Op de fiets naar de bios

Meedraaien in Huize Venpoefelen betekent op zondag naar de bioscoop, op de fiets. En dan is het toch handig dat we drie fietsen hebben. Renee mocht op Franks beach cruiser en wij peddelden op de Gazelles. Dat wordt nog wat als Mike, Rielle met Bob en Wouter hier zijn...



De film die we gingen kijken, was 'Angels & Demons' met Tom Hanks, gebaseerd op het Bernini-mysterie van Dan Brown. Het was een aardige film, maar heel erg blijven plakken is ie niet. Frank en ik konden deze week allebei echt niet vertellen naar welke film we nou waren geweest... Renee, had jij dat ook?

Zie ook:
- Andere bioscoopgerelateerde posts op deze blog

Kwijlen in de supermarkt

Tijdens Renees verblijf hier werd elke dag boodschappen doen een vast onderdeel van de vakantie. En dan niet elke keer bij de Safeway om de hoek, maar we zijn ook bij Trader Joe's (soort Aldi met Caribische aankleding), Wholefoods (natural & organic supermarkt) en Draeger's (sjieke supermarkt waar de gemiddelde leeftijd van de kopers 55+ is) geweest.

Renee keek haar ogen uit, wat een keuze! En dan niet alleen bij de 'normale' spullen, maar ook bij de glutenvrije producten. Renee is namelijk allergisch voor tarwe en gluten. Een klein beetje veroorzaakt al een anafylactische schok bij haar. En dat is iets wat we erg graag willen voorkomen. Bedenk je dat in heel veel spullen tarwemeel zit verwerkt, zoals natuurlijk in brood, koekjes, pasta, sauzen en toetjes, maar ook in snoep (drop), kruidenmixen en zelfs in tortillaschelpen van maiszetmeel.

Dus toen wij bij de Wholefoods op zoek waren naar tapiocameel om zelf brood te maken, werden we aangenaam verrast door de verschillende soorten bakmeel zonder. En alle glutenvrije spullen waren ook duidelijk aangegeven met een speciaal kaartje aan het schap:


Zo konden we een echt Amerikaans, veilig ontbijt samenstellen met American Pancakes en wafels. We hebben ook heel toepasselijk Tex-Mex gegeten met tacoschelpen en we pizza gemaakt met tapiocameel. Er waren zelfs glutenvrije hamburger 'buns' (broodjes), maar daar zijn we niet meer aan toegekomen. In deze producten is tarwezetmeel vervangen door mais-, aardappel-, rijst- en/of quinoameel.


Renee rekent af bij de Wholefoods.

Hier is een lijst met glutenvrije producten die je bij Wholefoods kan kopen: Wholefoods glutenvrije producten. Trader Joe's heeft op de website ook een lijst met alle glutenvrije producten die zij voeren: Trader Joe's glutenvrije spullen. Op de website van Draeger's vond ik niet zo'n lijst, maar daar zag ik weer dat er glutenvrije kooklessen worden aangeboden en dat er een glutenvrije club is die af en toe bij elkaar komt.

Zie ook:
- Trader Joe's Grocery Store
- Trader Joe's glutenvrije spullen
- Wholefoods Market
- Wholefoods glutenvrije producten
- Draeger's Market
- Anafylactische schok

Ik mis m'n kok!

Renée is intussen alweer 'n paar dagen in Nederland. Maar toch mis ik haar nog elke dag. Vooral rond etenstijd. :-)

Renée? Wanneer kom je weer? Je bent ook welkom als je niet voor ons kookt hoor. :-)

Hakone tuinen in juni

Het was weer eens tijd om de Japanse Hakone tuinen in Saratoga te bekijken. Dat konden Renee en ik mooi combineren met een bezoekje aan de winkelstraat van Los Gatos. Ik had van de vorige keer nog een 'token' (toegangsmuntje), dus dat scheelde weer $5.


Renee bij de hoofingang van Hakone.

