Toedeloe

Dat is waar ook, in Nederland moet je bij de meeste openbare toiletten betalen voor het gebruik: 50 cent of een consumptie in cafe/restaurant. Ik vind dat nooit zo'n probleem om een toiletjuffrouw of -meneer te betalen, meestal zijn de toiletten dan schoon (genoeg). Alleen die wc's op stations waar je een muntje in de deur moet doen, daar kan ik niks mee.

In Californie zijn de openbare toilettten gratis en over het algemeen netjes, met genoeg wc-papier en papieren wc-brillen (ik tel de 'out-houses' in de natuurparken hier even niet mee). Het is me inmiddels opgevallen dat de openbare toiletten in de omgeving Boston beduidend minder schoon zijn. Bij pompstations wil de aandacht helemaal nog wel eens verslappen.

WC-winkel
Toen ik in de Kalverstraat langs 2theloo liep, moest ik 't proberen. Het is een winkeltje waar je toiletartikelen kunt kopen, maar waar je ook naar de wc kan. En inderdaad, het ziet er schoon uit.

Toiletbezoek hier kost een euro, maar dan krijg je een bonnetje voor 50 cent korting op een aankoop in het winkelgedeelte.


Setje 2theloo-pleisters. Ik weet niet precies hoe dit nou 'wc-gerelateerd' is, maar OK. Nu zwerven er tenminste geen losse pleisters meer door m'n handtas.


Moderne wastafels en toiletten, met megamonden op de muur. Weet niet wat er bij de mannen te zien is.

The MTA Song

Naar aanleiding van Cat's opmerking over de oorsprong van de naam CharlieCard ben ik op zoek gegaan naar een opname. En natuurlijk heeft YouTube er een paar, zoals deze:


Het liedje is in 1949 geschreven als reclame voor O'Brien, een politicus die burgemeester van Boston wilde worden. Hij had geen geld voor dure reclames op de radio, dus hij liet lokale folk-zangers liedjes zingen op een rondrijdende truck. Een van zijn speerpunten was het verlagen van de metrokosten door de 'uitstapstuiver' te schrappen.

Voor degenen die mee willen zingen:
Let me tell you the story
Of a man named Charlie
On a tragic and fateful day
He put ten cents in his pocket,
Kissed his wife and family
Went to ride on the MTA

Charlie handed in his dime
At the Kendall Square Station
And he changed for Jamaica Plain
When he got there the conductor told him,
'One more nickel.'
Charlie could not get off that train.

Chorus:
Did he ever return,
No he never returned
And his fate is still unlearn'd
He may ride forever
'neath the streets of Boston
He's the man who never returned.

Now all night long
Charlie rides through the tunnels
Saying, 'What will become of me?
How can I afford to see
My sister in Chelsea
Or my cousin in Roxbury?'

Charlie's wife goes down
To the Scollay Square station
Every day at quarter past two
And through the open window
She hands Charlie a sandwich
As the train comes rumblin' through.

As his train rolled on
Through Greater Boston
Charlie looked around and sighed,
'Well, I'm sore and disgusted
And I'm absolutely busted;
I guess this is my last long ride.'

Now you citizens of Boston,
Don't you think it's a scandal
That the people have to pay and pay
Vote for Walter A. O'Brien
And fight the fare increase
Get poor Charlie off the MTA.

Vliegen van Amsterdam naar Boston

Vorige week zijn we voor het eerst van Boston naar Amsterdam gevlogen. In vergelijking met de vlucht van San Francisco naar Amsterdam is het natuurlijk 'n kippeneindje. Dus we konden die dag nog lekker van alles doen en 's middags om iets voor drieen met de metro naar het vliegveld van Boston: Logan International. We kwamen om kwart voor vier aan op het vliegveld, dus ondanks de onverwachtte drukte ruim op tijd voor onze vlucht van zeven uur.



Omdat inchecken thuis online niet gelukt was, sloten we aan in de lange rij bij de "assisted check-in"-balie, terwijl ik even in het bevestigingsmailtje ons vluchtnummer opzocht.

"Hey, dat is raar. Hier staat dat we de vlucht van 5 over 5 hebben."

"Wat?!!?!?"

"Oh oh..."

M'n telefoon laat weten dat ik 'n SMS'je heb. Het is van de collega die ook meevliegt. Of we wel in hetzelfde vliegtuig zitten, want... ook hij heeft net ontdekt dat er 17:05 op zijn bevestiging staat.

De stress breekt ons uit. Met dit bijltje hebben we nog nooit gehakt. Ik probeer tevergeefs bij wat grondpersoneel hulp bij voordringen te krijgen, maar zonder succes en de klok tikt. Dan maar inchecken bij 'n zuil. Dat is met vijf minuten gedaan. Het is intussen 5 voor 4. Nog 70 minuten en ons vliegtuig vertrekt. Met of zonder ons.

We sluiten ons aan bij de lange rij wachtenden voor de "bagage drop". Ook hier heeft het grondpersoneel geen medelijden met onze domheid en moeten we wachten in de tergend langzaam bewegende rij.



Ha gelukkig, sommige mensen staan in de verkeerde rij. Dat schiet even lekker op. We hebben samen ook maar 1 koffer, dus om 10 over 4 lopen naar de volgende rij.

De security check is erg lang vandaag. De bewaker aan het begin verontschuldigt zich voor de drukte, maar kan ons echt niet bij de "silver/elite security" binnen laten. Maar "geen nood, jullie halen je vlucht echt nog wel". Optimist. De klok tikt door.

Tien voor half 5 zijn we de "paspoort+boarding pass"-meneer voorbij en staan we achteraan de lange rij van "mensen die hun schoenen uittrekken". Of eigenlijk: "mensen die niet altijd doorhebben dat ze hun schoenen moeten uittrekken". Normaal kan ik er wel om lachen, maar vandaag sta ik me op te vreten. Elke naïeveling kost weer 'n minuut meer en de rij lijkt wel gevuld met dit soort types.

Om kwart voor 5 zijn we eindelijk vooraan de rij. Nee he! We hebben 'n flesje drinken in onze rugzak laten zitten. Gelukkig lachen ze erom en is de her-scan binnen 'n paar seconden gedaan. Maar Manon's insulinepomp zorgt er uiteraard wel weer voor dat zij aan 'n persoonlijk onderzoekje wordt onderworpen. En daarvoor moet eerst 'n vrouwelijke beveiliger worden opgetrommeld. Duurt dit altijd zo lang?!?!?



Om 5 voor 5 is de beveiligingsmevrouw tevreden. Manon schiet haar schoenen aan en we rennen naar de lift. Ook al zo'n langzame ervaring.

Rennend komen we om klokslag 5 uur bij de gate aan. Er staat nog 'n korte rij van zo'n 5 mensen voor ons, maar nu kan het niet meer misgaan.



Precies 5 over 5 lopen we door de deur van het vliegtuig. Gelukkig zijn we niet de enige late instapper, dus wordt er niet al te boos naar ons gekeken. Maar oh wat voelen we ons opgelaten. En tegelijk opgelucht dat we het hebben gehaald.

Alles lijkt het afgelopen uur in slow motion te zijn gegaan, behalve de klok.

Wachtend op ons vertrek, bel ik nog snel even met m'n collega. Hij heeft het bij lange na niet op tijd gehaald, dus we spreken even snel af wat hij vandaag moet doen. De rest regelen we wel als ik de volgende ochtend op kantoor in Amsterdam ben. Nu eerst een biertje, want dat hebben we wel verdiend.

Publiek transport

Oh nee, 'openbaar vervoer' heet dat. In Boston heeft de oplaadkaart in elk geval een leukere naam dan in Amsterdam: CharlieCard. In Bostonees spreek je dat uit als [TjaalieKaat].

Onze spullen zijn er!

Wow, maar liefst een dag eerder dan verwacht -maar een week later dan in eerste instantie afgesproken- zijn onze spullen afgeleverd.


