemmen, dan moet het registratieformulier uiterlijk zes weken voor de verkiezing bij de gemeente Den Haag binnen zijn. Houd er rekening mee dat niet alleen jij het formulier moet ondertekenen, maar dat ook de gemachtigde een handtekening moet plaatsen. Dus vul het formulier zo snel mogelijk in, stuur het op naar de gemachtigde, laat die persoon tekenen en het formulier doorsturen naar de Dienst Burgerzaken in Den Haag. Als het formulier op tijd binnen is, dan krijgt jouw gemachtigde een volmachtsbewijs toegestuurd. Dit stembiljet kan alleen gebruikt worden op het moment dat jouw gemachtigde ook zelf gaat stemmen. Een gemachtigde mag maximaal twee volmachtsstemmen uitbrengen, naast de eigen stem. Jij ontvangt in het buitenland verder geen post meer voor het stemmen.
Zie ook:
- U heeft het voor het zeggen
- D3-2 registratieformulier
donderdag 21 mei 2009
Hemelvaartsdag
Hemelvaartsdag was altijd één van mijn favoriete vrije dagen in Nederland. Ik vind het heerlijk om gewoon ergens "midden" in de week 'n dagje vrij te krijgen. Zeker omdat er aan Hemelvaartsdag helemaal geen verplichtingen zitten.
En het is ook één van de eerste vrij dagen die de laatste jaren altijd met goed weer gepaard ging. In Nederland gingen we altijd fietsen op Hemelvaartsdag. Lekker! Er zijn tradities die ik niet zo heel erg vind.
Een paar jaar geleden was het behoorlijk schrikken toen we thuiskwamen van onze Hemelvaart-fietstocht. De deur van onze flat hing scheef in z'n voegen en er hing 'n briefje. Er bleek bij ons binnen 'n lekkage te zijn geweest. Toen het water eenmaal bij de drie verdiepingen onder ons over de muren liep, had de politie onze deur maar ingeramd. Ik geef ze geen ongelijk. Maar sindsdien heeft Hemelvaart toch ook 'n alternatief gevoel.
Onze doorweekte vloer nadat we hem uit de keuken hadden gesneden
In het Engels heet Hemelvaart "Ascension". Een mooie naam, maar niet eentje die je vaak hoort. 'n Voormalige werkgever van me wist deze vertaling dan ook niet en noemde deze feestdag "Jesus fly up day". Ook 'n mooie naam, maar misschien iets minder respectvol. Maar onze Britse collega's begrepen hem wel en daar ging het om.
Hier in de Verenigde Staten is Hemelvaart geen officiële feestdag. Ik ben vandaag dus gewoon aan het werk. Maar ik zal me vanmiddag op de fiets naar huis wel 'n paar keer afvragen of de voordeur van ons appartement nog intact is.
En het is ook één van de eerste vrij dagen die de laatste jaren altijd met goed weer gepaard ging. In Nederland gingen we altijd fietsen op Hemelvaartsdag. Lekker! Er zijn tradities die ik niet zo heel erg vind.
Een paar jaar geleden was het behoorlijk schrikken toen we thuiskwamen van onze Hemelvaart-fietstocht. De deur van onze flat hing scheef in z'n voegen en er hing 'n briefje. Er bleek bij ons binnen 'n lekkage te zijn geweest. Toen het water eenmaal bij de drie verdiepingen onder ons over de muren liep, had de politie onze deur maar ingeramd. Ik geef ze geen ongelijk. Maar sindsdien heeft Hemelvaart toch ook 'n alternatief gevoel.
Onze doorweekte vloer nadat we hem uit de keuken hadden gesneden
In het Engels heet Hemelvaart "Ascension". Een mooie naam, maar niet eentje die je vaak hoort. 'n Voormalige werkgever van me wist deze vertaling dan ook niet en noemde deze feestdag "Jesus fly up day". Ook 'n mooie naam, maar misschien iets minder respectvol. Maar onze Britse collega's begrepen hem wel en daar ging het om.
Hier in de Verenigde Staten is Hemelvaart geen officiële feestdag. Ik ben vandaag dus gewoon aan het werk. Maar ik zal me vanmiddag op de fiets naar huis wel 'n paar keer afvragen of de voordeur van ons appartement nog intact is.
woensdag 20 mei 2009
Ons eerste tandartsbezoek
We hebben ons kennismakingsbezoek bij de tandarts er op zitten. De receptioniste had al gewaarschuwd dat het eerste bezoek zo'n 1,5-2 uur zou gaan duren. Dat klopte we aardig. Eerst moest ik wat formulieren invullen over mijn algemene medische geschiedenis en meer tand- en kaakgerelateerde problemen. Een van de laatste vragen was "Do you like your smile?" Ja hoor, ondanks mijn overbite en een lichtbeschadigde voortand (want jaren geleden tijdens een fietsvierdaagse over mijn fietsstuur gekukeld en op mijn mond geland) ben ik best tevreden met mijn lach.
Assistente
Na het papierwerk nam de assistente me mee voor een bloeddrukmeting. Natuurlijk was die aan de hoge kant, want ik had koffie op en was wat zenuwachtig... Vervolgens kreeg ik twee filmpjes te zien. Eentje ging over de tandvleesproblemen en de andere ging over een infraroodapparaatje waarmee ze beginnende gaatjes kunnen opsporen, zonder met een haakje in je kiezen te porren. Ondertussen maakte de assistente een foto van mijn 'smile' voor het dossier. Daarna werden de echte foto's gemaakt: eerst 'digital X-rays' en vervolgens een 180 graden X-ray van je 'smile'. Oja, en ze maakte close-ups van mijn tanden met een kleine pencamera in mijn mond. Dan kun je na de behandeling de Voor/Na-foto's bekijken.
