Ik denk dat de eigenaar van deze auto in de infraroodbranche zit. Maar wat moeten we dan speciaal van hem kopen? Afstandsbedieningen of een infraroodsauna?
maandag 31 augustus 2009
Wat moeten we kopen?
Ik denk dat de eigenaar van deze auto in de infraroodbranche zit. Maar wat moeten we dan speciaal van hem kopen? Afstandsbedieningen of een infraroodsauna?
vrijdag 28 augustus 2009
Mijn Guardian
Jaren geleden heb ik in Nederland al eens een paar dagen met een continue bloedglucosemeter gelopen. Mijn internist wilde weten of ik 's nachts door hypo's (te lage bloedglucosewaarden) heen sliep en dan daardoor overdag hoge pieken had. Daarvoor had het Diabetescentrum een leenmeter. Ik moest alleen betalen voor de sensor. Er kwam niet veel uit, want de sensor was niet goed ingebracht. We lieten het er maar bij en concludeerden dat dat gejojo nou eenmaal bij mij hoort.
Sinds we in Californie wonen, ben ik onder behandeling van een 'endocrinologist', een klierendokter (insuline wordt normaliter in de alvleesklier aangemaakt, maar niet bij mij). Zijn missie was om me helemaal goed in te stellen. Hij zou de Nederlandse artsenij wel eens laten zien hoe je zo'n moeilijk geval in het gareel krijgt. Na een half jaar begroette hij me en zei toen "I think we're stuck here. Have you ever considered a continuous blood glucose monitor?" ('Volgens mij bereiken we niets met de behandeling. Ooit gedacht aan een continue bloedglucosemeter?'). Nou ben ik altijd wel in voor nieuwe gadgets, dus werd de aanvraagprocedure bij de zorgverzekeraar gestart voor een Medtronic Minimed Guardian.
De aanvraag
Omdat ik onder een PPO-zorgverzekering val, mag de diabetesverpleegkundige niet de aanvraag voor me doen. Ik moest zelf contact opnemen met Medtronic. Gelukkig had ze een contactpersoon. Die probeerde me allerliefst ook een Medtronic insulinepomp in de maag te splitsen, maar daar ben ik toch te Hollands voor. Mijn Accu-Chek Spirit doet het prima en gaat nog 180 dagen mee, laat ik die eerst maar eens opgebruiken.
Al mijn gegevens werden in het systeem ingevoerd, waaronder ook de contactgegevens van mijn arts. Medtronic zou mijn arts benaderen voor een 'Letter of Necessity' (noodzakelijkheidsverklaring). Verder moest ik een maand aan waarden uit mijn diabetesdagboek opsturen, zodat iemand van Medtronic kon bepalen of ik wel in aanmerking kwam voor de Guardian.
Na een paar weken kreeg ik het sein dat de verzekeraar akkoord is en dat 90% wordt vergoed. Dan blijft er $110 voor mij over voor de beginnersset (Guardian + transmitter + 4 sensoren). Het pakket werd opgestuurd en een instructrice zou contact met me opnemen voor de uitleg. Ik mocht onder geen beding zelf met het apparaat aan de gang gaan! Dat stond ook nog tig keer op de doos, op de handleiding, in de handleiding en op een los blaadje.
In de praktijk
Inmiddels heb ik de instructie gehad en loop ik een week met Guardian rond. Op wat foutmeldingen na gaat het aardig. Het leuke is dat ik trendgrafieken op de meter kan volgen van de afgelopen 3,6, 12 en 24 uur. De sensor die ik in mijn buik schiet, zendt elke vijf minuten namelijk een waarde naar de meter. Gelukkig gebeurt dat draadloos, want ik heb al een slangetje lopen van mijn pomp naar mijn buik.
In de Guardian staat een boven- en ondergrens ingesteld. Als ik over die grenzen heen ga, krijg ik een alarm te horen. De Guardian is vooral bedoeld om de stijgingen en dalingen in de gaten te houden. Maar hij kan er rustig 100 mg/dl (5,5 mmol/l) naast zitten, ook al voer ik drie keer per dag een bloedglucosewaarde in om te ijken. Daarom moet ik op de oude manier -via een vingerprik- mijn bloed meten om te zien of de Guardian wel gelijk heeft. Als de vingerprik akkoord is, mag ik wat doen (iets eten/drinken of juist insuline toedienen). Niet heel handig, maar wel veilig.
Een groot nadeel is dat ik nu met twee apparaten rondloop, eentje aan mijn beha en de andere aan mijn broekriem. Als ik nou toch die Medtronic pomp (Paradigm Real-Time) had geregeld, dan had ik maar een apparaat gehad, want meter en pomp ineen. Ik moet wat te wensen over hebben he.
Sinds we in Californie wonen, ben ik onder behandeling van een 'endocrinologist', een klierendokter (insuline wordt normaliter in de alvleesklier aangemaakt, maar niet bij mij). Zijn missie was om me helemaal goed in te stellen. Hij zou de Nederlandse artsenij wel eens laten zien hoe je zo'n moeilijk geval in het gareel krijgt. Na een half jaar begroette hij me en zei toen "I think we're stuck here. Have you ever considered a continuous blood glucose monitor?" ('Volgens mij bereiken we niets met de behandeling. Ooit gedacht aan een continue bloedglucosemeter?'). Nou ben ik altijd wel in voor nieuwe gadgets, dus werd de aanvraagprocedure bij de zorgverzekeraar gestart voor een Medtronic Minimed Guardian.
De aanvraag
Omdat ik onder een PPO-zorgverzekering val, mag de diabetesverpleegkundige niet de aanvraag voor me doen. Ik moest zelf contact opnemen met Medtronic. Gelukkig had ze een contactpersoon. Die probeerde me allerliefst ook een Medtronic insulinepomp in de maag te splitsen, maar daar ben ik toch te Hollands voor. Mijn Accu-Chek Spirit doet het prima en gaat nog 180 dagen mee, laat ik die eerst maar eens opgebruiken.
Al mijn gegevens werden in het systeem ingevoerd, waaronder ook de contactgegevens van mijn arts. Medtronic zou mijn arts benaderen voor een 'Letter of Necessity' (noodzakelijkheidsverklaring). Verder moest ik een maand aan waarden uit mijn diabetesdagboek opsturen, zodat iemand van Medtronic kon bepalen of ik wel in aanmerking kwam voor de Guardian.
Na een paar weken kreeg ik het sein dat de verzekeraar akkoord is en dat 90% wordt vergoed. Dan blijft er $110 voor mij over voor de beginnersset (Guardian + transmitter + 4 sensoren). Het pakket werd opgestuurd en een instructrice zou contact met me opnemen voor de uitleg. Ik mocht onder geen beding zelf met het apparaat aan de gang gaan! Dat stond ook nog tig keer op de doos, op de handleiding, in de handleiding en op een los blaadje.
In de praktijk
Inmiddels heb ik de instructie gehad en loop ik een week met Guardian rond. Op wat foutmeldingen na gaat het aardig. Het leuke is dat ik trendgrafieken op de meter kan volgen van de afgelopen 3,6, 12 en 24 uur. De sensor die ik in mijn buik schiet, zendt elke vijf minuten namelijk een waarde naar de meter. Gelukkig gebeurt dat draadloos, want ik heb al een slangetje lopen van mijn pomp naar mijn buik.
In de Guardian staat een boven- en ondergrens ingesteld. Als ik over die grenzen heen ga, krijg ik een alarm te horen. De Guardian is vooral bedoeld om de stijgingen en dalingen in de gaten te houden. Maar hij kan er rustig 100 mg/dl (5,5 mmol/l) naast zitten, ook al voer ik drie keer per dag een bloedglucosewaarde in om te ijken. Daarom moet ik op de oude manier -via een vingerprik- mijn bloed meten om te zien of de Guardian wel gelijk heeft. Als de vingerprik akkoord is, mag ik wat doen (iets eten/drinken of juist insuline toedienen). Niet heel handig, maar wel veilig.
Een groot nadeel is dat ik nu met twee apparaten rondloop, eentje aan mijn beha en de andere aan mijn broekriem. Als ik nou toch die Medtronic pomp (Paradigm Real-Time) had geregeld, dan had ik maar een apparaat gehad, want meter en pomp ineen. Ik moet wat te wensen over hebben he.
donderdag 27 augustus 2009
Spullen doneren
Frank had al eens verteld dat we bij de supermarkt regelmatig de vraag krijgen om geld te doneren. En speelgoed of voedsel doneren is ook al eens langsgekomen.