Heel eerlijk gezegd zag de tuin er niet heel veel anders uit dan in maart. De bomen en struiken waren meer in blad, het was groener, maar er waren minder bloemen dan toen. Renee merkte op dat bloemen misschien niet thuishoren in Japanse tuinen.




De plattegrond klopte voor ons gevoel niet helemaal met de werkelijkheid.

Na een rondje door het bamboebos en langs de vijver met koikarpers zijn we maar weer in de auto gestapt. Tijd om te lunchen in Los Gatos!

Zie ook:
- Hakone Japanse tuinen, Saratoga
- Nog een Japanse tuin: Japanese Friendship Gardens, San Jose

Drinkfonteintjes

Je ziet ze hier vaak: dit soort schattige drinkfonteintjes. Deze was gesponsord door 'n aantal afstudeerders van de universiteit. Dat is nog 'ns wat anders dan 'n eindexamenstunt.

Rondje Alviso

Alviso is 'n klein plaatsje iets ten noorden van ons. We zijn al 'ns eerder naar de haven van Alviso gefietst, maar toen moesten we snel terug om wat logees op te halen. Vorige week hadden we dat "probleem" niet en dus hebben we ons maar 'ns gewaagd aan het "rondje Alviso".

Aan het begin van de route zagen we al dat de zoutpannen er anders bij lagen dan bij eerdere bezoeken.

 


View Larger Map

Dit keer zijn we gewoon verder het pad op gefietst. Je kunt op deze route weinig verkeerd doen, alle zij-paden zijn namelijk afgesloten. Soms vanwege onderhoud (hoewel ik er nog nooit bouwvakkers heb gezien) en soms gewoon omdat er 'n bordje stond met "verboden toegang".

Op zich is het fietspad niet zo boeiend. Je rijdt gewoon steeds over 'n opgedroogd modderpad met hier en daar wat gravel.

 

Maar je hebt tijdens de tocht wel aan beide kanten water. Zout water om precies te zijn, dus je ruikt de hele tijd die typische "zeelucht". Het ondiepe zoute water zorgt dat dit gebied 'n boeiende combinatie van vogels en planten heeft. Zo werden we steeds toegeschreeuwd door deze "kluten".



De dames en heren waren duidelijk niet gecharmeerd van ons. We zijn ook nog meeuwen, pelikanen, reigers en sterntjes tegengekomen. Die hadden duidelijk minder last van onze aanwezigheid. Oh ja, en natuurlijk kwam er ook nog zo'n onvermijdelijke "turkey vulture" op ons pad.

De begroeiing rondom het pad is ook erg mooi. We zijn van alles tegengekomen van kleine ijsbloempjes, tot deze vreemde oranje pluimen.

 

Voor degenen die het nog niet weten: bij Alviso in de baai werd vroeger veel zout gewonnen. Die tijd ligt al lang achter ons, maar als je rondfietst zie je nog wel allerlei bewijs van de vroegere bedrijvigheid. Zoals dit oude sluisje, waarvan je je afvraagt hoe lang het nog duurt voor het instort.



Het rondje rondom de baai was bij elkaar 12 kilometer. Manon heeft hem nog niet ingetekend op haar fietskaart van de regio, maar dat komt vast nog wel. De route is ook geliefd onder wandelaars. Zorg wel dat je wat te eten en drinken bij je hebt, want onderweg kom je echt helemaal niks tegen.

Dit is het gebied waarom je omheen rijdt:


View Larger Map

Wij zijn dus rechts onderin begonnen (bij het witte vlak) en dan om het groene deel en daarna het blauwe deel gereden. Maar als je er zo rijdt zie je die kleurscheiding niet zo duidelijk hoor. Dan is het gewoon 'n kleurrijke boel waar je doorheen rijdt.

Zie ook:

• de eerste keer dan we de haven van Alviso "ontdekten"


• fietsen naar de haven van Alviso


• fietsen in San Jose

Alweer tijdschriften

Uhm... die titel klinkt eigenlijk niet zo heel leuk. Terwijl het natuurlijk heel leuk is om dit soort post te krijgen.