Tandarts
De tandarts kwam, zag en vond met het infrarood verklikapparaat twee mogelijke gaatjes. Niets om ons druk over te maken. Over een half jaar kan ik gewoon weer op controle komen. Dan controleert hij het weer en werpt dan ook een blik op de foto's die ik van mijn Nederlandse tandarts heb meegekregen. Wow, en dat terwijl we van tevoren allemaal spookverhalen hadden gehoord over tandartsen die bij het eerste onderzoek wel achtien gaatjes vinden en je hele mond willen vertimmeren. Wat hij ook nog onderzocht was de status van mijn 'gums', mijn tandvlees. Elke keer dat hij in mijn tandvlees porde, riep hij een getal naar de assistente die het direct invoerde in de computer. "2,2,1; 3,2,2; 1,1,2" Hoe lager het getal, hoe beter. Vanaf 4 kom je in de gevarenzone en maak je kans op een 'deep cleaning'. Dan gaan ze onder je tandvlees schoonmaken en dat schijnt geen pretje te zijn.
Mondhygieniste
Laatste onderdeel van het kennismakingsbezoek was de standaard 'cleaning'. Tandsteen weghalen, polijsten dat werk. Na het schoonmaakwerk maakte ze weer close-upfoto's van mijn tanden om te laten zien wat het verschil was met de beginsituatie.
Receptioniste
Na de behandeling lag er bij de receptioniste een voorstel voor behandeling klaar, met de verwachte kosten erbij vermeld, inclusief de vergoeding door de verzekering. Je bent nergens toe verplicht, maar als je de behandeling wilt, dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Bij vertrek kreeg ik een welkomstpoetssetje mee.
Opbrengst van mijn eerste bezoek aan de tandarts
Verzekering
Gelukkig hebben we een goede tandartsverzekering, preventieve controles worden 100% vergoed. Blijkbaar biedt onze BCBS-polis (Blue Cross Blue Shield) geen goede dekking voor 'Dental' en 'Vision', want onze tandartsverzekering is ondergebracht bij Guardian en het ogendeel bij VSP.
Assistente
Na het papierwerk nam de assistente me mee voor een bloeddrukmeting. Natuurlijk was die aan de hoge kant, want ik had koffie op en was wat zenuwachtig... Vervolgens kreeg ik twee filmpjes te zien. Eentje ging over de tandvleesproblemen en de andere ging over een infraroodapparaatje waarmee ze beginnende gaatjes kunnen opsporen, zonder met een haakje in je kiezen te porren. Ondertussen maakte de assistente een foto van mijn 'smile' voor het dossier. Daarna werden de echte foto's gemaakt: eerst 'digital X-rays' en vervolgens een 180 graden X-ray van je 'smile'. Oja, en ze maakte close-ups van mijn tanden met een kleine pencamera in mijn mond. Dan kun je na de behandeling de Voor/Na-foto's bekijken.
Tandarts
De tandarts kwam, zag en vond met het infrarood verklikapparaat twee mogelijke gaatjes. Niets om ons druk over te maken. Over een half jaar kan ik gewoon weer op controle komen. Dan controleert hij het weer en werpt dan ook een blik op de foto's die ik van mijn Nederlandse tandarts heb meegekregen. Wow, en dat terwijl we van tevoren allemaal spookverhalen hadden gehoord over tandartsen die bij het eerste onderzoek wel achtien gaatjes vinden en je hele mond willen vertimmeren. Wat hij ook nog onderzocht was de status van mijn 'gums', mijn tandvlees. Elke keer dat hij in mijn tandvlees porde, riep hij een getal naar de assistente die het direct invoerde in de computer. "2,2,1; 3,2,2; 1,1,2" Hoe lager het getal, hoe beter. Vanaf 4 kom je in de gevarenzone en maak je kans op een 'deep cleaning'. Dan gaan ze onder je tandvlees schoonmaken en dat schijnt geen pretje te zijn.
Mondhygieniste
Laatste onderdeel van het kennismakingsbezoek was de standaard 'cleaning'. Tandsteen weghalen, polijsten dat werk. Na het schoonmaakwerk maakte ze weer close-upfoto's van mijn tanden om te laten zien wat het verschil was met de beginsituatie.
Receptioniste
Na de behandeling lag er bij de receptioniste een voorstel voor behandeling klaar, met de verwachte kosten erbij vermeld, inclusief de vergoeding door de verzekering. Je bent nergens toe verplicht, maar als je de behandeling wilt, dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Bij vertrek kreeg ik een welkomstpoetssetje mee.
Opbrengst van mijn eerste bezoek aan de tandarts
Verzekering
Gelukkig hebben we een goede tandartsverzekering, preventieve controles worden 100% vergoed. Blijkbaar biedt onze BCBS-polis (Blue Cross Blue Shield) geen goede dekking voor 'Dental' en 'Vision', want onze tandartsverzekering is ondergebracht bij Guardian en het ogendeel bij VSP.
dinsdag 19 mei 2009
Jif
Ik vind het toch maar 'n raar merk voor de pindakaas: Jif. Het doet mij teveel denken aan 'n schoonmaakmiddel.
| Pindakaas | 510 gram, Jif Creamy | $3 | 600 gram, Calve | €2,29 |
maandag 18 mei 2009
Hittegolfje
Pfoe, afgelopen weekend was het even buffelen hoor. De temperatuur steeg ineens met zo'n 10-12 graden Celsius, naar 35-36 graden. We hebben dan ook voor het eerst sinds tijden de airco continu aan gehad. Dit soort uitschieters zijn normaal in het voorjaar.
Die plotselinge warmte is wennen hoor. Zaterdag probeerden we nog een wandelingetje te maken, richting Cold Stone (schepijssalon) en dan een rondje wijk. Maar ik had er al gauw genoeg van, ik wilde weer naar binnen. Lekker koel in de airco.
Omdat het zondag nog warmer zou worden en we niet nog een dag thuis opgesloten wilden zitten, zijn we maar naar de bioscoop gegaan. Daar is ook airco ;o) Om half tien 's ochtends was het al flink warm op de fiets. Gelukkig was de IMAX-zaal waar de nieuwe Star Trek draaide, een goede pelk om koel te blijven.
Toen we twee uur later naar buiten gingen, zagen we dat meer mensen de bios waren ingevlucht: de parkeerplaats stond tjokvol auto's! En ook hier geldt: hoe warmer, hoe suffer de mensen reageren. In het verkeer is dat niet heel prettig. Wat dat betreft zijn 'we' net de trollen uit Pratchetts Schijfwereld... Des te meer reden om 'snel' naar huis te gaan.
Thuis hebben we een pitcher lemonade gemaakt, met een berg ijsklontjes er in. Ik ging nog heel stoer op het balkon zitten, maar zelfs in de schaduw hield ik het tien minuten uit. Gelukkig word het vandaag niet meer zo warm, 'slechts' 27 graden en dinsdag kukelt het naar 24. Brrr...
Die plotselinge warmte is wennen hoor. Zaterdag probeerden we nog een wandelingetje te maken, richting Cold Stone (schepijssalon) en dan een rondje wijk. Maar ik had er al gauw genoeg van, ik wilde weer naar binnen. Lekker koel in de airco.
Omdat het zondag nog warmer zou worden en we niet nog een dag thuis opgesloten wilden zitten, zijn we maar naar de bioscoop gegaan. Daar is ook airco ;o) Om half tien 's ochtends was het al flink warm op de fiets. Gelukkig was de IMAX-zaal waar de nieuwe Star Trek draaide, een goede pelk om koel te blijven.
Toen we twee uur later naar buiten gingen, zagen we dat meer mensen de bios waren ingevlucht: de parkeerplaats stond tjokvol auto's! En ook hier geldt: hoe warmer, hoe suffer de mensen reageren. In het verkeer is dat niet heel prettig. Wat dat betreft zijn 'we' net de trollen uit Pratchetts Schijfwereld... Des te meer reden om 'snel' naar huis te gaan.
Thuis hebben we een pitcher lemonade gemaakt, met een berg ijsklontjes er in. Ik ging nog heel stoer op het balkon zitten, maar zelfs in de schaduw hield ik het tien minuten uit. Gelukkig word het vandaag niet meer zo warm, 'slechts' 27 graden en dinsdag kukelt het naar 24. Brrr...
Californische klaprooszaadjes
Frank neemt regelmatig bloemen voor me mee. Zo staan er nu mooie chrysanten op tafel (gelukkig sterke bloemen, want het gaat dit weekend zo'n 35 graden worden).
Nou heeft mijn lief al jaren iets met klaprozen. Hoe grappig is het dan dat de 'nationale' bloem van Californie de California poppy is.
Helemaal hilarisch is dat 6 april California Poppy Day is. Juistem, dat is op mijn verjaardag. Volgens mij zijn dat allemaal aanwijzinkjes uit het universum dat we hier op de goede plek zitten ;o) Maar genoeg gezweef, terug naar het onderwerp: klaprooszaadjes.
Het leek me leuk om op het balkon wat Californische klaproosjes te hebben bloeien, maar ik kon nergens de zaadjes vinden. Wel andere soorten, die we meer lijken op de Europese klaprozen:
We moeten even geduld hebben, het duurt zo'n 2-3 weken voordat ze uitkomen. Maar dan beloven de zakjes dat ze de hele zomer bloeien. Ik ben benieuwd!
Nou heeft mijn lief al jaren iets met klaprozen. Hoe grappig is het dan dat de 'nationale' bloem van Californie de California poppy is.
Helemaal hilarisch is dat 6 april California Poppy Day is. Juistem, dat is op mijn verjaardag. Volgens mij zijn dat allemaal aanwijzinkjes uit het universum dat we hier op de goede plek zitten ;o) Maar genoeg gezweef, terug naar het onderwerp: klaprooszaadjes.
Het leek me leuk om op het balkon wat Californische klaproosjes te hebben bloeien, maar ik kon nergens de zaadjes vinden. Wel andere soorten, die we meer lijken op de Europese klaprozen:
We moeten even geduld hebben, het duurt zo'n 2-3 weken voordat ze uitkomen. Maar dan beloven de zakjes dat ze de hele zomer bloeien. Ik ben benieuwd!
zondag 17 mei 2009
Penitencia Creek Trail
Het is alweer 'n week geleden dat we de Penitencia Creek Trail hebben gereden. Maar als ik 's ochtends wakker word, voel ik 'm nog steeds in m'n bovenbenen. Dit was namelijk de eerste keer dat we "iets met heuvels" hebben gefietst.
