Saint Patty

South Boston - 'Southie' zoals ze het hier noemen - is het domein van de Ierse immigranten. Of de nakomelingen daarvan dan. Elk jaar wordt daar de Saint Patrick's Day Parade gehouden.

De optocht en alles er omheen voelde een beetje aan als een mix van Koninginnedag en een Sinterklaasoptocht, maar dan in het groen. En in plaats van Zwarte Pieten liepen er matrozen, doedelzakspelers en brandweerlieden mee.

Een van de doedelzakbands was van een lokale middelbare school:


Om de vijf meter stond een agent. Na even rekenen kwamen we er op uit dat er die middag zeker duizend agenten langs de route hebben gestaan. Een toeschouwer achter ons had het over 1700 agenten. Dat mag ook wel, want er willen nogal eens wat beschonken mensen rondlopen tijdens en na deze parade. In het openbaar drinken mag niet, maar er zijn zat pubs langs de route.

Nog een filmpje van de optocht, omdat het er zo grappig uit ziet:

Geef het tijd

Toen we nog in Nederland woonden en ons voorbereidden op ons vertrek naar Californië, kregen we veel goede tips van een tante van de buurman. Zij en haar gezin zijn ervaren expatters en kennen de Bay Area/Silicon Valley goed. Ze wees ons onder andere op de goede en minder goede buurten (die heel dicht bij elkaar kunnen liggen), wat voor Nederlandse netwerken er waren. Ze raadde ons aan om toch wat meubels, schilderijen, fotolijsten uit Nederland mee te nemen als dat kon, zodat je je direct thuis voelt en niet in een 'anoniem' IKEA- of Crate & Barrel-interieur begint.

Grote bedrijven met veel expats hebben zelfs speciale cursussen voor hun medewerkers die naar het buitenland gaan. Wij moesten het zelf uitvinden, maar dat heeft ook zo z'n voordelen moet ik zeggen. Samen met de twee andere stellen die ongeveer gelijk naar de Bay Area vertrokken, hebben we veel ontdekt. En de tips van Tante waren erg waardevol.


Ik moet dit boek nog lezen hoor, maar vond vooral het plaatje leuk om bij deze post te zetten. Geschreven door Andrea Martins en te koop via Amazon.

Wenperiode
Een belangrijke tip -of meer waarschuwing- die Tante me gaf, was dat ik er zeker 6 tot 9 maanden voor uit moest trekken om te wennen aan de nieuwe situatie. Dat geldt niet alleen voor de verhuizing van Nederland naar het buitenland, maar in onze situatie ook voor een verhuizing naar een andere staat merk ik.

In de meeste gevallen zitten de mannen na de verhuizing redelijk snel in hun nieuwe werkritme. Maar hoe zit het met de aanhang? Ex-patvrouwen mogen bijvoorbeeld geen betaald werk doen, dus moeten op een andere manier zorgen voor invulling. Ik ben geen expat-vrouw, maar moest wel een paar maanden wachten tot mijn werkvergunning rond was toen we net in de VS waren aangekomen. En nu in Boston mag ik wel werken, maar kan ik geen geschikte baan vinden. Geen ramp, in beide gevallen had ik in het begin genoeg te doen: huis inrichten, omgeving verkennen en mensen leren kennen.

Vakantiegevoel
Zeker in zonnig Californië met de palmbomen overheerste de eerste weken/maanden het vakantiegevoel. Na een dag speuren naar de juiste stofzuiger - wil je het Hollandse model, zoek dan naar het 'canister'-model -, is het helemaal niet vervelend om even het zwembad in te duiken die de meeste appartementencomplexen wel hebben.

Maar na een tijdje -ongeveer die zes maanden- gaat 't speciale gevoel er vanaf en begint het gewoon te worden. Je gaat je familie en vrienden in Nederland missen en wilt ze graag opzoeken. Probeer dan toch de verleiding nog even te weerstaan om een ticket te boeken. Als de heimwee te groot is en je gaat terug, dan loop je de kans dat je vervolgens niet meer weg wilt uit Nederland. Misschien kunnen ze jou komen opzoeken in dat eerste jaar? Skypen brengt Nederland ook wat dichterbij.

Structuur
Als je (schoolgaande) kinderen hebt, wordt je agenda al snel gevuld: school en sportclubs dicteren de dagindeling. Ben je -zoals ik- kinderloos, en merk je dat je je draai niet kunt vinden, probeer dan toch echt afleiding te zoeken. Zoek vooral naar terugkerende activiteiten waarbij je onder de mensen komt. Dat ene uitstapje naar het Museum of Fine Arts gaat 'm niet worden. Sluit je aan bij een sportschool en ga elke week naar Zumba of bootcamp, zoek een Adult Education Center of Community Center en volg die cursus waar je in Nederland nooit aan toe kwam, zoek (vrijwilligers)werk en voel je weer nuttig. Kijk ook eens of er een leuke Meetup-groep in de buurt zit. Het is misschien even doorbijten, maar doordat je bezig blijft en nieuwe mensen ontmoet, wordt je wereld weer groter en een stuk leuker.

Resultaten van mijn Ceramics class (klinkt toch sexier dan pottenbakken) en foto van een van de Beading Workshops die ik heb gegeven in Santa Clara. Deze week begin ik met vrijwilligerswerk als klassenassistent bij Engelse les voor immigranten.

Paassnoep

De rood en witte snoepjes voor Valentijn zijn definitief uit de schappen verdwenen en het paasgoed moet deze week nog concurreren met de groene spullen voor St. Patrick's.



Maar de pastelkleurige choco-eitjes en -hazen veroveren steeds meer plek in de winkels. Voor een vriendin in Nederland ging ik op zoek naar Easter Candy Corn en dat was natuurlijk nauwelijks te vinden... Uiteindelijk bij Michael's gevonden:


En deze kwam ik tegen bij RiteAid:

Wang-theater

Lenny Kravitz startte zijn VS-tour in het Wang-theater in Boston. Blijft toch raar om een popconcert mee te maken in zo'n klassiek aangekleed theater. Het ziet er ouder uit dan het is, het Wang-theater is geopend in 1925.

Er even tussenuit

Frank moest voor zijn werk een paar dagen in San Jose zijn. Normaal ga ik nooit mee als hij op zakenreis moet, hij is dan aan 't werk en moet zich niet druk hoeven te maken hoe ik m'n dag door kom. Wat overigens prima lukt hoor, maar in mijn uppie naar een pretpark of mooi strand staat niet heel hoog op m'n lijstje. Maar toen ik over de San Jose-trip hoorde, wilde ik toch wel graag mee. Even bijkletsen met mijn vriendinnen, op babybezoek en wat zon vangen. Dus we hebben er een weekend voor geplakt zodat Frank ook een beetje kon ontspannen, voordat hij de conferentie in zou duiken.


Zaterdag: we logeerden het weekend bij V. en E. en met hen zijn we naar Fort Point onder de Golden Gate gewandeld en via Highway 1 naar Santa Cruz gereden.


Zondag: varen met vrienden op de baai van San Francisco, ook niet vervelend ;) En 's avonds lekker gegeten met de Hollandse meiden met aanhang, gezellig!

Terwijl Frank druk aan het netwerken was op de beurs, had ik mijn eigen netwerkrondje: als vanouds lekker lang lunchen met M., huis bekijken van L., lunchen met S., middagje bijkletsen met M. en de hondjes en babybezoek bij M. (allemaal verschillende M-en). Na negen maanden wist ik de weg nog prima. Tussendoor even een telefonisch sollicitatiegesprek afgehandeld, ik ben door naar de volgende ronde: de test...

Inmiddels zijn we weer thuis en terug in ons Bostoniaanse ritme. Gelukkig was het bij thuiskomst hier ook 20 graden Celsius in plaats van de sneeuw met 4 graden toen we vorige week vrijdag vertrokken. Zou het voorjaar echt begonnen zijn?

Muffin top

Het lekkerste van een muffin vind ik de bovenkant. Gelukkig maken ze ook alleen de 'muffin tops' zodat ik niet steeds de onderkant hoef weg te gooien:

Harvest Bran 'Power' Top van Uno Dué Go

'Muffin top' is ook een aanduiding van buikvet dat over een te strakke broekrand heen eh... puilt:

Liever een zeemeermin

In Portsmouth (New Hampshire) kwamen we deze muurschildering tegen van het Duitse graffiti-duo Herakut:


Boven de man staat:
"Oh look at the horses and people
how they hurry and trample
and fight"

Naast het meisje:
see! that's why
I'm gonna be a mermaid
when I grow up!

De muurschildering doet mij een beetje griezelig aan. Komt misschien ook omdat ik zeemeerminnen gemene loeders vind... Maar het gedicht waar de eerste zin uit komt, is ook een beetje naargeestig. Het komt uit The Connoisseurs dat Celia Thaxter speciaal voor kinderen heeft geschreven. Het gaat over het waarom van de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-1865), zoals veel Amerikanen het in die tijd zagen: het bevrijden van de slaven in de zuidelijke staten. In 1891 verscheen het gedicht met dit prentje van twee 'dusky' kinderen die een schilderij van een oorlogstafereel bekijken:


O look at the horses and people!
How they hurry and trample and fight!
And the smoke blowing over the steeple,--
O look, how the guns shine bright!
See this one, this soldier, he's swinging
His sword over head in the air;
How the shot must be leaping and stinging!
See the men falling down everywhere!
Isn't this what the white folks call the war?
I wonder what they are doing it for.

And there's the big flag flying splendid,
White stars pretty red, pretty blue,
All torn. Do you think 'twill be mended,
And fly out again, good as new?
See the blue coats and gray coats, --I'm sorry
They bleed and they suffer and die;
What made all the fighting and worry?
Can you think of the reason why
They killed each other, the gray and the blue?
O dusky children, it was for you!

Dat is even andere koek dan Dikkertje Dap...