Met de slogan "SleepTrain knows, not everybody can be a foster parent, but anyone can help a foster child" roept Sleeptrain, een beddengigant, mensen op spullen te doneren. Nu het nieuwe schooljaar begint, kun je naar de winkels gaan om schoolspullen doneren. Als het straks weer kouder wordt, vragen ze pyjama's en ondergoed. Wel nieuw gekocht he.
Bij de Borders, een boekhandel, kreeg ik vandaag de vraag bij de boekhandel of ik voor $3 een boek wou doneren aan de bibliotheek. Er liggen dan al wat boekjes bij de kassa waaruit je kunt kiezen. Het is een Cinderella-boekje geworden.
Met de slogan "SleepTrain knows, not everybody can be a foster parent, but anyone can help a foster child" roept Sleeptrain, een beddengigant, mensen op spullen te doneren. Nu het nieuwe schooljaar begint, kun je naar de winkels gaan om schoolspullen doneren. Als het straks weer kouder wordt, vragen ze pyjama's en ondergoed. Wel nieuw gekocht he.
Bij de Borders, een boekhandel, kreeg ik vandaag de vraag bij de boekhandel of ik voor $3 een boek wou doneren aan de bibliotheek. Er liggen dan al wat boekjes bij de kassa waaruit je kunt kiezen. Het is een Cinderella-boekje geworden.
dinsdag 25 augustus 2009
Wachtperiode vanwege 'pre-existing condition'
Voordat we de definitieve beslissing namen om naar Amerika te vertrekken, hadden we helemaal uitgeplozen wat er in onze Amerikaanse zorgverzekering bij Blue Cross Blue Shield (BCBS) gedekt zou worden aan diabetesgerelateerde zaken. Toch wel belangrijk om te weten waar we rekening mee moeten houden, want diabetes is een dure hobby. Gelukkig werd in Nederland alles vergoed, maar in de VS werkt het allemaal net anders.
We hadden onze contactpersoon in de VS een overzicht gestuurd met de kosten die ik gemiddeld in een jaar maak aan teststrips, slangetjes en aansluitingen voor de pomp, bloedonderzoek, controlebezoeken in het ziekenhuis enz. We kregen heel netjes een bijgewerkte lijst terug met daarin aangegeven wat en hoeveel er vergoed wordt door de verzekeraar en wat we zelf moeten betalen, zoals altijd $15 'copay' per bezoekje aan de dokter, eigen bijdrage voor insuline en teststrips en zo. Daar konden we wel mee leven, dus OK.
In de praktijk
Ik had een voorraad teststrips vanuit Nederland meegenomen, maar die was niet oneindig. Dus naar de apotheek met een receptje van de 'primary care doctor' (huisarts): teststrips werden niet vergoed. Later nog een keer met een recept van de 'endocrinologist' (diabetesdokter): weer niet vergoed. BCBS gebeld, blijkt dat teststrips e.d. uit een ander potje vergoed worden. Ik kreeg een telefoonnummer van een hulpmiddelenleverancier waarmee BCBS een contract heeft ('in-network'). Daar besteld en toch kreeg ik de 'out-network'-prijs gepresenteerd ZUCHT... Gebeld hoe dat zat: "BCBS wacht op een verklaring van u in verband met uw 'pre-existing condition'. Tot die tijd zit u in de wachtperiode en betaalt u de hogere 'out-of-network'-prijs." Huh?
Certificate of Creditable Coverage
Heel toevallig kregen we vlak hierna een brief van BCBS met het verzoek om bewijs op te sturen dat ik eerder verzekerd ben geweest. Dat doe je door een 'Certificate of Creditable Coverage Questionnaire' in te vullen, een bewijs (het certificaat) van je voorgaande zorgverzekeraar op te vragen en die op te sturen naar de nieuwe verzekeraar. Op basis van die informatie bepalen ze dan hoe lang je moet wachten voordat je volledig geaccepteerd bent.
Bij gebrek aan certificaat mag je ook ander bewijs van 'prior creditable coverage' meesturen. Voor de zekerheid heb ik BCBS maar even gebeld wat ze daar precies onder verstaan. Een brief was ook goed waarin staat vermeld hoe lang en waarvoor ik verzekerd ben geweest op diabetesgebied.
Ik heb vervolgens AGIS gebeld en de situatie uitgelegd. Ik mocht een e-mail sturen met daarin omschreven wat ik precies nodig had en dan zouden ze een brief in het Engels opstellen. Dit was mijn -bescheiden- wensenlijstje:
Daarnaast had ik nog gevraagd of ze dit met spoed konden doen, omdat ik binnen 30 dagen moest reageren. De post van Nederland naar hier doet er soms nogal lang over, dus als ze me de documenten konden e-mailen, zou dat perfect zijn. Anders konden ze het pakket naar Franks broer versturen die het dan zou inscannen en e-mailen.
Reactie van AGIS
Een dag later (!) had ik de gevraagde brief en aanvullende informatie in mijn mailbox liggen: Polisvoorwaarden 2009 in het Engels, mijn no-claim-overzichten en polisbladen van 2006-2008 en de Engelstalige verklaring. Petje af voor AGIS hoor!
Het hele pakket heb ik met de vragenlijst opgestuurd naar BCBS. Een paar weken later werd mijn wachtperiode opgeheven en hebben ze alle behandelingen en bestellingen tot dan toe 'gereprocessed'. Dat betekende dat ik onder andere $85 terug kon krijgen van mijn hulpmiddelenleverancier in verband met de te duur betaalde teststrips. Dat kostte me nog aardig wat gebel en gefax (want fax tot 2x toe niet aangekomen, jaja), maar ook dat is gelukt!
We hadden onze contactpersoon in de VS een overzicht gestuurd met de kosten die ik gemiddeld in een jaar maak aan teststrips, slangetjes en aansluitingen voor de pomp, bloedonderzoek, controlebezoeken in het ziekenhuis enz. We kregen heel netjes een bijgewerkte lijst terug met daarin aangegeven wat en hoeveel er vergoed wordt door de verzekeraar en wat we zelf moeten betalen, zoals altijd $15 'copay' per bezoekje aan de dokter, eigen bijdrage voor insuline en teststrips en zo. Daar konden we wel mee leven, dus OK.
In de praktijk
Ik had een voorraad teststrips vanuit Nederland meegenomen, maar die was niet oneindig. Dus naar de apotheek met een receptje van de 'primary care doctor' (huisarts): teststrips werden niet vergoed. Later nog een keer met een recept van de 'endocrinologist' (diabetesdokter): weer niet vergoed. BCBS gebeld, blijkt dat teststrips e.d. uit een ander potje vergoed worden. Ik kreeg een telefoonnummer van een hulpmiddelenleverancier waarmee BCBS een contract heeft ('in-network'). Daar besteld en toch kreeg ik de 'out-network'-prijs gepresenteerd ZUCHT... Gebeld hoe dat zat: "BCBS wacht op een verklaring van u in verband met uw 'pre-existing condition'. Tot die tijd zit u in de wachtperiode en betaalt u de hogere 'out-of-network'-prijs." Huh?
Certificate of Creditable Coverage
Heel toevallig kregen we vlak hierna een brief van BCBS met het verzoek om bewijs op te sturen dat ik eerder verzekerd ben geweest. Dat doe je door een 'Certificate of Creditable Coverage Questionnaire' in te vullen, een bewijs (het certificaat) van je voorgaande zorgverzekeraar op te vragen en die op te sturen naar de nieuwe verzekeraar. Op basis van die informatie bepalen ze dan hoe lang je moet wachten voordat je volledig geaccepteerd bent.
Bij gebrek aan certificaat mag je ook ander bewijs van 'prior creditable coverage' meesturen. Voor de zekerheid heb ik BCBS maar even gebeld wat ze daar precies onder verstaan. Een brief was ook goed waarin staat vermeld hoe lang en waarvoor ik verzekerd ben geweest op diabetesgebied.
Ik heb vervolgens AGIS gebeld en de situatie uitgelegd. Ik mocht een e-mail sturen met daarin omschreven wat ik precies nodig had en dan zouden ze een brief in het Engels opstellen. Dit was mijn -bescheiden- wensenlijstje:
- titel/onderwerp van brief is 'Certificate of Creditable Coverage' (brief in het Engels opstellen svp)
- mijn naam, geboortedatum en verzekeringsgegevens (klantnummer)
- Wat AGIS allemaal dekte aan: - diabetesgerelateerde ziekenhuisbezoeken (internist, bloed-/urineonderzoek, oogarts, oogfoto's, dietist, psycholoog, podotherapeut, hartfilmpje e.d.), - diabetesgerelateerde medicijnen (insuline, glucagon), - diabetesgerelateerde hulpmiddelen (insulinepomp en toebehoren zoals infusiesets, cannula, cartridges, pleisters, batterijen e.d.; bloedglucosemeter + teststrips, prikpennen+lancetten, ketonenstrips, injectienaalden + -spuiten, naaldencontainer e.d.; zooltjes e.d. om voetklachten m.b.t. diabetes te verminderen/voorkomen), - pedicure, - lidmaatschap Diabetesvereniging
- wat jullie nog meer weten en waar ik zo snel niet op ben gekomen
- Periode dat ik bij AGIS verzekerd ben geweest
- Contactgegevens zodat BCBS jullie eventueel kan bellen voor nog meer
informatie. - bijlage met polisbladen van voorafgaande +- 3 jaren?