Laten we bij het begin beginnen. Op Manon's kaartje kun je meekijken door de lichtroze lijn te volgen:
Fietstochten San Jose weergeven op een grotere kaart
De Penitencia Creek Trail loopt van oost naar west. Het begin van de trail ligt zo'n 6 mijl van ons huis. Helaas is er geen mooie route naar de trail toe, dus wij zijn gewoon over de weg gegaan. Gelukkig is het in het weekend niet zo druk in de industriële stukken, dus het viel wel mee. Het stukje over Brokaw onder de 880 door was wat minder prettig. We werden zelfs even betoeterd door 'n automobilist. Ik snap nog steeds niet wat iemand daarmee denkt te bereiken, maar goed...
Fietstochten San Jose weergeven op een grotere kaart
Toen we vorig jaar naar huizen aan het kijken waren, hebben we ook bij het Willow Lake complex gekeken. Als we daar zouden wonen, had ik deze route dus elke dag moeten fietsen. Op zich geen ramp hoor, maar ik vind m'n huidige woon/werk-fietsroute leuker.
Na Lundy Avenue/King Road zijn we linksaf gegaan Mabury Road op. En daar lag na 'n kilometer eindelijk het begin van de Penitencia Creek Trail:
De paden van deze trail zijn grotendeels geasfalteerd en je rijdt daardoor erg vlotjes. Helaas zijn niet bij alle kruisende wegen "underpasses" (viaducten" aangelegd. Je moet bij de kruisingen met Jackson, Capitol en Piedmont toch echt even uitzoeken waar het het beste de weg over kunt steken. Doe je dat, dan kom je ruim 4 kilometer later bij het einde van de trail uit bij de kruising van Noble Road en Penitencia Creek Road.
Fietstochten San Jose weergeven op een grotere kaart
Wij waren nog niet erg tevreden met dit stukje fietsen en vonden deze trail eigenlijk wat tegenvallen. Maar we hebben goede herinneringen overgehouden aan ons bezoekje aan het dichtbij gelegen Alum Rock Park 'n maand geleden, dus dat wilden we nu ook wel 'ns op de fiets zien.
Bij de ingang van het park staat deze enorme steen. Er staat ook 'n poortje. Met de auto moet je in het weekend $6 betalen om het park in te mogen. Met de fiets is het gratis. En we kregen nog advies en 'n kaartje van het park ook. Je kunt in het park kiezen om op de weg te fietsen of over trails te gaan. De trails zijn met vrij grove gravel en zijn ook wat steiler, dus wij hebben ons maar aan de weg gehouden. En eerlijk is eerlijk, die was op sommige punten al steil genoeg.
Maar dit stukje was de inspanning wel ruimschoots waard. Het is enorm mooi begroeid, je fietst vlak langs het kabbelende kreekje en... soms... kom je ineens 'n hert tegen.
Erg jammer dat 'n automobilist niet doorhad waarom wij stil stonden en ons dus iets te lawaaiig inhaalde. Dat vond het hert iets minder en dus was ze snel verdwenen.
We zijn doorgefietst tot aan het bezoekerscentrum. Dat is ongeveer 3 kilometer vanaf het begin van het park. Daar hebben we wat gedronken en zijn toen terug naar huis gereden. En dat ging 'n stuk sneller dan de heenweg. We moesten vooral heel veel remmen.
Laten we bij het begin beginnen. Op Manon's kaartje kun je meekijken door de lichtroze lijn te volgen:
Fietstochten San Jose weergeven op een grotere kaart
De Penitencia Creek Trail loopt van oost naar west. Het begin van de trail ligt zo'n 6 mijl van ons huis. Helaas is er geen mooie route naar de trail toe, dus wij zijn gewoon over de weg gegaan. Gelukkig is het in het weekend niet zo druk in de industriële stukken, dus het viel wel mee. Het stukje over Brokaw onder de 880 door was wat minder prettig. We werden zelfs even betoeterd door 'n automobilist. Ik snap nog steeds niet wat iemand daarmee denkt te bereiken, maar goed...
Fietstochten San Jose weergeven op een grotere kaart
Toen we vorig jaar naar huizen aan het kijken waren, hebben we ook bij het Willow Lake complex gekeken. Als we daar zouden wonen, had ik deze route dus elke dag moeten fietsen. Op zich geen ramp hoor, maar ik vind m'n huidige woon/werk-fietsroute leuker.
Na Lundy Avenue/King Road zijn we linksaf gegaan Mabury Road op. En daar lag na 'n kilometer eindelijk het begin van de Penitencia Creek Trail:
De paden van deze trail zijn grotendeels geasfalteerd en je rijdt daardoor erg vlotjes. Helaas zijn niet bij alle kruisende wegen "underpasses" (viaducten" aangelegd. Je moet bij de kruisingen met Jackson, Capitol en Piedmont toch echt even uitzoeken waar het het beste de weg over kunt steken. Doe je dat, dan kom je ruim 4 kilometer later bij het einde van de trail uit bij de kruising van Noble Road en Penitencia Creek Road.
Fietstochten San Jose weergeven op een grotere kaart
Wij waren nog niet erg tevreden met dit stukje fietsen en vonden deze trail eigenlijk wat tegenvallen. Maar we hebben goede herinneringen overgehouden aan ons bezoekje aan het dichtbij gelegen Alum Rock Park 'n maand geleden, dus dat wilden we nu ook wel 'ns op de fiets zien.
Bij de ingang van het park staat deze enorme steen. Er staat ook 'n poortje. Met de auto moet je in het weekend $6 betalen om het park in te mogen. Met de fiets is het gratis. En we kregen nog advies en 'n kaartje van het park ook. Je kunt in het park kiezen om op de weg te fietsen of over trails te gaan. De trails zijn met vrij grove gravel en zijn ook wat steiler, dus wij hebben ons maar aan de weg gehouden. En eerlijk is eerlijk, die was op sommige punten al steil genoeg.