 

Dank je wel Ruud en Margie, voor alweer zo'n "debiel groot pak" met leuke dingen. En die "Kassa" is 'n prima alternatief voor de consumentengids hoor!

Gewoon goudse kaas

Toen Ruud en Margie hier 'n paar maanden geleden op bezoek waren, hadden ze uit Nederland echte Hollandse kaas meegenomen. Niet voor ons hoor. Maar voor Manon's oud-tante bij LA.

Hartstikke lief van ze natuurlijk. Maar je moet wel 'n beetje opletten. Je mag namelijk helemaal geen etenswaren meenemen het land in. Dus als je netjes op de douanekaart invult dat je 'n kilo kaas bij je hebt, loop je de kans om in de lange wachtrij te moeten. En zeg 'ns eerlijk: is dat kilo Nederlandse kaas die twee uur vertraging waard?

Misschien zou het dat zijn, als je hier in de VS geen Nederlandse kaas kan krijgen. Want Amerikaanse kaas is inderdaad behoorlijk anders en -wat mij betreft- vooral geschikt voor door de salade of over 'n mexicaanse maaltijd. Maar ik had al tijden geleden gezien dat je bij Amazon.com gewoon Goudse kaas kan bestellen. Misschien wel wat duurder dan in Nederland, maar dan regelt iemand anders tenminste het gedoe met de douane.

Manon weet nog 'n makkelijkere manier: bij de Costco verkopen ze ook Nederlandse kaas. En dus kwam ze vandaag met 'n kilo Goudse thuis - voor 'n vriendin, want zelf proberen we te wennen aan de Amerikaanse varianten.

 

Goudse kaas

1 kilo

$11.57

€9

Zie ook:

• Aankomst van Ruud en Margie


• onze "road trip" naar Manon's oud-tante


• Hoe wij de Costco "ontdekt" hebben

Flipperen bij Pizza Depot

Ik ben verzot op flipperen. Er is voor mij iets magisch aan die kasten met hun enorme hoeveelheid lampjes en hun nog altijd mechanische spel. Het heeft even geduurd, maar sinds 'n paar jaar heeft ook Manon ontdekt dat flipperen heel leuk kan zijn. We "dromen" er nog altijd van om in 'n groot huis 'n aparte kamer te hebben met flipperkasten, ter beginnen met de "Harley Davidson"-kast van Stern.



Het is nog de vraag of die kast/kamer er ooit gaat komen hoor. We zijn nogal goed in het uitstellen ervan. En eerlijk is eerlijk: die kasten zijn nogal duur en onderhoudsgevoelig.

Daarom zoeken we af en toe naar flipperkasten, meestal in "arcades". In Nederland zijn dat soort arcades eigenlijk uitgestorven. Hier in Amerika zijn er ook niet heel veel meer, maar nog wel 'n paar. De grootste arcade hier in de buurt zit op de boardwalk van Santa Cruz. Probleem is daar wel dat het er echt enorm lawaaiig is. En Manon vindt flipperen wel leuk, maar deze herrie gaat haar toch iets te ver. Gelijk heeft ze hoor.

Daarom ben ik op zoek gegaan naar andere plaatsen in de buurt waar je kunt flipperen. In deze omgeving vol met nerds blijken redelijk wat flipper-enthousiastelingen te zijn. Een deel daarvan heeft zich verenigd in de BAPA, de Bay Area Pinball Association. Ze hebben 'n hele competitie, waarbij ze wekelijks strijden om de titel. Kijk, daar heb ik nou ook weer geen behoefte aan. Maar ja, dan zijn natuurlijk wel de experts om te vertellen waar je goeie flipperkasten kunt vinden. Want hun competities zijn meestal in kleine arcades hier in de buurt.