- bijlage met kostenoverzicht van afgelopen +- 3 jaren?
Daarnaast had ik nog gevraagd of ze dit met spoed konden doen, omdat ik binnen 30 dagen moest reageren. De post van Nederland naar hier doet er soms nogal lang over, dus als ze me de documenten konden e-mailen, zou dat perfect zijn. Anders konden ze het pakket naar Franks broer versturen die het dan zou inscannen en e-mailen.
Reactie van AGIS
Een dag later (!) had ik de gevraagde brief en aanvullende informatie in mijn mailbox liggen: Polisvoorwaarden 2009 in het Engels, mijn no-claim-overzichten en polisbladen van 2006-2008 en de Engelstalige verklaring. Petje af voor AGIS hoor!
Het hele pakket heb ik met de vragenlijst opgestuurd naar BCBS. Een paar weken later werd mijn wachtperiode opgeheven en hebben ze alle behandelingen en bestellingen tot dan toe 'gereprocessed'. Dat betekende dat ik onder andere $85 terug kon krijgen van mijn hulpmiddelenleverancier in verband met de te duur betaalde teststrips. Dat kostte me nog aardig wat gebel en gefax (want fax tot 2x toe niet aangekomen, jaja), maar ook dat is gelukt!
maandag 24 augustus 2009
Ritsel ritsel voor de deur
Ik sta in de keuken en hoor gerommel en geritsel bij de voordeur. Ruk ik nou de deur open om te zien wat er aan de hand is of blijf ik even afwachten? Gelukkig zit de deur op slot dus wie of wat het ook is, het kan niet zomaar binnenwandelen. Even voorzichtig door het spionnetje kijken dan. Niets te zien.
Na een tijdje trekt het geluid weg, dus durf ik wel even om de hoek te kijken. En wat zie ik:
Dat is waar ook, de schilders zouden de muren in de gang opnieuw schilderen. Daar hadden we inderdaad een berichtje over gekregen.
Inmiddels zijn de muren weer helemaal netjes. Even afwachten voor hoe lang, want ze zijn nogal snel vies. Misschien is dit ook zo'n jaarlijks actiepunt, net als het wassen van de ramen waar wij niet bij kunnen.
Na een tijdje trekt het geluid weg, dus durf ik wel even om de hoek te kijken. En wat zie ik:
Dat is waar ook, de schilders zouden de muren in de gang opnieuw schilderen. Daar hadden we inderdaad een berichtje over gekregen.
Inmiddels zijn de muren weer helemaal netjes. Even afwachten voor hoe lang, want ze zijn nogal snel vies. Misschien is dit ook zo'n jaarlijks actiepunt, net als het wassen van de ramen waar wij niet bij kunnen.
zondag 23 augustus 2009
Doorgeefluik
- Brat
- Ricardo heeft vorige week een laptop-adapter van me geleend toen hij hier was. Heeft hij die aan jou teruggegeven?
- Frank
- Nee. Ik mail 'm wel even.
Ricardo, heb jij die geleende laptop-adapter toevallig meegenomen naar Nederland? - Ricardo
- Oeps, die zit inderdaad in m'n koffer.
Zal ik 'm opsturen? - Frank
- Nee, wacht maar even.
Jim, jij komt toch volgende week deze kant op? - Jim
- Ja. Ik zit van Maandag tot Donderdag bij 'n klant.
- Frank
- Kun je dan vandaag even bij Ricardo 'n adapter ophalen en die meenemen?
- Jim
- Doe ik. Dan zie je me maandag met de adapter. Gaan we wat drinken?
- Frank
- Tuurlijk, lijkt me leuk.
Brat, je adapter is volgende week weer terug. - Brat
- Ok, bedankt.
vrijdag 21 augustus 2009
0.1% spaarrente
Manon vroeg zich laatst af of we niet wat geld van onze lopende rekening naar onze spaarrekening moesten overschrijven. "Want dan krijgen we tenminste rente".
Op zich 'n hele goeie gedachte natuurlijk. Maar op de een of andere manier had ik 't gevoel dat het hier met die spaarrente niet zo heel hard loopt.
En inderdaad: op een spaarrekening van de Bank of America krijg je op dit moment 0.1% rente. Ja, je leest het goed 0.1% rente op jaarbasis!
Vandaar dat ik steeds reclames zien voor de "High Yield CD" met 2% rente. Maar ja, ik heb geen idee wat 'n High Yield CD is. Iemand anders wel?
Op zich 'n hele goeie gedachte natuurlijk. Maar op de een of andere manier had ik 't gevoel dat het hier met die spaarrente niet zo heel hard loopt.
En inderdaad: op een spaarrekening van de Bank of America krijg je op dit moment 0.1% rente. Ja, je leest het goed 0.1% rente op jaarbasis!
Vandaar dat ik steeds reclames zien voor de "High Yield CD" met 2% rente. Maar ja, ik heb geen idee wat 'n High Yield CD is. Iemand anders wel?
donderdag 20 augustus 2009
Sanborn County Park
Na een paar drukke dagen (Frank had Knowledge Days van z'n werk: twee dagen kennis delen met collega's), was het maar eens tijd voor ontspanning. We hadden eigenlijk niet zoveel puf, maar om de hele dag binnen te ontspannen achter laptop of tv zagen we deze keer niet zitten. Het werd wandelen, Franks favoriete hobby NOT.
Kamperen
Ik was al eens met Marrije naar Sanborn bij Saratoga geweest, maar ik wilde deze keer onder andere de kampeerplekken bekijken. Ze hebben daar namelijk een RV-campsite ($30 per nacht, met 'electric hookup') en een walk-incamping voor tenten ($12 per nacht). Beide soorten plekken moet je reserveren.
De RV-plaatsen zijn niet heel spannend, je staat dan eigenlijk gewoon op de parkeerplaats waar de auto's van de walk-inkampeerders ook geparkeerd staan.
'Walk-in' betekent dat je de kampeerplek niet met de auto kunt bereiken. Je brengt je spullen lopend van de parkeerplaats naar je toegewezen plek. Je kunt in Sanborn wel een soort bolderkar lenen, maar dan blijft de wandeling toch nog pittig. Niet dat het ver is, maar de weg loopt nogal steil omhoog. Er zijn wc's bij de walk-inplekken, douches zijn alleen bij de RV-plaatsen.
Alle walk-inplekken hebben een eigen BBQ-plek, een picknicktafel en een 'food locker':
Dierveilige opslag in 'food locker'.
Tip: neem wel een of twee zaklampen mee, want het is er 's nachts pikkedonker. En wil je luxer kamperen, dan kun je terecht bij Saratoga Springs. Deze camping zit 2 mijl van de ingang van Sanborn Skyline Park. RV-plekken zijn $32 per nacht, tentplaatsen $25 per nacht. Deze camping heeft een winkeltje, wasserette, arcade en dergelijke.
Peterson Memorial Trail: die vergeet je niet!
Nadat we de kampeerplekken hadden bekeken, zijn we doorgelopen op de Sanborn Trail. We moesten een schattig waterloopje oversteken. Ik geloof dat deze Aubry Creek in de winter niet zo schattig is.
Even een slok water na de eerste klim.
Op een gegeven moment was er een splitsing en volgden wij de Peterson Memorial Trail. Dit stuk is maar nog geen halve mijl, maar wel kuitenbijtend steil naar beneden. In die 640 meter daalden we 60 meter (dat is dik 9%!). We hadden dan ook flink trillende benen toen we weer gewoon horizontaal konden staan. Gelukkig werden we beloond: in de bosjes waren moederhert met 3 Bambi's aan het scharrelen. Erg schuw waren ze niet, want ze sprongen niet ineens weg, maar gingen gewoon rustig door met grazen. Eerder kwamen we tijdens 'n fietstocht in Alum Rock Park al 'ns een hert tegen.
Misschien hoorden de herten bij het Shakespeare-theater in het park? De Shady Shakespeare Theatre Company geeft daar tot en met 13 september gratis voorstellingen. Dit jaar Richard III en As You Like It. Voorstellingen beginnen om 19 uur.
.
