Een van San Jose's parken is Alum Rock Park. Dit park is opgericht in 1872 en kreeg z'n naam omdat men -overigens onterecht- dacht dat er aluminium in de grond zat. Voor die tijd stond het park simpelweg bekend als 'het reservaat'.
Frank en ik hebben al eens gepicknickt in het park, maar we hadden er nog nooit gewandeld. Nou is Frank niet zo'n fan van wandelen, hij fietst liever. Dus toen Marjon vertelde dat zij wel mee wilde, heb ik met haar de South Rim Trail gelopen. Ons begin zat tussen het bezoekerscentrum en het 'Youth Science Institute' en ging even flink steil omhoog. Gelukkig viel het daarna mee. Bovendien werden we beloond met een mooi uitzicht over de vallei.
Uitzicht vanaf de South Rim Trail (zie brochure met plattegrond van het park)
Marjon op het hoogste punt van de wandelroute.
Onderweg hebben we klein gedierte gezien zoals eekhoorns, kwartels en jays. Op een gegeven moment hoorden we wat zwaarder geritsel en zagen we een schaduw weggalopperen. Ik geloof dat we een hertje hebben gestoord. Of was 't toch een bergleeuw...?
De afdaling was iets prettiger aangelegd. Hier zie je drie delen van het pad. We gingen dus zigzaggend naar beneden.
Herfstig plaatje
Vreemd luchtje
Eenmaal beneden kwamen we bij een stuk met wat oude metselwerken en een brug. Toen we dichterbij kwamen, werden we verrast door een rotte-eierenlucht.
Bruggetje
Op een informatiebord lazen we dat het water zwavel bevat. Dat verklaart de vieze lucht. We lazen verder dat die metselwerken restanten waren van putten die om bronnen heen gebouwd waren. Er waren niet alleen zwavelhoudende bronnen, maar ook met magnesium, ijzer en bruisend bronwater. Van 1890 tot 1932 was er dan ook een kuuroord op deze plek te vinden.
Wit, stinkend water: hoe heilzaam is dat?
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten