Rijden op Memorial Day

Rondtoeren op Memorial Day is misschien wat onhandig in verband met alle optochten die je kunt tegenkomen. Aan de andere kant is het ook wel weer leuk om omgeleid te worden en wat rond te kijken in de woonwijken die je normaal voorbij rijdt. En Garmin weet ons tot nu toe nog steeds naar huis te loodsen ;)

Gehaald

Vandaag zijn we dan eindelijk aangekomen in Boston, de eindbestemming van deze reis.

 

Je kunt je misschien wel voorstellen dat we ietwat stuiterig werden toen we eindelijk "Home" zagen staan op onze Garmin.

De mijlenteller is uiteindelijk stil blijven staan op:

 

Dat is 3869 mijl/6190 kilometer.

Toen ik me "hardop" afvoeg of we halverwege waren stond de teller op 1971 mijl. Dat is dus op 50 mijl na precies halverwege. :-)

Onze oorspronkelijke inschatting was 3447 mijl/5548 kilometer. We hebben dus ruim 600 kilometer omgereden.

Onze kaart ziet er nu zo uit:

Van Hamburg naar Amsterdam

Van Hamburg NY via Batavia, Amsterdam, Rotterdam, Verona, Rome, Rensselaer en nog veel meer Nederlands- en Europees-klinkende namen gereden. Amsterdam was eigenlijk onze stop van vandaag, maar we roken de staatsgrens met Massachusetts dus zijn we doorgereden en zitten we nu in Lee MA.

De rit van vandaag

Vertrokken uit Mentor OH (net ten noorden van Cleveland) en door Pennsylvania naar Niagara Falls, NY gereden.

Hot in Cleveland

Gister hadden we 'n dagje "reisvrij" en hebben we de dag in Cleveland (in Ohio) doorgebracht.

Cleveland kenden wij vooral van de TV-comedy "Hot in Cleveland" over drie vrouwen op leeftijd uit LA die in het provinciaalse Cleveland stranden. Ze blijken het er toch wel leuk te vinden en blijven er hangen, intussen al twee seizoenen. De serie is eigenlijk niet bijzonder leuk, maar op de een of andere manier blijven we wel afleveringen kijken. Het ligt waarschijnlijk deels aan de ietwat overjarige actrices, maar zeker voor 'n groot deel ook aan de deelname van Betty White. Ik kende haar vooral als Rose uit de Golden Girls, maar deze dame draait al ruim 60 jaar mee op de Amerikaanse TV. Ze is dan intussen ook al 88, 'n respectabele leeftijd om nog op TV mensen aan het lachen te maken.

Het toeval wil dat het best warm was toen we in Cleveland aankwamen, vandaar: hot in Cleveland.


De skyline van Cleveland doet veel beloven

Maar naast de leuke skyline en onze associatie met 'n comedy-serie, vonden we downtown Cleveland eigenlijk nogal tegenvallen. Op zich zijn de gebouwen wel duidelijk wat ouder en zeker mooi. Maar het heeft allemaal gewoon weinig uitstraling en kan wel 'ns 'n opknapbeurt gebruiken. Echt zo'n stad van het type "net niet".

De markante gebouwen zijn natuurlijk wel goed voor mooie foto's.








De Rock and Roll Hall of Fame

Cleveland ligt aan Lake Erie, een van de grote meren tussen de VS en Canada. Voor je schaalgevoel: Lake Erie is ongeveer half zo groot als Nederland. Aan het randje van het meer staat sinds 1995 de Rock and Roll Hall of Fame, een soort museum voor de rock- en popmuziek.

We vonden de omgeving van Cleveland wel mooi en schattig. En een voordeel van dat "net niet" is dat de huizenprijs 'n beetje lager is dan we gewend zijn: een leuke 3BR/2BA van 1500 sqft aan de rand van het meer kost anderhalve ton dollars.

Misschien wordt het tijd dat we 'n soort NVM-index aanleggen?

Niagara Falls

We komen in de buurt van onze eindbestemming, maar eerst nog even een toeristische trekpleister bezoeken: de Niagara-watervallen.


Op de achtergrond de American Falls en de uitkijktoren in Niagara Falls, New York State, USA. Aan de andere kant van de brug ligt Niagara Falls, Ontario, Canada.


Voor de Horseshoe Fall (aan de Amerikaanse kant).


Tijd voor wat actie: naar beneden om de 'Cave of the Winds' te bezoeken. Dit waarschuwingsbord hing bij de kassa. De entreeprijs van $11 per persoon is inclusief wegwerpponcho en souvenirsandalen.


Hier is het nog leuk. De man achter me ziet de bui al hangen...


Hier is het nog steeds lollig.


Het begint al wat minder te worden, het is fris en de broekspijpen voelen inderdaad 'damp' aan. Overheersende gedachte: "Ojee, overleeft m'n camera dit wel?"


Nog geen vijf traptreden verder is het gebeurd... Dit noemen we niet 'damp' meer, dit is regelrecht 'soaked'! En dan staan we nog niet eens op het Hurricane Deck...


Het Hurricane Deck is voor de echte die-hards, niet voor ons dus. Al hadden we het wel kunnen doen, want we waren toch al doorweekt...

Gelukkig hadden we droge kleren in de auto liggen, maar na deze verfrissende douche hadden wij geen behoefte meer aan een boottochtje met de Maid of the Mist.

Tolletjes

In Illinois kwamen we ze voor het eerst tegen: tolwegen. Aan de westkust ken ik eigenlijk alleen 'n paar tolbruggen, maar hier in de regio zijn ze gek op het vragen van tol voor ieder wegdeel. Soms gewoon met 'n poortje aan het begin van de weg. Maar soms ook met zo'n kaartje dat ik alleen ken van de Franse route-du-soleil.




Het hoogste bedrag was volgens mij tot nog toe $9. Maar daarvoor mochten we dan ook de hele staat Indiana op 'n redelijke weg doorkruizen. Toch blijf ik het raar vinden: het hele midwesten hebben we zonder tol mogen rijden en de weg was daar zeker niet slechter dan hier in de regio. Nou ja, misschien knappen ze de weg van die tol op. :-)

De laagste tol tot nog was $0.80. Echt zo'n bedrag dat het bijna zonde van de tijd is dat je ervoor moet stoppen.

Ik denk dat we bij elkaar tot nog toe zo'n $20 hebben betaald aan tol. Staat dat eigenlijk nog 'n beetje in verhouding tot 'n Franse tolweg?

Van Chicago naar Cleveland

Tussen de steden in kwamen we ook weer door wat Hollandser coulisselandschap. Staten van vandaag: Illinois, Indiana en Ohio.

Stad en strand

Winkelstraat Michigan Avenue in Chicago.


Oak Street Beach, ten noorden van Michigan Ave.

Hoe werkt dat?

OK, we zitten nu wel 'smack in the middle of downtown Chicago' dus dat zal ook wel wat kosten, maar hoe kan het dat je in de goedkopere hotels zoals Comfort Inn en Best Western wel gratis ontbijt en WiFi-gebruik hebt en in de dure jongens niet? Hier in het Westin mag je voor het luttele bedrag van $12.95 gebruik maken van hun WiFi-verbinding. Gaat dan vast door een gouden draadje.

Windy City

Het eerste wat we in downtown Chicago hebben gedaan, was naar boven gaan in het John Hancockgebouw. Vanaf de 94e verdieping heb je een mooi uitzicht over het stadscentrum en Lake Michigan.



Ook hier konden we weer luisteren naar een audiorondleiding. Deze zit bij de prijs inbegrepen ($15 pp voor volwassenen). Zo hoorden we dat de bijnaam 'Windy City' helemaal niet slaat op de harde wind die hier kan waaien, maar dat het gaat om de politici die 'full of hot air' waren, blaaskaken dus. Op internet zie ik toch ook verklaringen dat 'Windy City' wel te maken heeft met de frisse wind die hier waait.

Grote stad in de buurt

Ook vandaag hadden we onderweg weer plensbuien, maar we wennen er aan. We zien het maar als goede training voor Boston ;) Aan het verkeer op de weg en de tolwegen merkten we dat we bij een grote stad in de buurt kwamen.


Op naar Chicago!

Staat overgeslagen

Zo, vandaag hebben we drie staten te pakken: vertrokken uit South Dakota, door Minnesota heen en neergestreken in La Crosse, Wisconsin.


Samenvatting van Minnesota.

In La Crosse leek het even mis te gaan met het vinden van een hotelkamer. We reizen op de bonnefooi, dus het is altijd afwachten of we kunnen overnachten op de beoogde bestemming. Maar ik wist dat er genoeg hotels in La Crosse zitten om wat te vinden. We hadden alleen geen rekening gehouden met een tornado die afgelopen zondag (toen wij Mount Rushmore bezochten) in het zuiden van La Crosse had huisgehouden... De bewoners van de getroffen huizen wonen nu tijdelijk in de hotels in de buurt.


Deze tornado was van de categorie EF-2. Die in Joplin, Missouri (ook afgelopen zondag) was een EF-5.

Gelukkig hielp Steven van het Courtyard Hotel ons door een rondje te bellen naar hotels verderop in de straat. GrandStay Residential Suites had nog plek! Voor $92 hebben we een suite: woonkamertje met keuken en -wel zo handig- een slaapkamer. En dan zitten we op loopafstand van de Mississippi-rivier en van downtown La Crosse. Nou maar hopen dat het rustig blijft op het weerfront...

Sioux Falls

Vandaag hebben we een rustig dagje gehad. Vanuit Chamberlain SD zijn we naar Sioux Falls gereden, ook nog net in South Dakota. Onderweg was het zowaar zonnig!

In Sioux Falls zijn we naar de Washington Pavilion of Arts & Science geweest. Dat is een combinatie van theater, kunstgalerie en wetenschapsmuseum.


Frank trekt met gemak een auto de lucht in.

Omdat het droog en zonnig bleef, zijn we daarna gaan kijken naar de watervallen van de Siouxrivier in het Falls Park.

De Sioux Falls

Wall Drug

Langs de snelweg staan veel billboards om toekomstige bezienswaardigheden, hotels of winkels aan te kondigen. En omdat de afstanden langs deze snelweg (de I-90 voor de liefhebbers) nogal groot zijn, beginnen de billboards soms al tientallen mijlen van tevoren.

 

Meestal zijn die borden niet zo boeiend, maar wel handig om alvast 'n hotel te kiezen. Maar toen we het eerst bord "Wall Drug" zagen, vroegen we ons gelijk af wat dat zou zijn. Er is wel 'n plaatsje Wall, maar dat was pas over 50 mijl. En wat hebben die met drugs?

 
 
 
 
 
 

Na meer borden werd het ons langzamerhand duidelijk: Wall Drug is de drug store in het plaatsje Wall. En om klandizie te lokken, hebben ze nogal veel borden langs de weg staan.

Dat is niet onverstandig, want de winkel ligt 'n paar mijl van de snelweg af. Dus zonder die borden zouden niet veel mensen de vinden.

Dat is dan ook de hele onstaansgeschiedenis van de winkel: "mevrouw en meneer Wall Drug" begonnen eind jaren 20 'n winkel midden in niks. De winkel trok nauwelijks klanten. Mevrouw Wall Drug besloot borden langs de snelweg te zetten waarin reizigers gratis ijswater werd aangeboden. En sindsdien komen er wel heel veel klanten.




Zo ook wij. En het is dan ook wel apart, zo'n mega-winkel midden in niks.

Halverwege?

Gisteren aan het eind van de dag stond de teller op 1971 mijl (3172km).

 

Volgens onze oorspronkelijke inschatting zou de reis 3450 mijl zijn, dus dan zijn we intussen ruim over de helft.

Maar toen we gisteravond even voor de kaart in de lobby van het hotel stonden, twijfelde Manon daar nogal aan.


Klik voor 'n grotere kaart

Daarom de vraag aan jou. San Jose ligt links onderin, Boston ligt bij de U van Massachusetts. Wat denk je: zijn we al over de helft?

Mannen van steen

Tijdens onze geschiedenislessen de afgelopen dagen hebben we veel gehoord over Washington en Jefferson, dus de geplande 'detour' via Mount Rushmore komt heel mooi uit. We verbazen ons er over dat er in het (audio)boek nauwelijks tot geen aandacht is besteed aan de geschiedenis van de Indianen voor de komst van de kolonisten. South Dakota is een staat met een rijke Indianengeschiedenis, dus we vonden het wel gepast om ook een bezoekje te brengen aan het Crazy Horse Monument 17 mijl verderop.


Frank met Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln.


Dit was eigenlijk de bedoeling: met bovenlijven, maar bij nader inzien bleek de rotsformatie niet geschikt te zijn en bleef het bij de hoofden.


Close-up van de presidenten.


Profiel van Washington. Deze zie je als je vanaf Mount Rushmore naar Crazy Horse Memorial rijdt.


Crazy Horse Memorial, waaraan al sinds 1948 aan wordt gewerkt met drilboren en dynamiet. Op de voorgrond staat het voorbeeld, op de achtergrond zie je het monument in wording. In het 'gaatje' in de rots past een flat van elf verdiepingen hoog. Het hoofd van het paard wordt 23 verdiepingen hoog. Entree is $20 per auto, waarschijnlijk omdat het monument nog in aanbouw is en het zonder overheidssubsidies wil doen. Een bezoekje aan Mount Rushmore kost $10 per auto.

Nog meer sneeuw, regen en 'niks'

Als we alle reclames op de radio moeten geloven, is Wyoming een staat waar veel alcohol en drugs wordt gebruikt. Om de haverklap hoorden we reclame voor instanties die hulp bieden aan (zeer jonge) gebruikers.

Buffalo Bill

We zijn door het land van Buffalo Bill getrokken. Onze route zou langs Cody in Wyoming komen, vernoemd naar Bill Cody. Vlak voordat we Cody bereikten, kwamen we langs het Buffalo Bill Reservoir en de Buffalo Bill Dam. Oh, wacht eens... Was Bill Cody DE Buffalo Bill? Inderdaad, hoewel er in zijn tijd nog een Buffalo Bill was die net als Cody beroemd was omdat hij zoveel bisons had gedood. Nadat Cody een bisonschietwedstrijd had gewonnen van deze bijnaamgenoot, had Cody het alleenrecht op de naam Buffalo Bill.