Laatst zijn we dan ook voor het eerst op zo'n BAPA-spot gegaan: de Pizza Depot in Sunnyvale. De recensies klopten precies: de pizza's waren "so so", maar de flipperkasten maakten alles goed. We moesten wel even wennen aan het publiek: het is 'n flinke vreetschuur/bar/arcade in 'n Mexicaans deel van Sunnyvale - wel even wat anders dan onze "uptown"-wijk in Santa Clara. Maar na wat onwennigheid hebben we ons op twee van de flipperkasten gestort: Shrek en Spiderman.




Je betaalt $0.75 per spel. Een stuk meer dan "vroeger" toen ik in Nederland nog naar Hommersons ging. Maar nog altijd is het eigenlijk heel betaalbaar vertier: voor zo'n $5 hebben we ons drie kwartier enorm goed vermaakt.

Vier van de zeven kasten stonden ingesteld op "tournament play". Ik weet nog niet wat dat inhoudt. Maar ik vermoed dat we dat binnenkort wel 'n keer gaan uitzoeken.

Zie ook:

• een stukje in het Engels dat ik eerder schreef over flipperen


• de grote arcade in Santa Cruz


• de homepage van de BAPA, registreer je om de berichten te lezen


• onze ervaring bij Dave & Busters

Embrace Summer

Frank vertelde afgelopen vrijdag al dat ik een sieradenworkshop heb gegeven voor de buren.

Het appartementencomplex waar we wonen heeft een vrijwilligersclub die activiteiten organiseert. Nou zijn Marrije en ik een van die vrijwilligers en laat ik nou mijn sieradenmaakhobby hier weer hebben opgepakt. Al snel kwam het idee van een 'Beading Workshop' omhoog borrelen. Nu moest ik alleen nog bedenken wat ik zou gaan doen.

Embrace Summer
Het leek me handig om met iets 'simpels' te beginnen, een eenvoudig armbandje. Het werd er eentje in pastelgroen, zilver en oliebloemen, een beetje afgestemd op de Aziatische en Amerikaanse smaak van de bewoners hier.

Onderwerp van de avond

Madalina heeft me geholpen met inrichten van de lesruimte (de residential kitchen) en ze heeft de onderstaande foto's genomen.

Werkplekken klaarleggen

Ik kon acht deelnemers herbergen, maar er waren er uiteindelijk vier. Dat was een lekker clubje. Een van hen was een jongen die de armband voor zijn vriendinnetje ging maken. Volgens mij smolten alle dames in de ruimte toen hij dat vertelde.


Ik laat de voorbeeldarmband zien


Een van de deelneemsters is klaar met haar ontwerp en begint te rijgen


Klaar met rijgen, nu de sluiting bevestigen

De volgende keer ga ik ze een ringetje en oorbellen laten maken.

Zie ook:
- NonShop, loving it nonstop
- Franks post over de workshop
- Sieraden maken

"Het is net alsof ik thuis ben"

Heerlijk zo'n logee die deze website op de voet volgt. Manon is haar nu aan het rondleiden en ik hoorde net 'n volmondig "het is net alsof ik thuis ben" uit onze slaapkamer. Hmmm... bij nader inzien moeten we misschien iets minder "slaapkamergeheimen" met jullie delen. Nee hoor, valt volgens mij wel mee. Maar het is natuurlijk wel heel leuk als iemand je huis herkent van de foto's en beschrijvingen.

 

Maar goed: onze derde logee is er. Onze goede vriendin Renée uit Utrecht. We hebben ons op het vliegveld van San Francisco gelijk van onze "beste" kant laten zien. We stonden namelijk bij de internationale terminal op haar te wachten, terwijl ze met 'n binnenlandse vlucht aankwam. Stom van ons! Gelukkig was Renée niet in paniek geraakt en hadden we maar 'n uurtje rondrennen nodig om haar alsnog te vinden. Sorry Renée!!!

 

De komende anderhalve week is onze logeerkamer dus weer bezet. Joepie! En waarschijnlijk lees je de komende tijd dus weer wat meer toeristische uitjes van Manon's hand.