Zie ook:
- Sanborn County Park
- Reserveringssite kampeerplekken Santa Clara County Parks
- Camping Saratoga Springs
- Shakespeare in Sanborn
- San Andreas Trail
- Hert in Alum Rock Park
Kamperen
Ik was al eens met Marrije naar Sanborn bij Saratoga geweest, maar ik wilde deze keer onder andere de kampeerplekken bekijken. Ze hebben daar namelijk een RV-campsite ($30 per nacht, met 'electric hookup') en een walk-incamping voor tenten ($12 per nacht). Beide soorten plekken moet je reserveren.
De RV-plaatsen zijn niet heel spannend, je staat dan eigenlijk gewoon op de parkeerplaats waar de auto's van de walk-inkampeerders ook geparkeerd staan.
'Walk-in' betekent dat je de kampeerplek niet met de auto kunt bereiken. Je brengt je spullen lopend van de parkeerplaats naar je toegewezen plek. Je kunt in Sanborn wel een soort bolderkar lenen, maar dan blijft de wandeling toch nog pittig. Niet dat het ver is, maar de weg loopt nogal steil omhoog. Er zijn wc's bij de walk-inplekken, douches zijn alleen bij de RV-plaatsen.
Alle walk-inplekken hebben een eigen BBQ-plek, een picknicktafel en een 'food locker':
Dierveilige opslag in 'food locker'.
Tip: neem wel een of twee zaklampen mee, want het is er 's nachts pikkedonker. En wil je luxer kamperen, dan kun je terecht bij Saratoga Springs. Deze camping zit 2 mijl van de ingang van Sanborn Skyline Park. RV-plekken zijn $32 per nacht, tentplaatsen $25 per nacht. Deze camping heeft een winkeltje, wasserette, arcade en dergelijke.
Peterson Memorial Trail: die vergeet je niet!
Nadat we de kampeerplekken hadden bekeken, zijn we doorgelopen op de Sanborn Trail. We moesten een schattig waterloopje oversteken. Ik geloof dat deze Aubry Creek in de winter niet zo schattig is.
Even een slok water na de eerste klim.
Op een gegeven moment was er een splitsing en volgden wij de Peterson Memorial Trail. Dit stuk is maar nog geen halve mijl, maar wel kuitenbijtend steil naar beneden. In die 640 meter daalden we 60 meter (dat is dik 9%!). We hadden dan ook flink trillende benen toen we weer gewoon horizontaal konden staan. Gelukkig werden we beloond: in de bosjes waren moederhert met 3 Bambi's aan het scharrelen. Erg schuw waren ze niet, want ze sprongen niet ineens weg, maar gingen gewoon rustig door met grazen. Eerder kwamen we tijdens 'n fietstocht in Alum Rock Park al 'ns een hert tegen.
Misschien hoorden de herten bij het Shakespeare-theater in het park? De Shady Shakespeare Theatre Company geeft daar tot en met 13 september gratis voorstellingen. Dit jaar Richard III en As You Like It. Voorstellingen beginnen om 19 uur.
.Zie ook:
- Sanborn County Park
- Reserveringssite kampeerplekken Santa Clara County Parks
- Camping Saratoga Springs
- Shakespeare in Sanborn
- San Andreas Trail
- Hert in Alum Rock Park
woensdag 19 augustus 2009
Johnny Rocket - lek maar lekker
Wij zijn gek op diner's en dan vooral van die jaren-vijftig diner's met zo'n echte plastic/chromen inrichting en neon-verlichting. Voor de Euro-Disney-bezoekers: zo eentje als Annette's Diner.
Johnny Rocket is precies zo'n "diner" in het centrum van San Jose. Gave inrichting, en 'n goeie prijs voor 'n best redelijke hamburger. Niks mis mee dus.
Alhoewel... laatst hadden ze wel erg last van lekkage. Het begin met 'n emmertje op de grond. Maar tegen de tijd dat we klaar waren met eten waren dat drie emmers en 'n steeds bezorgder kijkende ober. We vonden het ook al zo rustig toen we binnenkwamen.
Hopelijk kunnen ze de lekkage goed verhelpen. Want diner's zijn toch 'n mooi stukje Amerikaanse "folklore".
Zie ook
Johnny Rocket is precies zo'n "diner" in het centrum van San Jose. Gave inrichting, en 'n goeie prijs voor 'n best redelijke hamburger. Niks mis mee dus.
Alhoewel... laatst hadden ze wel erg last van lekkage. Het begin met 'n emmertje op de grond. Maar tegen de tijd dat we klaar waren met eten waren dat drie emmers en 'n steeds bezorgder kijkende ober. We vonden het ook al zo rustig toen we binnenkwamen.
Hopelijk kunnen ze de lekkage goed verhelpen. Want diner's zijn toch 'n mooi stukje Amerikaanse "folklore".
Zie ook
dinsdag 18 augustus 2009
Trotse Noor?
Sommige 'vanity plates' zijn te leuk om niet te delen. We hadden al eerder zo'n naamnummerplaat op onze blog getoond (ME007), en hebben we in de garage een kekke VW Beetle staan met 1KNITTR op de plaat. De eigenaresse is namelijk gek op 'knitting' (breien).
Laatst kwamen we weer een leuke tegen:
Zie ook:
- Nummerplaten
Laatst kwamen we weer een leuke tegen:
Zie ook:
- Nummerplaten
maandag 17 augustus 2009
Fietsen met Dellan en Claudia
Vorige week zijn we wezen fietsen met Claudia en Dellan. Zij wonen net 'n maandje langer dan wij in de Vallei, maar hebben wat moeite om de fietstochtjes-smaak te pakken te krijgen. Claudia fietst elke dag naar haar werk - twee keer zo ver dan het kippe-eindje dat ik moet, dus dubbel zo stoer. Maar in het weekend 'n eindje fietsen was de eerste en laatste keer dat ze het probeerden bij 'n hek gestrand.
Manon wacht op ons afgesproken startpunt
Wij laten ons door hekken niet uit het veld slaan, dus vorige week gaven we 'n lesje "fietsen in de valley". En het is natuurlijk ook extra gezellig om met vrienden te fietsen.
Daar komen Claudia en Dellan aan op hun nieuwe Amerikaanse fietsen
In downtown San Jose waren Dellan en Manon het er al over eens: je kunt prima fietsen in Silicon Valley
We hebben ons lekker aan de trails gehouden en zijn daardoor volkomen relaxed van noord San Jose naar het centrum van Willow Glen gefietst. Na wat te eten daar zijn we weer teruggereden. Bij elkaar stond de teller toen op 35 kilometer, dus dat is 'n flink stuk. Zeker als je bedenkt dat het vorig weekend ongeveer 35 graden was.
Als het 35 graden is moet je wel voldoende drinken. We waren blij dat we dit kraampje tegenkwamen, maar volgende keer moet er nog meer water mee
Gisteren hoorden we dat Vincent en Esmarij (uit San Francisco) ook fietsen hebben gekocht. Binnenkort gooien ze die in de Prius en dan gaan we met hen in de buurt rondrijden. Leuk!
Manon wacht op ons afgesproken startpunt
Wij laten ons door hekken niet uit het veld slaan, dus vorige week gaven we 'n lesje "fietsen in de valley". En het is natuurlijk ook extra gezellig om met vrienden te fietsen.
Daar komen Claudia en Dellan aan op hun nieuwe Amerikaanse fietsen
In downtown San Jose waren Dellan en Manon het er al over eens: je kunt prima fietsen in Silicon Valley
We hebben ons lekker aan de trails gehouden en zijn daardoor volkomen relaxed van noord San Jose naar het centrum van Willow Glen gefietst. Na wat te eten daar zijn we weer teruggereden. Bij elkaar stond de teller toen op 35 kilometer, dus dat is 'n flink stuk. Zeker als je bedenkt dat het vorig weekend ongeveer 35 graden was.
Als het 35 graden is moet je wel voldoende drinken. We waren blij dat we dit kraampje tegenkwamen, maar volgende keer moet er nog meer water mee
Gisteren hoorden we dat Vincent en Esmarij (uit San Francisco) ook fietsen hebben gekocht. Binnenkort gooien ze die in de Prius en dan gaan we met hen in de buurt rondrijden. Leuk!
Zie ook
zaterdag 15 augustus 2009
Fietsen over de Golden Gate Bridge
Als je de Golden Gate Bridge gaat bekijken, kun je er natuurlijk met de auto overheen rijden. Vanuit San Francisco hoef je geen $6 tol te betalen, die betaal je als je weer de stad in wilt. Wandelaars en fietsers betalen geen tol.