Maar dit stukje was de inspanning wel ruimschoots waard. Het is enorm mooi begroeid, je fietst vlak langs het kabbelende kreekje en... soms... kom je ineens 'n hert tegen.
Erg jammer dat 'n automobilist niet doorhad waarom wij stil stonden en ons dus iets te lawaaiig inhaalde. Dat vond het hert iets minder en dus was ze snel verdwenen.
We zijn doorgefietst tot aan het bezoekerscentrum. Dat is ongeveer 3 kilometer vanaf het begin van het park. Daar hebben we wat gedronken en zijn toen terug naar huis gereden. En dat ging 'n stuk sneller dan de heenweg. We moesten vooral heel veel remmen.
zaterdag 16 mei 2009
Rare reclame
Dat is toch 'n rare gewaarwording als je ineens 'n reclame voor de Anonieme Alcoholisten op TV ziet
donderdag 14 mei 2009
Op-de-fiets-naar-je-werk-dag
Fietsen hier in de vallei is lang niet zo erg als veel mensen denken. Ik fiets daarom heel wat af. Niet alleen in de weekends met Manon, maar ook nog steeds zoals ik hier begonnen ben: elke dag op de fiets naar kantoor. Het is maar twee kilometer, maar 's avonds op de terugweg is het soms de perfecte manier om een drukke baan weer wat in perspectief te plaatsen.
Vandaag is het "Bike to Work Day" hier in Silicon Valley. Een fantastisch initiatief natuurlijk, want zonder goeie promotie krijg je ze hier de auto niet uit. Daarom organiseert de Silicon Valley Bicycle Coalition elk jaar 'n "Bike to Work Day". Ze zetten op 70 plaatsen "Energizer Stations" (oplaadpunten) neer, waar je versnaperingen en informatie kunt krijgen.
Wel jammer dat er geen oplaadpunt op mijn route ligt. De dichtstbijzijnde is op de kruising van Brokaw en 1st, ongeveer een kilometer naar het zuiden. En ik ken mezelf: ik vind het gênant om daar naartoe te fietsen alleen maar om te laten zien dat ik "ook elke dag naar kantoor fiets". Misschien ben ik dan toch nog iets te Nederlands. Ik fiets omdat ik 't leuk vind, niet om bewonderd te worden.
Zie ook:
woensdag 13 mei 2009
Post van Google
Gisteren lag er 'n envelop van Google in onze brievenbus. Voor 'n bedrijf dat dusdanig "virtueel" is als Google, blijft het voor mij toch altijd 'n rare ervaring als je ineens post van ze krijgt.
Dit keer wist ik al wat er in de envelop zat. Ik heb het namelijk zelf "besteld". Google is 'n nieuwe dienst begonnen: Google Profiles. Via die dienst kun je online je profiel bijhouden. Ja inderdaad, net als bij Hyves, Facebook en LinkedIn. Maar dan bij Google.
Op zich is er geen enkele reden om nog 'n profiel aan te leggen, maar ja... ik heb 'n zwak voor Google. En eerlijk is eerlijk, ze weten intussen best 'n hoop van me. Dus mijn profiel was al aardig voor-gevuld.
Maar misschien de belangrijkste aanleiding om m'n profiel in te vullen was wel dat je dan gratis visitekaartjes kon bestellen met het Google logo, je naam en je profiel-url erop. Nee inderdaad, ik heb geen nieuwe visitekaartjes nodig. De kaartjes van m'n werk maak ik ook nooit op.
Waarom ik de kaartjes dan toch besteld heb? Omdat ze "only available in the 48 contiguous states and alaska" zijn. Tot 'n half jaar geleden was dat altijd einde oefening, u kunt niet verder. En nu... niet meer.
Sorry voor de slechte foto. Ik zal wel 'n verkeerde instelling hebben gebruikt
dinsdag 12 mei 2009
Mijn eigen paprika's
Wow, wat groeien die dingen snel zeg! Ik overdrijf niet als ze met een halve centimeter per dag opzwellen. Maar dan moet je ze ook wel goed water geven en in de zon houden.
Ik zal eens aan Marrije vragen hoe haar rode bellpeppers het doen. We hadden samen een treetje van drie plantjes gehaald bij de Costco.
Ik zal eens aan Marrije vragen hoe haar rode bellpeppers het doen. We hadden samen een treetje van drie plantjes gehaald bij de Costco.
maandag 11 mei 2009
Een half jaar hier
Vandaag is 't ons jubileum: we zijn al 'n half jaar in Amerika. Aan de ene kant voelt het veel korter: ik herinner me nog bijna alles dat we sinds onze aankomst hebben gedaan. Maar aan de andere kant voelen we ons hier al heel lang thuis. Net alsof we er al jaren wonen.
Hoe dan ook: wij knopen er nog 'n tijdje aan vast. Op naar ons 1-jarig jubileum.
Hoe dan ook: wij knopen er nog 'n tijdje aan vast. Op naar ons 1-jarig jubileum.
zondag 10 mei 2009
Dried Scallop
Een tijdje geleden waren we door een collega van Frank uitgenodigd om haar Vietnameze Beef Noodle Soup te komen eten. Als snack vooraf had ze verschillende dingen staan, waaronder 'dried scallop': gedroogde sintjakobsschelpen. Die had ze uit elkaargetrokken, een soort draadjesscallop dus, en dat kon je op een toastje doen. Erg zout, een beetje pittig, lekker!
Daarna heb ik me rot gezocht bij 99 Ranch, de Chinese supermarkt. Ik zag werkelijk niets wat er op leek. Tijdens een ander etentje vertelde ik dat aan Franks collega en toen Frank deze week op kantoor kwam, stond er een potje gedroogde scallop op z'n bureau. Jummie!
Ik moest wel lachen om de merknaam: Cache de Chef, heel Oosters.
Daarna heb ik me rot gezocht bij 99 Ranch, de Chinese supermarkt. Ik zag werkelijk niets wat er op leek. Tijdens een ander etentje vertelde ik dat aan Franks collega en toen Frank deze week op kantoor kwam, stond er een potje gedroogde scallop op z'n bureau. Jummie!
Ik moest wel lachen om de merknaam: Cache de Chef, heel Oosters.
zaterdag 9 mei 2009
Shine, shine, shine
Met het songfestivalliedje van de Toppers in mijn hoofd ben ik maar eens richting car wash gegaan. Dat mocht ook weleens na vier maanden. Omdat ik bij ons in de ondergrondse garage nog nooit iemand zijn auto daar heb zien wassen, leek het me raar om dat wel te doen. Dan moet ik mijn emmertje met water steeds op de 6e verdieping vullen. Bovendien waardeert de verhuurder het niet zo als ik een zeepfestijn in zijn garage houd, vermoed ik zo.
Poging 1
Na wat recensies op yelp.com te hebben gelezen, ben ik dinsdag maar naar de Premier Car Wash op Montague gegaan. De 'coupon' (kortingsbon) die op de achterkant van mijn Safeway-boodschappenbon stond, hielp natuurlijk ook. Is toch weer $5 korting.
Alleen was de car wash gesloten, want het miezerde. De volgende dag was het weer opgeklaard, dus kon ik het opnieuw proberen.
Poging 2
Misschien moet ik even wat uitleggen over de autowasstraten hier. De meeste zijn uitgerust met levensechte robots (menskracht dus) die de auto in de buitenlucht schoon en droog poetsen. Als het regent, zou de auto direct weer vies en nat worden.
Nu dan hoe het werkt: je rijdt met je auto op naar de plek waar je je programma doorgeeft. Voor zover is het nog zoals ik gewend was in Nederland. Hier kun je nog aangeven of je de auto wel of niet door de 'tunnel' wilt hebben. Wil je dat niet, dan doen ze het helemaal met de hand. Vervolgens krijg je een bonnetje aan de binnenkant van je voorruit geplakt (die is toch al vies, dus maakt niet uit) en dan mag je uitstappen. Je laat de sleutel in het contact en gaat naar binnen om af te rekenen. Ondertussen gaan de schoonmakers aan de gang.
Mijn programma hield in:
Terwijl er druk gewerkt werd, zat ik lekker op een bankje te lezen. En toen was mijn auto ineens weg en bleef weg. Bleek dat ze aan de andere kant van de wasstraat ook nog wat poetsplaatsen hadden en dat de auto al klaar was.
Ook hier vroeg ik me weer af: moet ik tippen? Het is en blijft toch handwerk, dus ik heb maar $5 gegeven aan de dame die mijn auto heeft geboend.
Voor en na
Ze hebben hun best gedaan hoor. Hier zie je de voor- en nafoto:
Au, dat ziet er vies uit.
Au, dat schittert!
Poging 1
Na wat recensies op yelp.com te hebben gelezen, ben ik dinsdag maar naar de Premier Car Wash op Montague gegaan. De 'coupon' (kortingsbon) die op de achterkant van mijn Safeway-boodschappenbon stond, hielp natuurlijk ook. Is toch weer $5 korting.
Alleen was de car wash gesloten, want het miezerde. De volgende dag was het weer opgeklaard, dus kon ik het opnieuw proberen.
Poging 2
Misschien moet ik even wat uitleggen over de autowasstraten hier. De meeste zijn uitgerust met levensechte robots (menskracht dus) die de auto in de buitenlucht schoon en droog poetsen. Als het regent, zou de auto direct weer vies en nat worden.
Nu dan hoe het werkt: je rijdt met je auto op naar de plek waar je je programma doorgeeft. Voor zover is het nog zoals ik gewend was in Nederland. Hier kun je nog aangeven of je de auto wel of niet door de 'tunnel' wilt hebben. Wil je dat niet, dan doen ze het helemaal met de hand. Vervolgens krijg je een bonnetje aan de binnenkant van je voorruit geplakt (die is toch al vies, dus maakt niet uit) en dan mag je uitstappen. Je laat de sleutel in het contact en gaat naar binnen om af te rekenen. Ondertussen gaan de schoonmakers aan de gang.
Mijn programma hield in:
- Interieur stofzuigen
- Door automatische wasstraat rijden, inclusief voorbehandeling
- Ruiten schoonmaken
- 'Clear coat process' (wax?)
- Met de hand drogen en oppoetsen van buitenkant
- Wheel Bright op de velgen
- Conditioner op de banden
- Lekker geurtje voor in de auto (keuze uit onder andere 'leather', 'lemon' en 'vanilla' (onze huurauto's roken altijd naar chocolate chip cookies, en nee dat is niet lekker). Ik ben maar voor citroentjesfris gegaan.
Terwijl er druk gewerkt werd, zat ik lekker op een bankje te lezen. En toen was mijn auto ineens weg en bleef weg. Bleek dat ze aan de andere kant van de wasstraat ook nog wat poetsplaatsen hadden en dat de auto al klaar was.
Ook hier vroeg ik me weer af: moet ik tippen? Het is en blijft toch handwerk, dus ik heb maar $5 gegeven aan de dame die mijn auto heeft geboend.
Voor en na
Ze hebben hun best gedaan hoor. Hier zie je de voor- en nafoto:
Au, dat ziet er vies uit.
Au, dat schittert!
| Car Wash | zie boven voor programma | $14.95/$19.95 | €??? |
vrijdag 8 mei 2009
S'mores
Hoe kom ik er toch bij dat 'smores' of S'mores een joodse uitvinding zijn? Met wat moeite klinkt wel een beetje Hebreeuws, maar het klinkt net zo goed Scandinavisch.
Waar het dan wel vandaan komt? Gewoon uit Amerika, bedacht door kampeerders die iets anders op hun kampvuur wilden roosteren dan shaslicks en spareribs. Geroosterde marshmallows kent iedereen wel, s'more is een variant: het is een sandwich van geroosterde marshmallow en een plak chocola tussen twee biscuits. De chocolade smelt door de warme marshmallow, zodat het een plakkerige boel wordt. De naam s'more is een samentrekking van 'Some more', maar als je net een hap van de kleverige marshmallowsandwich in je mond hebt, klinkt dat als "s'more".
Foto (CC) Larry D. Moore
Hoe je een s'more maakt? Wij hebben er gewoon eentje gekocht bij Le Boulanger, maar als je er zelf eentje wilt maken: zie het Wiki Cookbook.
Waar het dan wel vandaan komt? Gewoon uit Amerika, bedacht door kampeerders die iets anders op hun kampvuur wilden roosteren dan shaslicks en spareribs. Geroosterde marshmallows kent iedereen wel, s'more is een variant: het is een sandwich van geroosterde marshmallow en een plak chocola tussen twee biscuits. De chocolade smelt door de warme marshmallow, zodat het een plakkerige boel wordt. De naam s'more is een samentrekking van 'Some more', maar als je net een hap van de kleverige marshmallowsandwich in je mond hebt, klinkt dat als "s'more".
Foto (CC) Larry D. Moore
Hoe je een s'more maakt? Wij hebben er gewoon eentje gekocht bij Le Boulanger, maar als je er zelf eentje wilt maken: zie het Wiki Cookbook.
donderdag 7 mei 2009
NonShop, loving it non-stop
Na enige 'procrastination' (uitstel, maar ik vind het Engelse woord zo mooi) vanwege koudwatervrees heb ik dan mijn eigen online sieradenwinkeltje geopend: NonShop. Hier heb ik een paar van mijn zelfgemaakte kettingen en armbandjes te koop staan. Ze hebben klinkende namen zoals de Pendulous Potion in de Arabian Alchemy-serie of wat dacht je van Royal Reflection.
Maar ja, ik ben niet de enige die zijn of haar werk aanbiedt op Etsy, dus "Spread the NonShop News"!
Maar ja, ik ben niet de enige die zijn of haar werk aanbiedt op Etsy, dus "Spread the NonShop News"!
Erg lekker uit eten bestaat wel!
We hebben al eens eerder verteld dat we -hoewel er veel restaurants zijn- nog nooit ergens 'mind-blowing' lekker hebben gegeten. Alles is goed, maar niet speciaal. Maar toen namen we Jan en Marrije mee naar Parcel 104. Ik had in de Metro of WAVE (van die gratis magazines met artikeltjes over lokale winkels, restaurants en activiteiten en heeeeel veel reclame voor plastische chirurgie, botox-behandelingen en tandenblekers) eens iets over dit restaurant gelezen.
Er naar toe
Omdat we allevier wel een wijntje bij het eten lusten, had ik een taxi geregeld. En wat voor eentje: een American Cab, dat is zeg maar een rijdende Amerikaanse vlag. Dat leek me wel grappig.
Het reserveren van de taxi ging nogal moeizaam. De centralemedewerker had een flink accent waardoor ik hem niet helemaal kon volgen. Maar gelukkig stond er een taxi voor de deur op de (bijna) afgesproken tijd. Het was alleen wel een gribustaxi: dikke barst in de voorruit, een barst in een zijruit, rommel op de bijrijderstoel (meestal mogen ze geen passagiers voorin vervoeren, dus storten ze daar hun lege flesjes, kranten enzovoort neer) en de chauffeur was niet te verstaan en reed helemaal niet prettig. Gelukkig was het maar een ritje van vijf minuten.
Het eten
First things thirst: eerst een cocktail bestellen. Hier geen standaard margarita's en nuclear teas, maar niet alledaagse shakes die erg lekker waren. Dat was een goed begin. Toen werd het tijd om de menukaart te bekijken. Jum, klinkt lekker! Maar wat moet je nou kiezen? Ze hebben een 5-gangendiner voor $80 per persoon. Dat diner bestaat uit een selectie van hun 'a la carte'-menu. Wij wilden allemaal wat anders, dus het werd 'a la carte'. Alleen stonden er geen prijzen bij... Nou ja, we zien wel (Frank en ik wisten dat het een duur etentje zou worden, maar dit doen we ook niet elke week). Ondertussen kregen we een amuse aangeboden van het huis: squid op een bedje van tapenade. Ik houd niet van inktvis omdat het altijd zo taai is, maar deze was erg zacht.