Wat is de benzine weer duur

Ik heb geen idee hoe de benzineprijzen zich in Nederland ontwikkelen, maar hier gaat het de afgelopen maanden alleen maar omhoog. Manon betaalde gisteren bij de Costco bijna $3 - per gallon, dat dan wel.

 

Hier is de bigmac-index weer:

Loodvrije benzine

1 gallon (3,8 liter)

$2.93

1 liter

€1,50

Met dank aan Marleen voor de Nederlandse prijs. De benzine is hier dus nog altijd tweeënhalf keer goedkoper dan in Nederland. Gelukkig zijn de auto's ook tweeënhalf zo inefficiënt, dus dat maakt veel goed. ;-)

Zie ook:

• van Santa Clara naar LA en terug


• ik wil bolletje


• brood

Je mag in ons appartementencomplex niet roken

Als je de Amerikanen mag geloven, zijn de inwoners van Californië rijker, gezonder, liberaler en groener dan alle andere staten bij elkaar. En toegegeven: van die laatste twee merk je hier best veel. Vooral "groen" is hier 'n hot topic. De ene auto is nog groener dan de andere. Er zijn reclames voor de nieuwe Toyota Prius waar je achter de uitlaat 'n stroom van nieuwe bloemen en bomen uit de grond ziet schieten. Terwijl volgens mij ook de nieuwe Prius nog steeds energie verbruikt, waar we 'n tekort aan hebben. Maar goed: groen is hot en dus wordt het volop gebruikt in reclame en marketing.

Zo ook bij ons appartementencomplex. Als je het zo ziet, wonen we in het meest groene complex van de hele vallei. Waarschijnlijk zetten de andere complexen zich ook zo neer hoor. Even wat punten:

• de planten worden bewaterd met gerecycled regenwater


• er zijn zonnepanelen die de verlichting in de gemeenschappelijke ruimtes van stroom voorzien


• het afval wordt gescheiden ingezameld. Er zijn twee kokers: eentje voor recycling en eentje voor de rest


• er mag in het hele complex niet gerookt worden

Pardon? Wat stond daar nou als laatste?

Klik voor 'n grotere versie

Jawel, je leest het goed. In het hele complex mag niet gerookt worden. Dus niet alleen de appartementen, maar ook de buitenruimtes tussen de gebouwen in zijn rookvrij. Wil je roken: dan zul je dus buiten de hekken moeten gaan staan.

Irina had het er laatst maar moeilijk mee. "Het is toch jouw appartement? Je betaalt ervoor, dus dan mag je toch zelf weten of je rookt of niet? Trouwens, het is donker - niemand die het ziet." Heerlijk, die logica van 'n verstokte Amerikaanse roker. :-)

Ik vind het rookverbod ook wat overdreven. Maar het is toch ook wel prettig dat het hier in het complex nergens naar rook ruikt. En volgens mij is dat meer de reden voor het rookverbod: het schoonhouden van het complex onder het mom van "living green". En dat is dan ook weer typisch Amerikaans toch?

Zie ook:

• de "groene" webpagina van ons appartementencomplex


• een appartement zoeken via internet


• welkom-thuis-tulpen

Gratis leesvoer

Gratis krantjes met informatie over restaurants, films, winkels in de omgeving vind ik altijd lekker leesvoer. Zo heb ik al een paar keer een leuke farmer's market ontdekt, een tentoonstelling en eettentjes.

De kranten liggen in zuilen die langs de weg staan. Op de campus van Santa Clara University stond deze eenzame zuil:


Maar meestal ziet het er zo uit:


Je kunt dan in een keer de Metro (niet te vergelijken met de Nederlandse Metro), WAVE Magazine, Epoch Times (wel met nieuws, vergelijkbaar met Metro en Spits), Apartment Finder, UC Silicon Valley (opleidingen) en -als je uitgestudeerd bent- een banenkrantje meenemen. En heel sneaky staat er een zuil van San Jose Mercury tussen. Daar moet je dan wel voor betalen, $0.75 of zo.

Zie ook:
- De krant heeft een ander formaat
- Erg lekker uit eten bestaat wel!

Chinese wateruitvinders

Ik ben heel benieuwd wat deze jongens nou aan het uitproberen waren op Castaic Lake (Santa Clarita, CA). Is het een afstudeerproject om te zien wat je minimaal nodig hebt om je droog over het water te begeven? Of zijn het uitvinders die een gat in de markt proberen te ontdekken?

We hebben wel een uur naar hun pogingen gekeken, want we moesten de $11 parkeergeld er natuurlijk wel uithalen. Dat is voor een hele dag hoor, maar wij moesten hoognodig onze benen strekken en ze wilden ons niet voor minder het terrein op laten. Het was ook wel een erg lekkere plek.
Terug naar de uitvinders: met wat gesleutel aan de drijvers was de maximumafstand die ze hebben afgelegd, denk ik zo'n vijf meter. Daarna zonk apparaat met bestuurder en moest het apparaat weer naar de steiger gesleept worden. Ze werden dan ook flink moe.

 


Op een gegeven moment kwam een 'life guard' informeren wat ze aan het doen waren en of ze daar toestemming voor hadden. Natuurlijk hadden ze geen toestemming gevraagd, dus mochten ze niet meer het water op met het apparaat. Hoe Amerikaans...

Missie geslaagd

We waren al een tijdje op zoek naar 'Mission Santa Clara'. We wisten wel ongeveer waar de missiepost moest liggen, maar op de een of andere manier reden we er steeds langs. Toen we dus weer een fietstochtje wilden doen, ben ik er eens voor gaan zitten en heb de Missie eerst maar eens op Google Maps opgezocht. Er was niet echt een gezellige route die kant op. We konden kiezen of via De La Cruz (best een grote weg) of via Lafayette (minder groot, net zo ongezellig). We hebben de laatste maar genomen.

Wederopstandingskerk?
De missiekerk heeft een nogal turbulente geschiedenis. Er zijn vijf locaties waar de missiekerk heeft gestaan. Ik heb ze even genummerd, want ik raakte zelf de kluts kwijt toen ik dit opschreef.

(1) De eerste missie met houten kerkgebouw werd in 1777 opgericht om de Ohlone-indianen in de vallei te bekeren tot het christendom. Twee jaar later werd de missie verwoest door een overstroming van de Guadalupe River.

(2) De missiebroeders bouwden direct een tijdelijk heenkomen op hogergelegen grond.

(3) In 1781 vonden ze een geschikte plek en begonnen ze met de bouw van hun eerste adobe(stenen) kerk. Drie jaar later was die klaar. Tot 1818 konden de missionarissen hun werk doen, maar toen zorgde een aardbeving dat de kerk instortte.

(4) Kerk nummer 4 werd een stukje verderop gebouwd, deze keer ook weer van adobestenen. Deze fungeerde als tijdelijke kerk, daarna mochten Ohlone-jongens er wonen en weer later werd het een danszaal. Tegenwoordig zit er een ontbijt- en lunchgelegenheid in. Ondertussen werd de nieuwe kerk op de vijfde en laatste locatie gebouwd.


Een van de universiteitsgebouwen (Nobili Hall). Op de voorgrond zie je het dak van de Adobe Lodge, deze is gebouwd op de fundering van kerk 4.

(5) In 1825 was de definitieve kerk klaar, maar dat is nog niet de uiteindelijke kerk van de eerste foto. In 1851 werd Santa Clara College opgericht en rond de kerk gebouwd. Dit was de eerste hogeschool in Californie.

Kerk versie 1 op locatie 5 (1854)

Toen in 1861 een nieuwe directeur aantrad, werden de adobegebouwen verbouwd omdat hij die zo lelijk vond. Hij liet een houten facade met twee klokkentorens optrekken voor de ingang van de adobekerk. Toen zag het er zo uit:


Kerk versie 2 op locatie 5 met de twee houten klokkentorens. Versie 3 had meer zitplaatsen.