Fietsers? Yep, het schijnt erg leuk te zijn om over de Golden Gate Bridge te fietsen. Er zijn dan ook aardig wat fietsverhuurders op en rond Fisherman's Wharf: Blazing Saddles (6 verhuurpunten), Bay City Bike (3) en Bike and Roll (3). Scoor eerst even wat gratis plattegronden van Fisherman's Wharf en San Francisco, want daar zitten meestal kortingsbonnen bij, waaronder eentje voor $5 korting op een huurfiets voor een dag (normaal vanaf $28).
Nadat je de brug over bent gefietst, kun je afdalen naar Sausalito en doorfietsen naar Tiburon. Vanuit die plaatsen kun je met de veerpont terug naar San Francisco. Die overtocht zit niet bij de huur van de fiets inbegrepen, dus reken er nog $11 per persoon bij voor een enkeltje (kinderen van 5-11 jaar mogen overvaren voor $6.75).
Fietsers? Yep, het schijnt erg leuk te zijn om over de Golden Gate Bridge te fietsen. Er zijn dan ook aardig wat fietsverhuurders op en rond Fisherman's Wharf: Blazing Saddles (6 verhuurpunten), Bay City Bike (3) en Bike and Roll (3). Scoor eerst even wat gratis plattegronden van Fisherman's Wharf en San Francisco, want daar zitten meestal kortingsbonnen bij, waaronder eentje voor $5 korting op een huurfiets voor een dag (normaal vanaf $28).
Nadat je de brug over bent gefietst, kun je afdalen naar Sausalito en doorfietsen naar Tiburon. Vanuit die plaatsen kun je met de veerpont terug naar San Francisco. Die overtocht zit niet bij de huur van de fiets inbegrepen, dus reken er nog $11 per persoon bij voor een enkeltje (kinderen van 5-11 jaar mogen overvaren voor $6.75).
woensdag 12 augustus 2009
Voor alles is 'n eerste keer
Ik heb ruim 38 jaar in Nederland gewoond voor we vorig jaar naar de VS verhuisden. En in al die tijd kan ik me maar één keer herinneren dat ik door de politie naar de kant van de weg ben verwezen. Hey, ik was 18, ik was dronken en ik moest op de fiets naar huis. Dan slinger je wat meer dan verstandig is en dat vindt de politie niet altijd goed. Dus: eens in de 38 jaar.
Nu woon ik nog geen jaar in de VS en terwijl ik net naar kantoor fietste zaten er ineens twee politie-auto's achter me. Zwaailicht aan, 'n korte loei van de sirene en "pull over". Ik schrok behoorlijk.
Ik heb m'n fiets netjes op z'n standaard gezet en deed m'n rugzak af.
"Let me see your hands!"
Ok, ik laat de rugzak los en steek m'n handen netjes vooruit. Misschien had ik ze eigenlijk omhoog moeten doen, maar goed... ook ik vergeet wel 'ns wat. De agent uit de tweede auto houdt me intussen ook goed in de gaten en er komt 'n brandweerman bij hem staan.
"Move over there!"
Aha, even van de weg af op 'n grasveldje. Goed plan inderdaad. Ik pak m'n rugzak op en...
"Leave that!"
Ok, dat is in elk geval duidelijk. Laat de rugzak maar voor zichzelf zorgen. Loop kalm met m'n handen zichtbaar naar het veldje en kijk de agent verwachtingsvol aan. De agent uit de ander auto en de brandweerman overleggen in de verte.
"Were you just at the fire station?"
Huh? Ik kom net van huis hoor. "No sir, I just came from..."
Hij kijkt even zoals iemand kijkt als er in z'n oor gepraat wordt.
"Sorry, wrong guy"
Hij loopt snel terug naar z'n auto. De brandweerman zegt "Black jacket with red stripes. He was just over there."
Terwijl ik weer op m'n fietsje stap, rijden de drie auto's langs me.
Zoals ik al zei: voor alles is 'n eerste keer.
Nu woon ik nog geen jaar in de VS en terwijl ik net naar kantoor fietste zaten er ineens twee politie-auto's achter me. Zwaailicht aan, 'n korte loei van de sirene en "pull over". Ik schrok behoorlijk.
Ik heb m'n fiets netjes op z'n standaard gezet en deed m'n rugzak af.
"Let me see your hands!"
Ok, ik laat de rugzak los en steek m'n handen netjes vooruit. Misschien had ik ze eigenlijk omhoog moeten doen, maar goed... ook ik vergeet wel 'ns wat. De agent uit de tweede auto houdt me intussen ook goed in de gaten en er komt 'n brandweerman bij hem staan.
"Move over there!"
Aha, even van de weg af op 'n grasveldje. Goed plan inderdaad. Ik pak m'n rugzak op en...
"Leave that!"
Ok, dat is in elk geval duidelijk. Laat de rugzak maar voor zichzelf zorgen. Loop kalm met m'n handen zichtbaar naar het veldje en kijk de agent verwachtingsvol aan. De agent uit de ander auto en de brandweerman overleggen in de verte.
"Were you just at the fire station?"
Huh? Ik kom net van huis hoor. "No sir, I just came from..."
Hij kijkt even zoals iemand kijkt als er in z'n oor gepraat wordt.
"Sorry, wrong guy"
Hij loopt snel terug naar z'n auto. De brandweerman zegt "Black jacket with red stripes. He was just over there."
Terwijl ik weer op m'n fietsje stap, rijden de drie auto's langs me.
Zoals ik al zei: voor alles is 'n eerste keer.
zondag 9 augustus 2009
Online bankieren bij de Bank Of America
Ik liet het laatst even aan Mike zien: de online banking website van de Bank of America. Voor 'n land waar de banken zo'n 30 jaar achter lijken te lopen en waar je werkelijk voor van alles naar het bankkantoor moet, is het online gebeuren namelijk best goed op orde.
Manon en ik hebben 'n gezamenlijke rekening bij de Bank of America. Als ik inlog op de banksite, zie ik de saldi van onze doorlopende rekening en onze spaarrekening staan. En als ik op een rekening klik, zie ik de recente bij- en afschrijvingen. Gewoon net als op mijn.postbank.nl - pardon: mijn.ing.nl.
Maar er zitten net even wat extra functies in die lijst van bij- en afschrijvingen.
Bij elke transactie in ons overzicht staat 'n P, C of R.
Pending
De P staat voor "pending", dus de transactie is in behandeling. Je saldo is meestal al aangepast, maar het bedrag kan nog wijzigen. Gebruikelijke redenen voor wijzigingen zijn: het restaurant heeft de tip nog niet verrekend of de benzinepomp heeft maar $1 gerekend, in afwachting van je werkelijke tankbedrag. Bijschrijvingen (bijvoorbeeld van salaris) zijn nog wel 'ns pending in afwachting van het kunnen afboeken van het bedrag bij de tegenpartij.
Cleared
Na 'n tijdje verandert the P in 'n C. De transactie is dan ge-Cleared. Het bedrag is definitief en het is nu ook echt van je saldo afgeboekt (of heel soms: bijgeboekt).
Reconciled
De C is 'n knopje, je kunt er op klikken en dan verandert het in 'n R. De R staat voor Reconciled, in goed Nederlands: erbij neergelegd. Je klikt dus op de C als de transactie volgens jou klopt. Traditioneel deden mensen dat hier door hun check-boekje ernaast te leggen. Maar Manon doet dit door de bonnetjes te bewaren en dan eens per week "ceetjes weg te klikken".
Ik heb het makkelijker: wat na Manon's bonnetjes nog openstaat, zal ik wel hebben uitgegeven. Als ik me dat nog herinner, maak ik er 'n R van. Zo houden we samen de uitgaven 'n beetje in de gaten.
Er zijn allerlei soorten transacties. Ook de postbank kent die hoor. Maar op de site van de Bank of America wordt het soort transactie aangegeven met 'n klein pictogrammetje. Schattig.
Bill Payments zijn gewoon overschrijvingen - die doet Manon dus zelf vanachter de computer. De muntjes zijn 'n "keep te change" transactie, waar Manon al eerder over vertelde.
Het symbool voor 'n automatische incasso - je komt dit in de VS veel minder tegen dan in Nederland
Als je geld ontvangt dan zie je dit symbooltje
Over checks vertel ik later meer, want de manier waarop die verwerkt worden heeft echt iets magisch.
Er zijn nog veel meer functies in de online banking van Bank of America. Zo kun je je uitgaven in categorieën indelen en er 'n taartdiagram van laten weergeven:
blauw is de huur, rood zijn boodschappen
Vroeger zat dat ook in Girotel, maar bij de online banken heb ik in Nederland nog nooit gezien. Ik vind het zelf erg handig, zeker ook omdat het categoriseren grotendeels automatisch verloopt. Dat is een voordeel van in de winkel pinnen (of hier: met je check/debit card betalen) - de website heeft de winkels al in zinnige categorieën ingedeeld.