Frank ging voor een artisjokkensoep (aan tafel uitgegoten) als appetizer, de rest ging voor 'foie gras'. Dat bleek geen luxe pate te zijn, maar een heel mals eendenlevertje. Ik had een lekkere witte wijn uitgezocht, een Foppoli. Die had ik vooral op naam gekozen hoor, ik ben niet zo'n wijnkenner. Dat was ook nog lachen, op de wijnkaart stonden aardig wat flessen van $200 of meer (wat uitschieters van $1200). Het was maar goed dat ze op vrijdag de flessen wijn voor de halve prijs doen.
Voor entrees (hoofdgerechten dus) gingen Jan en Marrije voor de 'scallops' (Sint Jakobsschelpen), Frank voor de filet mignon en ik voor de zalm. Fijne porties en met een zalige smaak. De desserts weet ik niet meer, maar die waren ook erg lekker. Ondertussen was het al rond tienen en waren wij de laatste gasten. Nog een kopje koffie na en een taxi besteld en naar huis. Toen we buiten kwamen, stond er een sjieke taxi voor ons klaar. Was ook vijf dollar duurder, maar na zo'n avondje luxe tafelen maakt dat ook niks meer uit.
Durf ik een bigmacindex aan?
Let op: Parcel 104 is in het weekend gesloten voor diner. En op vrijdag zijn de wijnen voor de helft van de prijs. Ik weet niet tot wanneer deze actie duurt. Misschien tot de economische crisis weer een beetje is overgewaaid?
Er naar toe
Omdat we allevier wel een wijntje bij het eten lusten, had ik een taxi geregeld. En wat voor eentje: een American Cab, dat is zeg maar een rijdende Amerikaanse vlag. Dat leek me wel grappig.
Het reserveren van de taxi ging nogal moeizaam. De centralemedewerker had een flink accent waardoor ik hem niet helemaal kon volgen. Maar gelukkig stond er een taxi voor de deur op de (bijna) afgesproken tijd. Het was alleen wel een gribustaxi: dikke barst in de voorruit, een barst in een zijruit, rommel op de bijrijderstoel (meestal mogen ze geen passagiers voorin vervoeren, dus storten ze daar hun lege flesjes, kranten enzovoort neer) en de chauffeur was niet te verstaan en reed helemaal niet prettig. Gelukkig was het maar een ritje van vijf minuten.
Het eten
First things thirst: eerst een cocktail bestellen. Hier geen standaard margarita's en nuclear teas, maar niet alledaagse shakes die erg lekker waren. Dat was een goed begin. Toen werd het tijd om de menukaart te bekijken. Jum, klinkt lekker! Maar wat moet je nou kiezen? Ze hebben een 5-gangendiner voor $80 per persoon. Dat diner bestaat uit een selectie van hun 'a la carte'-menu. Wij wilden allemaal wat anders, dus het werd 'a la carte'. Alleen stonden er geen prijzen bij... Nou ja, we zien wel (Frank en ik wisten dat het een duur etentje zou worden, maar dit doen we ook niet elke week). Ondertussen kregen we een amuse aangeboden van het huis: squid op een bedje van tapenade. Ik houd niet van inktvis omdat het altijd zo taai is, maar deze was erg zacht.
Frank ging voor een artisjokkensoep (aan tafel uitgegoten) als appetizer, de rest ging voor 'foie gras'. Dat bleek geen luxe pate te zijn, maar een heel mals eendenlevertje. Ik had een lekkere witte wijn uitgezocht, een Foppoli. Die had ik vooral op naam gekozen hoor, ik ben niet zo'n wijnkenner. Dat was ook nog lachen, op de wijnkaart stonden aardig wat flessen van $200 of meer (wat uitschieters van $1200). Het was maar goed dat ze op vrijdag de flessen wijn voor de halve prijs doen.
Voor entrees (hoofdgerechten dus) gingen Jan en Marrije voor de 'scallops' (Sint Jakobsschelpen), Frank voor de filet mignon en ik voor de zalm. Fijne porties en met een zalige smaak. De desserts weet ik niet meer, maar die waren ook erg lekker. Ondertussen was het al rond tienen en waren wij de laatste gasten. Nog een kopje koffie na en een taxi besteld en naar huis. Toen we buiten kwamen, stond er een sjieke taxi voor ons klaar. Was ook vijf dollar duurder, maar na zo'n avondje luxe tafelen maakt dat ook niks meer uit.
Durf ik een bigmacindex aan?
| Taxi heen | 2,8 mijl (4,5 km) | $9 | €??? | |
| Taxi terug | 2,8 mijl (4,5 km) | $15 | €??? | |
| Diner voor 4 | 3 gangen,4 cocktails, 2 flessen wijn, koffie + fooi | $530 | €??? |
Let op: Parcel 104 is in het weekend gesloten voor diner. En op vrijdag zijn de wijnen voor de helft van de prijs. Ik weet niet tot wanneer deze actie duurt. Misschien tot de economische crisis weer een beetje is overgewaaid?
woensdag 6 mei 2009
Hagelslag, margrieten en 'n enorm fout peper- en zoutstel
Vandaag lag er weer leuke post in de brievenbus. Een doosje puur-Hollands: hagelslag, margrieten en 'n afzichtelijk peper- en zoutstel. We zijn er nog niet helemaal zeker van, maar vermoeden dat het de peperbus voorstelt: een toren in het centrum van Zwolle. Wel raar dat de tweede dan dezelfde toren is. Dan is het toch 'n peper- en peperstel?
In één van de margrieten is Mies Bouwman de gasthoofdredacteur. Ik vroeg me ineens af hoe oud Mies eigenlijk is. Maar ja, ik lees geen margriet, dus ik ga er niet achter komen. Wie wel?
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