De 'rig' van Brian, waarmee hij van Californie via Colorado naar Boston is gekomen. Onze lading zat in het achterste gedeelte, de rest had hij onderweg al afgeleverd.


De paklijst met wat stickertjes die op de dozen zaten. Bij aankomst moet je afvinken welke stukken de verhuizers naar binnen hebben gebracht.


We waren een beetje bang dat onze eettafel niet zou gaan passen, maar dat gaat prima. De sjouwers waren er minder blij mee, ze moesten 't gevaarte twee trappen op zeulen. Ze hebben medelijden met degenen die 'm ooit weer naar beneden moeten krijgen ;)

Onze achtertuin

In een sjieke winkelstraat wonen was erg leuk, maar het is toch ook wel lekker als je zo het bos in kan lopen. We moeten alleen weer even wennen aan ... muggen. In Santa Clara en San Jose kwamen we eigenlijk niet tegen. Te droog? Te veel wind?


Aha, hier komen de muggen vandaan (en van het moeras iets verderop).


Gelukkig had ik Autan in mijn bodemloze schoudertas zitten, dus we konden het nog even volhouden.

Voordeel van zoveel muggenspul is dat er genoeg te eten is voor vogels, dus die zijn er hier ook plenty.

Waar is het bier?

Ik ben wel drie keer de supermarkt op en neer gelopen op zoek naar de afdeling met wijn en bier. Niet dat ik zo naarstig op zoek was naar alcohol, maar met dit klamme, warme weer is een koud pilsje best lekker.

Opeens wist ik 't weer: in Massachusetts en een aantal andere staten moet je naar speciale 'liqour stores' voor alcoholische dranken. Nou zien veel drankwinkels in de buurt er een beetje 'scruffy' uit, niet echt appetijtelijk. In het naburige Melrose hebben we echter twee moderne, frisse slijterijen. Nu weet ik ook waarom: tot anderhalf jaar geleden was Melrose een 'dry town'. De verkoop van alcohol was niet toegestaan. De inwoners moesten naar stadjes in de buurt voor hun bier en wijn. Dit geldt overigens nog steeds voor sterke drank, maar dat is in Nederland ook zo. Voor de hele sterke dranken moet je toch ook naar een Mitras of Gall & Gall, toch?

Ook grappig: in een van de staten waar we door heen reisden, konden we wel bier in een supermarkt kopen (Upstate New York?), maar het minderjarige winkelmeisje moest er iemand bijroepen om het bier op de kassa aan te slaan.



Blauw of juist niet
Op zondag mogen ze in Massachusetts pas na 12 uur 's middags alcohol verkopen. Dit is een restant van de 'Blue Laws'. Deze wetten zijn in de 17e eeuw door de puriteinse kolonisten in het leven geroepen om hun normen en waarden na te leven, onder andere dat zondag een rustdag is en om naar de kerk te gaan. Vroeger mochten winkels helemaal niet open zijn op zondag, of wel open zijn maar bepaalde goederen niet verkopen. In sommige staten mogen autodealers op zondag nog steeds geen zaken doen. Een andere blauwe wet zegt dat de meeste winkels in Massachusetts gesloten moeten zijn met Thanksgiving en Kerst. Sommige detailhandels mogen open zijn als ze een vergunning hebben. Als je toch werkt op zondag, Thanksgiving of Kerst(geheel vrijwillig, de baas mag je niet dwingen), dan krijg je minimaal 1,5x uitbetaald.

Drie keer is scheepsrecht?

Op het moment dat je je gevestigd hebt in Massachusetts, moet je direct je 'out-of-state' rijbewijs omzetten. We hoeven geen theorie- en praktijkexamen te doen, omdat onze Californische rijbewijzen nog geldig zijn. Kom je vers uit Nederland in Massachusetts, dan mag je tot een jaar na aankomst in de VS gewoon op het Nederlandse rijbewijs rondrijden, mits het een geldig Nederlands rijbewijs is natuurlijk. Een internationaal rijbewijs geldt niet als geldig rijbewijs, maar is wel handig om als Engelse vertaling bij de hand te hebben.


