Vliegen van Amsterdam naar Boston

Vorige week zijn we voor het eerst van Boston naar Amsterdam gevlogen. In vergelijking met de vlucht van San Francisco naar Amsterdam is het natuurlijk 'n kippeneindje. Dus we konden die dag nog lekker van alles doen en 's middags om iets voor drieen met de metro naar het vliegveld van Boston: Logan International. We kwamen om kwart voor vier aan op het vliegveld, dus ondanks de onverwachtte drukte ruim op tijd voor onze vlucht van zeven uur.



Omdat inchecken thuis online niet gelukt was, sloten we aan in de lange rij bij de "assisted check-in"-balie, terwijl ik even in het bevestigingsmailtje ons vluchtnummer opzocht.

"Hey, dat is raar. Hier staat dat we de vlucht van 5 over 5 hebben."

"Wat?!!?!?"

"Oh oh..."

M'n telefoon laat weten dat ik 'n SMS'je heb. Het is van de collega die ook meevliegt. Of we wel in hetzelfde vliegtuig zitten, want... ook hij heeft net ontdekt dat er 17:05 op zijn bevestiging staat.

De stress breekt ons uit. Met dit bijltje hebben we nog nooit gehakt. Ik probeer tevergeefs bij wat grondpersoneel hulp bij voordringen te krijgen, maar zonder succes en de klok tikt. Dan maar inchecken bij 'n zuil. Dat is met vijf minuten gedaan. Het is intussen 5 voor 4. Nog 70 minuten en ons vliegtuig vertrekt. Met of zonder ons.

We sluiten ons aan bij de lange rij wachtenden voor de "bagage drop". Ook hier heeft het grondpersoneel geen medelijden met onze domheid en moeten we wachten in de tergend langzaam bewegende rij.



Ha gelukkig, sommige mensen staan in de verkeerde rij. Dat schiet even lekker op. We hebben samen ook maar 1 koffer, dus om 10 over 4 lopen naar de volgende rij.

De security check is erg lang vandaag. De bewaker aan het begin verontschuldigt zich voor de drukte, maar kan ons echt niet bij de "silver/elite security" binnen laten. Maar "geen nood, jullie halen je vlucht echt nog wel". Optimist. De klok tikt door.

Tien voor half 5 zijn we de "paspoort+boarding pass"-meneer voorbij en staan we achteraan de lange rij van "mensen die hun schoenen uittrekken". Of eigenlijk: "mensen die niet altijd doorhebben dat ze hun schoenen moeten uittrekken". Normaal kan ik er wel om lachen, maar vandaag sta ik me op te vreten. Elke naïeveling kost weer 'n minuut meer en de rij lijkt wel gevuld met dit soort types.

Om kwart voor 5 zijn we eindelijk vooraan de rij. Nee he! We hebben 'n flesje drinken in onze rugzak laten zitten. Gelukkig lachen ze erom en is de her-scan binnen 'n paar seconden gedaan. Maar Manon's insulinepomp zorgt er uiteraard wel weer voor dat zij aan 'n persoonlijk onderzoekje wordt onderworpen. En daarvoor moet eerst 'n vrouwelijke beveiliger worden opgetrommeld. Duurt dit altijd zo lang?!?!?



Om 5 voor 5 is de beveiligingsmevrouw tevreden. Manon schiet haar schoenen aan en we rennen naar de lift. Ook al zo'n langzame ervaring.

Rennend komen we om klokslag 5 uur bij de gate aan. Er staat nog 'n korte rij van zo'n 5 mensen voor ons, maar nu kan het niet meer misgaan.



Precies 5 over 5 lopen we door de deur van het vliegtuig. Gelukkig zijn we niet de enige late instapper, dus wordt er niet al te boos naar ons gekeken. Maar oh wat voelen we ons opgelaten. En tegelijk opgelucht dat we het hebben gehaald.

Alles lijkt het afgelopen uur in slow motion te zijn gegaan, behalve de klok.

Wachtend op ons vertrek, bel ik nog snel even met m'n collega. Hij heeft het bij lange na niet op tijd gehaald, dus we spreken even snel af wat hij vandaag moet doen. De rest regelen we wel als ik de volgende ochtend op kantoor in Amsterdam ben. Nu eerst een biertje, want dat hebben we wel verdiend.