We zijn er bijna hoor. In 1926 brandde de kerk tot de grond toe af door kortsluiting in een van de klokkentorens. Toen de kerk weer opgebouwd moest worden, besloot men dat het oorspronkelijke ontwerp met een enkele klokkentoren terug moest komen. In 1928 was deze klaar. En zo ziet de huidige kerk er al jaren uit:

Terug naar het oude ontwerp (eindversie, locatie 5)

Zie ook:
- Adobestenen

Manon's eerste sieradenworkshop

Terwijl ik dit tik, geeft Manon haar eerste sieradenworkshop. Nu nog op vrijwillige basis, maar het is de volgende stap in het NonShop-avontuur. Als het goed is zitten er nu beneden in de "lounge" en keuken negen Silicon-Valley-vrouwen 'n armband maken die Manon voor ze bedacht heeft.

 
 
 

Helaas kan ik er geen foto's van laten zien. Ik heb Manon namelijk beloofd dat ik wegblijf. Anders wordt ze alleen maar nerveuzer. Daarom op deze manier: ik ben apetrots!

 
De zakjes kralen die nu door de "cursisten" tot armbandjes worden geweven

Oh ja, en nu moet ik er snel vandoor. Even bloemen halen voor de ondernemer. Oh jee, dan kom ik natuurlijk langs de lounge. Nou ja, ik beloof dat ik m'n best zal doen om de andere kant op te kijken. Echt waar!

Zie ook:

• Manon's aankondiging: NonShop, loving it non-stop


• NonShop op Etsy, een soort eBay voor "arts and crafts"

Amerikaanse Japanners in WOII

In Silicon Valley wonen veel Aziaten: Vietnamezen, Indiers, Chinezen en Japanners. En dat is helemaal niet vervelend, want het stikt hier daardoor van de eethuisjes, sushi-bars en restaurants. En karaokebars en -voor zover mij nu bekend- twee Japanse tuinen.

Natuurlijk weet ik over de ontdekking van Columbus, de kolonisten uit Europa, cowboys en indianen, de goudkoorts, Amerika's rol in de Tweede Wereldoorlog, de koude oorlog enzovoort. Maar tijdens een bezoekje aan het History Park in San Jose leerde ik wat meer over de Japanse bevolking in Silicon Valley.

Eerst Chinezen
Midden 19e eeuw kwamen de eerste Chinezen naar Californie, op zoek naar goud. Later arriveerden er bootladingen Europeanen die op zoek gingen naar Het Geluk. De Chinezen raakten in de minderheid en werden door de Westerse gemeenschap niet gewaardeerd. Met 'exclusion acts' zijn veel Chineze immigranten rond 1880 teruggestuurd naar China.

Andere goedkope gastarbeiders
Doordat de Chinezen massaal Californie hadden verlaten, ontstond er een tekort aan goedkope, hardwerkende arbeiders op de suikerplantages in Hawaii en in de fruit- en groentesector in Californie. Dat werk wilden de Westerse immigranten blijkbaar niet doen en werden de Japanners uitgenodigd om te komen werken.

Ook problemen voor Japanners
Toen de Japanse immigranten in Californie zich teveel ontwikkelden, goed-draaiende boerderijen startten en zelfs een eigen vakbond oprichtten, mochten er geen nieuwe Japanse immigranten de VS in. De immigranten die inmiddels een Amerikaans bestaan hadden opgebouwd, mochten geen Amerikaans staatsburger worden, gemengde huwelijken waren verboden en Japanse kinderen op blanke scholen les laten volgen zat er ook niet in. Gemengd wonen was uit den boze, dus ontstonden er Japanse wijken.

In tegenstelling tot de Chinezen die terugkeerden naar hun geboorteland, vertrokken de gevestigde Japanners niet. Dit tot groot ongenoegen van de 'echte' Amerikanen.

De bom
De houding van de Amerikanen ten opzichte van de Japanse bewoners werd er niet beter op toen Japan in 1941 Pearl Harbor bombardeerde. De VS reageerden daar op door de Japanse immigranten naar interneringskampen te sturen. Een jaar later moesten ze zich pro-Amerikaans verklaren en meevechten tegen Duitsland en Japan. In januari 1945 mochten de Japanse Amerikanen weer terugkeren naar hun huizen (wat er nog van over was) en proberen een nieuw bestaan op te bouwen. In 1946 is het laaste Japanse interneringskamp gesloten.

Zie ook:
- Meer informatie (Engelstalig) over Japanse interneringskampen
- Bezoek History Park San Jose

Straatfestival en standup comedy

Afgelopen zaterdag ben ik met vrienden naar een straatfestival en standup comedy club in San Francisco geweest. Frank had andere plannen (lees zijn post), dus ben ik alleen gegaan. Ik zou eerst met de vrienden vanuit San Jose meerijden, maar toen bleek dat Dennis (Franks manager) ook naar San Francisco moest om nog souvenirs te kopen. Dat zat iets ruimer en dan kon ik ook langer over het festivalterrein banjeren.

Nadat we eerst bij de Toys 'R Us en het AT&T Stadium (van de Giants, baseball) waren geweest, zijn we richting Fisherman's Wharf gegaan. De parkeerplaatsen werden steeds duurder naarmate we dichter bij de Wharf kwamen. Het begon bij $12 voor een dag en het duurste dat we zagen was $25. Dus wij natuurlijk terug naar die goedkope, dan maar een stuk lopen. Het was toch mooi weer. Vonden we een parkeerplaats voor $6 per dag!


Nadat we van het concert van de zeeleeuwen (en hun lucht, gatver) hadden genoten, hadden we een bread bowl met clam chowder gegeten. Daarna zijn we naar Vincent en Esmarij gereden. Bij hen in de straat was namelijk een straatfestival. Toen we de heuvel afkwamen, zagen we de festivaltenten in de verte al op straat staan:


Later kwamen Mihai (Franks collega), Madalina (zijn vrouw), Mihai (Madalina's broer) en Monica (Mihais vrouw) ook naar het festival.

Vlnr: Dennis, Vincent, Mihai, Madalina, Mihai en Monica

Met z'n allen hebben we een rondje gelopen en gesnackt. Funnel cake (platte koek van oliebollenmix) met poedersuiker en aardbeien, Indiase naan met curry, corndog, garlic fries enz. Het was een leuk festival met muziek, kunst, kleding, sieraden en drank in speciale alcohol-zones die afgeladen vol waren:

Alleen binnen de groene hekken werd alcohol geschonken. Agenten hielden in de gaten dat alle alchol echt binnen de hekken bleef.

Thuis bij Vincent en Esmarij hebben we nog even genoten van het uitzicht vanaf hun dak. Ze kijken onder andere uit op Alcatraz, de mazzelaars.



Het was nog even moeilijk om rond half negen een restaurant te vinden waar we zonder reservering met acht man konden eten, maar uiteindelijk vonden we een Italiaan op Columbus. Niet zo gek, want het wordt daar ook wel Little Italy genoemd. Na het eten is Dennis weer naar zijn hotel in San Jose gegaan en de rest is naar de Comedy Club gelopen.

Bij Punch Line op 444 Battery Street hebben we vooral genoten van Joe Klocek. De hoofdact Chris Porter was eerlijk gezegd wat minder dan Joe. Zo zaten we er bij:


Ik was de 'designated driver' (de BOB) dus na de show heb ik M&M, M&M en mijzelf naar huis gereden. Daar had ik wel tegen op gezien, want niet in mijn eigen 'nice little commuter car' maar in de grote Nissan Patrol van M&M en dan ook nog die steile hellingen in San Francisco. Maar het viel allemaal reuze mee!

Zie ook:
- Franks uitstapje in Santa Cruz
- Funnel cake
- Joe Klocek
- Chris Porter