Zie ook:
Manon en ik hebben 'n gezamenlijke rekening bij de Bank of America. Als ik inlog op de banksite, zie ik de saldi van onze doorlopende rekening en onze spaarrekening staan. En als ik op een rekening klik, zie ik de recente bij- en afschrijvingen. Gewoon net als op mijn.postbank.nl - pardon: mijn.ing.nl.
Maar er zitten net even wat extra functies in die lijst van bij- en afschrijvingen.
PCR - de status van transacties
Bij elke transactie in ons overzicht staat 'n P, C of R.
Pending
De P staat voor "pending", dus de transactie is in behandeling. Je saldo is meestal al aangepast, maar het bedrag kan nog wijzigen. Gebruikelijke redenen voor wijzigingen zijn: het restaurant heeft de tip nog niet verrekend of de benzinepomp heeft maar $1 gerekend, in afwachting van je werkelijke tankbedrag. Bijschrijvingen (bijvoorbeeld van salaris) zijn nog wel 'ns pending in afwachting van het kunnen afboeken van het bedrag bij de tegenpartij.
Cleared
Na 'n tijdje verandert the P in 'n C. De transactie is dan ge-Cleared. Het bedrag is definitief en het is nu ook echt van je saldo afgeboekt (of heel soms: bijgeboekt).
Reconciled
De C is 'n knopje, je kunt er op klikken en dan verandert het in 'n R. De R staat voor Reconciled, in goed Nederlands: erbij neergelegd. Je klikt dus op de C als de transactie volgens jou klopt. Traditioneel deden mensen dat hier door hun check-boekje ernaast te leggen. Maar Manon doet dit door de bonnetjes te bewaren en dan eens per week "ceetjes weg te klikken".
Ik heb het makkelijker: wat na Manon's bonnetjes nog openstaat, zal ik wel hebben uitgegeven. Als ik me dat nog herinner, maak ik er 'n R van. Zo houden we samen de uitgaven 'n beetje in de gaten.
Soorten transacties
Er zijn allerlei soorten transacties. Ook de postbank kent die hoor. Maar op de site van de Bank of America wordt het soort transactie aangegeven met 'n klein pictogrammetje. Schattig.
Bill Payments zijn gewoon overschrijvingen - die doet Manon dus zelf vanachter de computer. De muntjes zijn 'n "keep te change" transactie, waar Manon al eerder over vertelde.
Het symbool voor 'n automatische incasso - je komt dit in de VS veel minder tegen dan in Nederland
Als je geld ontvangt dan zie je dit symbooltje
Over checks vertel ik later meer, want de manier waarop die verwerkt worden heeft echt iets magisch.
Categorieën
Er zijn nog veel meer functies in de online banking van Bank of America. Zo kun je je uitgaven in categorieën indelen en er 'n taartdiagram van laten weergeven:
blauw is de huur, rood zijn boodschappen
Vroeger zat dat ook in Girotel, maar bij de online banken heb ik in Nederland nog nooit gezien. Ik vind het zelf erg handig, zeker ook omdat het categoriseren grotendeels automatisch verloopt. Dat is een voordeel van in de winkel pinnen (of hier: met je check/debit card betalen) - de website heeft de winkels al in zinnige categorieën ingedeeld.
Meer weten?
Zie ook:
zaterdag 8 augustus 2009
Iemand anders met de rommel opschepen
Op de Buitenblog vroeg ik me laatst af waarom er zoveel gestande bootjes liggen in het natuurgebied bij Alviso Marina. Dit is er een van vele:
Inmiddels weet ik het antwoord. Ik heb namelijk gemaild naar het Don Edwards San Francisco Bay National Wildlife Refuge. De boten zijn achtergelaten op het water door eigenaren die de boten niet meer konden/wilden onderhouden. Het is dan erg makkelijk om de boot kapiteinloos te laten dobberen. Overal in de baai vind je dit soort verlaten boten, niet alleen bij Alviso.
De Don Edwards Refuge heeft gewoonweg geen budget en geen personeel om de boten uit het gebied weg te halen. Volgens de manager die mij terugmailde kost het afvoeren van een enkele boot al $30.000 dollar. Er is wel overleg tussen lokale overheid, de staat en landelijke overheid over hoe dit probleem baai-wijd aangepakt moet worden. Maar ik vermoed dat dit een zeer lage prioriteit heeft, zeker nu het plan is om de meeste State Parks te sluiten. Dat zou Californie 8 miljoen dollar besparen. Een druppel op de gloeiende plaat, want dan blijft de staat Californie nog steeds met een gat zitten van zo'n dikke 25 miljard dollar.
Inmiddels weet ik het antwoord. Ik heb namelijk gemaild naar het Don Edwards San Francisco Bay National Wildlife Refuge. De boten zijn achtergelaten op het water door eigenaren die de boten niet meer konden/wilden onderhouden. Het is dan erg makkelijk om de boot kapiteinloos te laten dobberen. Overal in de baai vind je dit soort verlaten boten, niet alleen bij Alviso.
De Don Edwards Refuge heeft gewoonweg geen budget en geen personeel om de boten uit het gebied weg te halen. Volgens de manager die mij terugmailde kost het afvoeren van een enkele boot al $30.000 dollar. Er is wel overleg tussen lokale overheid, de staat en landelijke overheid over hoe dit probleem baai-wijd aangepakt moet worden. Maar ik vermoed dat dit een zeer lage prioriteit heeft, zeker nu het plan is om de meeste State Parks te sluiten. Dat zou Californie 8 miljoen dollar besparen. Een druppel op de gloeiende plaat, want dan blijft de staat Californie nog steeds met een gat zitten van zo'n dikke 25 miljard dollar.
vrijdag 7 augustus 2009
Poison Oak
Als je in California gaat hiken (wandelen) of mountain biken, moet je opletten dat je niet in aanraking komt met de poison oak. Het olielaagje dat op de takken en bladeren zit, veroorzaakt namelijk een gemene uitslag met blazen die je jeukende - en later etterende - korsten gaat opleveren (griezelfoto's). Lekker met je blote benen van het pad af door de struiken banjeren kan dan ineens een stuk minder prettig worden.
Geen boom, maar een struik
De poison oak is een struik met gladde takken (geen 'haren', stekels of doornen). Het kunnen een paar laag-bij-de-grondse takken zijn, maar een poison-oakstruik kan ook een meter hoog worden. De bladeren lijken een beetje op de eikenbladeren zoals we die kennen van Nederland. De randen van de poison-oakbladeren zijn iets minder ingesneden dan de 'Hollandse' eik. Vroeg in het voorjaar glanzen de groene bladeren nog, die glans verdwijnt in de loop van het jaar. De bloemen en bessen van de poison oak zijn groenwit.
Poison oak is een struik, geen boom. Op deze foto woekert de poison oak tegen een andere boom aan.
Poison Oak in bloei.
Poison oak in voorjaar/zomer.
Herfstblad van de poison oak.
In januari heb ik deze poison oak gefotografeerd.
Voorkomen is beter dan genezen
Nu je weet hoe de poison oak er uit ziet, is het makkelijker om de struiken te vermijden. Daarnaast is het verstandig om tijdens de wandeling een lange broek te dragen (of lange kousen) en een shirt met lange mouwen. Dit is tegelijk een goede bescherming tegen tekenbeten. Vind je het te warm om in het lang gekleed te gaan, dan kun je je van tevoren insmeren met een lotion zoals Ivy Block Lotion. Deze lotion houdt niet alleen het irriterende olielaagje van de poison oak tegen, maar ook van de poison ivy en poison sumac.
Na de wandeling door poison-oakterrein moet je je kleren en schoenen goed wassen. De olie kan namelijk tot een jaar na dato actief blijven. Als je toevallig net die korte broek aantrekt waar nog een restje poison-oakolie op zit, kun je alsnog de uitslag krijgen. Je hoeft dan niet eens in de buurt geweest te zijn van de struiken. Sommigen behandelen de kleren eerst met alcohol of speciale 'towelettes' (vochtige wegwerpdoekjes) en wassen de spullen daarna grondig.
Ga je met je hond aan de wandel, bedenk dan dat het olielaagje op de vacht weer op jou overgedragen kan worden. Zo had een boswachter hier in de buurt een keer een verdwaalde hond in haar park gevonden en het 'besmette' dier opgetild zonder handschoenen aan. Een dag later liep ze met de poison-oakuitslag rond, terwijl ze geen poison oak had aangeraakt. Ze weet wel beter! Alleen had ze er niet bij stil gestaan dat de hond langs en door poison-oakstruiken had gelopen...
Toch besmet?
Het kan een paar uur tot een dag of wat duren, voordat de allergische reactie optreedt. Dus ook al voel je nog niets, het is verstandig dat je je wast met koel(!) water en zeep. Dat is de beste manier om het olielaagje van de struik van je lijf te verwijderen. Heet water zet de porien open en dat verergert juist de jeuk. Ga ook zeker niet in een bad liggen. Zo lang je in het water blijft, is er verlichting, maar zodra je opstaat uit het water zal de olie - die van je is afgeweekt en nu als een film op het wateroppervlak ligt - zich juist over je hele lichaam verspreiden.
Als je niet in de gelegenheid bent om je direct te wassen met koud water en zeep, dan kunnen de 'towelettes' (bijvoorbeeld Ivy Cleanse, IvyX) uitkomst bieden. De vochtige doekjes zijn per stuk verpakt en makkelijk mee te nemen.
Tegen de jeuk zijn verschillende cremes te gebruiken, zoals CortAid en Zanfel. Deze zijn gewoon te koop bij Walgreens en Rite-Aid en zo. Zanfel claimt niet alleen de jeuk te verminderen, maar ook de olie echt van je huid te verwijderen. Of dat zo is, weet ik niet en ik hoop er ook nooit achter te komen.
Zie ook:
- Op deze blog: Wandelen met een ranger
- Op deze blog: San Andreas Trail
- Tips
- Factsheet poison oak/ivy/sumac
- Griezelfoto's
Geen boom, maar een struik
De poison oak is een struik met gladde takken (geen 'haren', stekels of doornen). Het kunnen een paar laag-bij-de-grondse takken zijn, maar een poison-oakstruik kan ook een meter hoog worden. De bladeren lijken een beetje op de eikenbladeren zoals we die kennen van Nederland. De randen van de poison-oakbladeren zijn iets minder ingesneden dan de 'Hollandse' eik. Vroeg in het voorjaar glanzen de groene bladeren nog, die glans verdwijnt in de loop van het jaar. De bloemen en bessen van de poison oak zijn groenwit.
Poison oak is een struik, geen boom. Op deze foto woekert de poison oak tegen een andere boom aan.
Poison Oak in bloei.
Poison oak in voorjaar/zomer.
Herfstblad van de poison oak.
In januari heb ik deze poison oak gefotografeerd.
Voorkomen is beter dan genezen
Nu je weet hoe de poison oak er uit ziet, is het makkelijker om de struiken te vermijden. Daarnaast is het verstandig om tijdens de wandeling een lange broek te dragen (of lange kousen) en een shirt met lange mouwen. Dit is tegelijk een goede bescherming tegen tekenbeten. Vind je het te warm om in het lang gekleed te gaan, dan kun je je van tevoren insmeren met een lotion zoals Ivy Block Lotion. Deze lotion houdt niet alleen het irriterende olielaagje van de poison oak tegen, maar ook van de poison ivy en poison sumac.
Na de wandeling door poison-oakterrein moet je je kleren en schoenen goed wassen. De olie kan namelijk tot een jaar na dato actief blijven. Als je toevallig net die korte broek aantrekt waar nog een restje poison-oakolie op zit, kun je alsnog de uitslag krijgen. Je hoeft dan niet eens in de buurt geweest te zijn van de struiken. Sommigen behandelen de kleren eerst met alcohol of speciale 'towelettes' (vochtige wegwerpdoekjes) en wassen de spullen daarna grondig.
Ga je met je hond aan de wandel, bedenk dan dat het olielaagje op de vacht weer op jou overgedragen kan worden. Zo had een boswachter hier in de buurt een keer een verdwaalde hond in haar park gevonden en het 'besmette' dier opgetild zonder handschoenen aan. Een dag later liep ze met de poison-oakuitslag rond, terwijl ze geen poison oak had aangeraakt. Ze weet wel beter! Alleen had ze er niet bij stil gestaan dat de hond langs en door poison-oakstruiken had gelopen...
Toch besmet?
Het kan een paar uur tot een dag of wat duren, voordat de allergische reactie optreedt. Dus ook al voel je nog niets, het is verstandig dat je je wast met koel(!) water en zeep. Dat is de beste manier om het olielaagje van de struik van je lijf te verwijderen. Heet water zet de porien open en dat verergert juist de jeuk. Ga ook zeker niet in een bad liggen. Zo lang je in het water blijft, is er verlichting, maar zodra je opstaat uit het water zal de olie - die van je is afgeweekt en nu als een film op het wateroppervlak ligt - zich juist over je hele lichaam verspreiden.
Als je niet in de gelegenheid bent om je direct te wassen met koud water en zeep, dan kunnen de 'towelettes' (bijvoorbeeld Ivy Cleanse, IvyX) uitkomst bieden. De vochtige doekjes zijn per stuk verpakt en makkelijk mee te nemen.
Tegen de jeuk zijn verschillende cremes te gebruiken, zoals CortAid en Zanfel. Deze zijn gewoon te koop bij Walgreens en Rite-Aid en zo. Zanfel claimt niet alleen de jeuk te verminderen, maar ook de olie echt van je huid te verwijderen. Of dat zo is, weet ik niet en ik hoop er ook nooit achter te komen.
Zie ook:
- Op deze blog: Wandelen met een ranger
- Op deze blog: San Andreas Trail
- Tips
- Factsheet poison oak/ivy/sumac
- Griezelfoto's
donderdag 6 augustus 2009
Logeeloos
Aan elke logeerpartij komt een eind, dat weten we. Maar het blijft raar als logees dan toch echt naar huis zijn. Ineens zijn ze niet meer 'dichtbij' in Las Vegas, San Diego of Los Angeles, maar echt aan de andere kant van de wereld.
We moeten na zo'n vertrek steeds even onze draai vinden. Langzaamaan vindt alles zijn oude plek terug: Frank werkplek is weer aan de eettafel (hij was even verbannen naar een klaptafel in onze slaapkamer), de printer en de dekenkist zijn terug in de logeerkamer.
Hier nog een leuke foto van het hele stel:
Thuisfront: bereid je maar voor op alle verhalen, video's en foto's!
We moeten na zo'n vertrek steeds even onze draai vinden. Langzaamaan vindt alles zijn oude plek terug: Frank werkplek is weer aan de eettafel (hij was even verbannen naar een klaptafel in onze slaapkamer), de printer en de dekenkist zijn terug in de logeerkamer.
Hier nog een leuke foto van het hele stel:
Thuisfront: bereid je maar voor op alle verhalen, video's en foto's!
woensdag 5 augustus 2009
Stapel
Nee, dit is geen stapel was, maar de nieuwe kleding die onze logees hebben aangeschaft. En dan zit er een deel van de aankopen er nog niet eens bij, want die hadden ze aan of die lagen al wel in de waszak.
Het geheim van het groene gras
Het regent hier in de zomer niet. Ik denk dat we de laatste bui in april hebben gehad en het gaat nog wel 'n paar maanden duren voor de eerste druppels weer vallen. Het meest natte weer dat we hier in de zomer meemaken is de mist die soms rondhangt.
Maar hoe blijven de bloemen en planten dan leven? Nou ja, sommige soorten kunnen ongetwijfeld heel goed zonder water. Maar de meeste bomen, planten en struiken worden gewoon om de paar dagen besproeid.
Zo ook dit grasveld langs de Montague Expressway. En ja, we moesten er inderdaad lopend langs. Zo werden we midden in de zomer toch nog natgeregend.
dinsdag 4 augustus 2009
Terug in de tijd
Op weg van Silicon Valley naar Yosemite rijd je langs een windmolenpark. Toen we daar laatst langsreden, bedacht ik me ineens dat ik die windmolens al eens eerder heb gezien: 23 jaar geleden toen ik met mijn ouders en zus een rondreis maakte door Californie. Er stonden hele rare windmolens bij, sommige leken op de gardes van een handmixer. Of sliep ik toen half en zag ik alles een beetje vertekend? Nou ja, het was in elk geval heel bijzonder om zoveel windmolens bij elkaar te zien. Zulke windmolenparken hadden we in die tijd in Nederland nog niet. Hier en daar stond wel een klein exemplaar bij een boerderij, maar dat was het wel.
Dit lijken me een paar ouwetjes.
Ik zie nu net dat dit soort windmolens 'windturbines' worden genoemd. En die windmolen in de vorm van een garde bestaat echt: Darrieus windturbine.
Zie ook:
- Wikipedia over windturbines
Dit lijken me een paar ouwetjes.
Ik zie nu net dat dit soort windmolens 'windturbines' worden genoemd. En die windmolen in de vorm van een garde bestaat echt: Darrieus windturbine.