Ik ga na de RMV en neem mee...
Ik had eerder deze week al voor $5 een Driver's Manual gekocht bij de RMV (Registry of Motor Vehicles), dus ik dacht gisteren dat ik alle benodigde papieren bij me had:

• Geboortebewijs of officieel document waar je geboortedatum op staat (zoals paspoort of rijbewijs).


• Officieel document waarop je handtekening staat (rijbewijs, paspoort).


• Social Security Number of paspoort met visum en I-94 er in.


• Bewijs dat je echt in Massachusetts woont (gas- of elektrarekening, huurovereenkomst). Het bevestigingsbericht van USPS dat de post een jaar lang doorgestuurd wordt naar je nieuwe adres is helaas geen geldig bewijs!


• Californisch rijbewijs, deze kan ook gebruikt worden als bewijs voor je geboortedatum OF voor als handtekeningverificatie, niet voor beide.


• $100. Voor de zekerheid had ik ook contant geld en cheques mee, want niet alle RMV-kantoren accepteren debit- en creditcards.

Eerste fout: 'proof of residency'
Gelukkig stond er niet zo'n lange rij. Op de Massdot-website kun je zien wat de wachttijden zijn voor de verschillende kantoren. Al bij het Klantenservice-loket ging het mis. Als bewijs dat ik hier woon, had ik bij gebrek aan ander bewijs de bevestiging van de USPS (Amerikaanse TNT Post of hoe dat tegenwoordig heet) meegenomen. Dat telt dus niet. De RMV noemt als voorbeeld dat je een 'utilities bill' kunt meenemen als bewijs dat je in Massachusetts woont. Maar als je net bent aangekomen, heb je niet direct een gas- of elektrarekening in de brievenbus liggen. Een huurcontract waar het adres van je woning op staat is ook goed.

Tweede fout: kopietje van I-94-verlenging
Heel toevallig lag 's avonds een kopie van ons huurcontract in de bus. Dus ik kon vanochtend weer naar het RMV-kantoor in Revere. Yes, deze keer mocht ik door van Klantenservice! Ik kon al snel naar een loket waar al mijn gegevens werden overgenomen, snelle ogentest, foto nemen voor op het rijbewijs. Bewijs van geboortedatum en handtekening zaten ook snor, maar toen... Omdat mijn I-94 maar beperkt geldig was (zie deze post), heb ik in december een verlenging aanvraagd en gekregen. Heel handig is dat er op het kaartje dat je in je paspoort bij de originele I-94 moet bewaren, geen geldigheidsdatum staat. Daarom heb ik altijd een kopie bij me van het complete formulier waar op wel de verloopdatum staat vermeld. Wil de RMV dus het origineel zien :/ Nou, dat komt dan volgende week wel, want natuurlijk zit dat exemplaar in de verhuiswagen die nog onderweg is.

Voordeel is wel dat ik de weg naar Revere een beetje leer kennen. Maar rijden in Greater Boston is een aparte post waard.

Amsterdam, NY

In de staat New York ligt 'n plaatsje met de naam Amsterdam. En zo'n kans laten wij natuurlijk niet voorbij gaan.



We hadden eigenlijk het plan om in Amsterdam te overnachten. Maar daar had Manon vooraf al zo haar twijfels bij. Uiteindelijk besloten we om door te rijden tot net over de staatsgrens met Massachusetts.



'n Attractie in Amsterdam waar we langs wilden was de "profesional wrestling hall of fame". Trouwe bezoekers van onze site weten dat ik fan ben het typisch Amerikaanse show-worstelen. Dus als er 'n hall of fame in de buurt is, wil ik die zeker wel 'ns zien.



Helaas stelde de hall of fame niet veel voor. Het was eigenlijk niet veel meer dan 'n winkel; 'n oude, vervallen winkel die ook nog 'ns gesloten was (ondanks de geadverteerde openingstijden). Jammer, maar och... dit was ook wel leuk om te zien.

Flinke auto

Nederlandse bezitters weten het vast wel: de Toyota RAV4 is 'n flinke auto. Op de Nederlandse snelweg zullen je met 'n RAV4 niet snel over het hoofd zien.

In California valt het wel mee met het formaat van de RAV4. Alle auto's zijn groter en de RAV4 valt daar onder de klasse van "Compact SUVs".

Maar vrienden hier in Boston maken het nog wat bonter. Om in de winter in de sneeuw gewoon te kunnen blijven rijden hebben ze 'n Nissan Armada gekocht. Met z'n 5.8 liter V8 motor loopt'ie zo'n beetje 1 op 7 (km/liter). Maar ja, dat is dan ook wel 'n auto waar ik de RAV4 achterin kan parkeren.

 
Zo lijkt het nog wel eerlijk

 
Kijk 'ns door de autoruit, dan zie je de RAV4

De schade van de reis

Zo'n reis van ruim 6000 kilometer gaat natuurlijk niet altijd helemaal van 'n leien dakje. De auto heeft onderweg op 'n paar puntjes schade opgelopen:

 
sterretje

Tak, zei de ruit. De tegemoet-komende vrachtwagen had 'n steentje onze kant op geslingerd. Gelukkig is de autoruit flink dik en hebben we de rit gewoon kunnen uitrijden met 'n sterretje in onze voorruit. Dat doet me eraan denken: hoe heet 'n sterretje in je vooruit in het Engels?

 
loszittend rubber

Het rubber onder de voorruit is wat los gaan zitten. Gevolg is dat 'n keer na 'n nacht met flink wat regen, de mat bij de passagiersstoel doorweekt was. Manon heeft 'm wel weer drooggekregen, maar het lijkt erop dat die rubber toch vervangen moet worden.

 
maintenance required

Ongeveer rond Chicago begon het lampje "maintenance required" op het dashboard te branden. Geblader in het boekje van de auto en wat blikken op de kilometerteller leerde dat waarschijnlijk de olie vervangen moet worden. Maar toen we de olie peilden was deze nog brandschoon en perfect op peil. Ze hebben hier 'n leuk geintje bij de Toyota-dealer: als zij je olie vervangen, wordt er 'n teller gestart. Rijd je vanaf dan weer 5000 mijl, dan gaat het lampje aan. Ongeacht of je nou tussendoor zelf de olie hebt vervangen of niet.

Drie kleine dingen. Verder heeft onze RAV4 de reis prima doorstaan. En deze schade laten we natuurlijk binnenkort repareren. Bij de Toyota-dealer, want dan is dat "maintenance required"-lampje tenminste ook weer uit.

Wat een rare parkeermeter

In de omgeving van Boston kom je regelmatig van dit soort "betaalborden" tegen bij 'n parkeerplaats.

 
 
 

Je stopt dus contant geld ('n vast bedrag voor 'n hele dag) in 'n heel klein sleufje waarop het nummer van jouw parkeerplaats staat. De sleufjes zijn zo nauw, dat er vaak 'n "aanstampstokje" aan het bord zit.

De eerste keer dat we zo'n bord zagen, dachten we dat het 'n heel oude parkeerplaats was. Dus zeg maar: zo inden de founding fathers hun parkeergeld. Maar we komen ze ook tegen bij redelijk moderne parkeerplaatsen. Ik vermoed nu dus meer dat het iets te maken heeft met de enorme hoeveelheden sneeuw die hier in de winter kunnen vallen. Dit systeem ziet eruit alsof het tegen weer en wind bestand is.

Thuis

En dit is ons nieuwe appartement. Het is het hoekappartement op de bovenste verdieping:

De drie ramen in het 'torentje' en het raam daar rechts van zijn van de woonkamer, de twee ramen daar weer naast zijn van een slaapkamer. Laat de verhuizer maar komen met onze spullen!