Zie ook:
- Wikipedia over windturbines
maandag 3 augustus 2009
Strandjongens
Frank en Marrije zijn helemaal blij! We zijn gisteravond naar de Beach Boys geweest. Jan en ik vonden het ook leuk hoor, maar Frank en Marrije stonden echt te trappelen om de Beach Boys te zien optreden. De kaartjes waren dan ook al in april in huis.
Het hele festijn vond plaats in het openluchttheater van de Mountain Winery. Erg mooie locatie, boven op een berg, tussen de wijnranken en met uitzicht over de vallei en baai. Op concertavonden kun je er ook eten: luxe 3- of 4-gangendiner met uitzicht op de vallei, lopend buffet of een hamburger. Aan het aantal koelboxen te zien, mag je ook je eigen eten meenemen en daar oppeuzelen. Is best een idee, want ze weten hun prijzen wel ($14 voor een standaard vegiburger, $17 voor een dito kipburger, beide wel met zakje Kettle chips en een augurk er bij).
Het openluchttheater
En daar waren ze dan: Mike Love en Bruce Johnston met band. Ik vond het een beetje 'stroperig' beginnen, maar later zat het tempo er lekker in. Al gauw stond het grootste gedeelte van het publiek te swingen en mee te zingen met alle hits.
Het blijft alleen raar om mannen van richting 70 the horen zingen alsof ze nog elke dag op de golven surfen en net klaar zijn met school. Gelukkig maakte Mike Love (69) daar ook zelf grapjes over. Op de een of andere manier vind ik het toch normaler om een Mick Jagger op leeftijd 'Paint it Black' en 'Sympathy for the Devil' te horen zingen. Komt vast door de hoge stemmen in de liedjes van The Beach Boys.
Weet je dat er drie bands rondtoeren met voormalige Beach Boys? Je hebt The Beach Boys Band met Love en Johnston, dan heb je Brian Wilson met band en Al Jardine met zijn Endless Summer Band.
Oh, nog een tip als je naar een concert gaat in de Mountain Winery: neem een plaid, vest of jas mee. 's Avonds kan het daar flink afkoelen. We hebben zelfs mensen met donsdekbedden voorbij zien komen!
Zie ook:
- The Beach Boys op Wikipedia
- Website The Beach Boys
- Concerten in Mountain Winery
Het hele festijn vond plaats in het openluchttheater van de Mountain Winery. Erg mooie locatie, boven op een berg, tussen de wijnranken en met uitzicht over de vallei en baai. Op concertavonden kun je er ook eten: luxe 3- of 4-gangendiner met uitzicht op de vallei, lopend buffet of een hamburger. Aan het aantal koelboxen te zien, mag je ook je eigen eten meenemen en daar oppeuzelen. Is best een idee, want ze weten hun prijzen wel ($14 voor een standaard vegiburger, $17 voor een dito kipburger, beide wel met zakje Kettle chips en een augurk er bij).
Het openluchttheater
En daar waren ze dan: Mike Love en Bruce Johnston met band. Ik vond het een beetje 'stroperig' beginnen, maar later zat het tempo er lekker in. Al gauw stond het grootste gedeelte van het publiek te swingen en mee te zingen met alle hits.
Het blijft alleen raar om mannen van richting 70 the horen zingen alsof ze nog elke dag op de golven surfen en net klaar zijn met school. Gelukkig maakte Mike Love (69) daar ook zelf grapjes over. Op de een of andere manier vind ik het toch normaler om een Mick Jagger op leeftijd 'Paint it Black' en 'Sympathy for the Devil' te horen zingen. Komt vast door de hoge stemmen in de liedjes van The Beach Boys.
Weet je dat er drie bands rondtoeren met voormalige Beach Boys? Je hebt The Beach Boys Band met Love en Johnston, dan heb je Brian Wilson met band en Al Jardine met zijn Endless Summer Band.
Oh, nog een tip als je naar een concert gaat in de Mountain Winery: neem een plaid, vest of jas mee. 's Avonds kan het daar flink afkoelen. We hebben zelfs mensen met donsdekbedden voorbij zien komen!
Zie ook:
- The Beach Boys op Wikipedia
- Website The Beach Boys
- Concerten in Mountain Winery
zondag 2 augustus 2009
Ontbijtje?
Normaal zou m'n antwoord op de vraag "ontbijt je?" 'n hartgrondig "nee" zijn. Ik ben niet zo'n ontbijt-type. 's Ochtends gaat er nog net 'n boterham in, maar dat is eigenlijk vooral omdat iedereen zegt "dat het de belangrijkste maaltijd van de dag" is.
De enige manier om er bij mij 'n flink ontbijt in te krijgen is door het ontbijt uit te stellen. Liefst tot 'n uurtje of 11 of 12. Dan noemen we het ook ineens 'n brunch... tadaa... geen ontbijt op.
Maar gisteren hebben Manon en ik wel uitgebreid ontbeten. En zelfs om negen uur. De reden is dat mijn werkgever 'n ontbijt had laten bezorgen, want ik was namelijk precies vijf jaar in dienst!
zaterdag 1 augustus 2009
Luau
Ik weet niet of het normaal is, maar bij ons in het appartementencomplex wordt nog wel 'ns wat georganiseerd. Manon vertelde al eerder over de workshop die ze geeft/regelt. Maar ook vanuit het complex zelf wordt er af en toe iets leuks gedaan.
Zo is er vandaag 'n Luau bij ons beneden. Ik weet niet wat zo'n feestje in Hawaii inhoudt. Maar hier is het: met z'n allen rond 't zwembad 'n hapje eten en wat lekkers drinken. Erg gezellig!
Gebeurt dat bij andere complexen ook regelmatig? 'n Feestje door de beheerders (of zoals dat hier heet: het "management") voor de bewoners?
Poppy
Toen mijn ouders hier in maart/april waren, stonden overal Californische Poppies in bloei. Mijn moeder zocht tevergeefs naar de zaadbollen, zodat ze wat mee kon nemen naar Nederland. Ook in de winkel lagen alleen zakjes 'gewone' klaprozen.
En toen zag ik ineens de enige echte Californische klaprooszaadjes hangen, bij de WalMart! Ik was wat te laat met zaaien, maar daar trok ik me niets van aan. Met als resultaat: een enkele Californian Poppy:
Poppy in avondstand
Poppy in zonstand
En zo ziet de klaproos er nu uit:
He, ik zie een nieuwe knop!
Nu snap ik ook waarom mijn ouders geen zaadbollen vonden. De Californische klaproos heeft meer een 'boon' als zaaddoos.
Zie ook op deze blog:
- Californische klaprooszaadjes
En toen zag ik ineens de enige echte Californische klaprooszaadjes hangen, bij de WalMart! Ik was wat te laat met zaaien, maar daar trok ik me niets van aan. Met als resultaat: een enkele Californian Poppy:
Poppy in avondstand
Poppy in zonstand
En zo ziet de klaproos er nu uit:
He, ik zie een nieuwe knop!
Nu snap ik ook waarom mijn ouders geen zaadbollen vonden. De Californische klaproos heeft meer een 'boon' als zaaddoos.
Zie ook op deze blog:
- Californische klaprooszaadjes
Kapotte weg -> 15 minuten wachten
We waren al 'ns eerder 'n stoplicht tegengekomen dat 'n "tunnel met één rijbaan" afschermt. Maar onderweg naar Yosemite maakten ze het wel heel bont.
Vijftien minuten wachten? Dat is wel heel lang. Riëlle deed zelfs de motor even uit, maar dat was in de hitte toch niet zo'n goed idee.
Uiteindelijk konden we na 'n minuut of 10 weer verder rijden. Maar het was wel 'n vreemd idee: 'n enkelbaansweg vlak bij Yosemite. Dat is toch nooit goed voor de doorstroming van het verkeer?
Toen we later die dag op de terugweg waren, zagen we de reden voor de eenbaansweg.
Er is 'n stuk van 'n bergwand op de originele weg gestort en die is daardoor niet meer bruikbaar. Dus de eenbaansweg is 'n noodoplossing om te zorgen dat je in elk geval nog bij het park kan komen.
Zie ook:
Vijftien minuten wachten? Dat is wel heel lang. Riëlle deed zelfs de motor even uit, maar dat was in de hitte toch niet zo'n goed idee.
Uiteindelijk konden we na 'n minuut of 10 weer verder rijden. Maar het was wel 'n vreemd idee: 'n enkelbaansweg vlak bij Yosemite. Dat is toch nooit goed voor de doorstroming van het verkeer?
Toen we later die dag op de terugweg waren, zagen we de reden voor de eenbaansweg.
Er is 'n stuk van 'n bergwand op de originele weg gestort en die is daardoor niet meer bruikbaar. Dus de eenbaansweg is 'n noodoplossing om te zorgen dat je in elk geval nog bij het park kan komen.
Zie ook:
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
