Boston, mijn staadsjie

Bostoniaans? Ja dat bestaat. Het dialect dat je in Boston en rond (vooral naar het noordoosten) hoort, is raar. Ik had in het begin echt moeite om te verstaan wat ze nou zeggen. Zoals de kabelmannen die onze glasvezelverbinding aanlegden in huis toen we net uit Californië waren aangekomen. Ik moest wel drie keer vragen of ze het konden herhalen, heel genant... Gelukkig was Frank er ook bij en hij kon ze iets beter volgen. Begonnen de heren me in de maling te nemen, omdat ik ze toch niet snapte. Ook dat nog... Overigens was dat een verademing, dat ze aan de oostkust meer van die plaagsteekjes durven uit te delen. In Californië had ik altijd het gevoel dat iedereen altijd uiterst beleefd bleef, want je zou maar iets verkeerd zeggen en dan een rechtzaak aan je broek krijgen of zo.

Het Uteregs van de oostkust
Het dialect heeft wel iets vertrouwds, het doet me aan 't Utrechts denken. Ik heb Utrecht jaren 'mijn staadsjie' mogen noemen. Zowel in Boston als in Utrecht rekken ze de 'a'-klank op. Een Utrechtse 'man' is een 'maan' en denk maar aan een 'aachtelijke daakhoas'. In het Bostoniaans laten ze dan ook nog eens de 'r' aan het einde van een woord weg. 'Car' klinkt dan ook zoiets als 'caah', 'park' klinkt meer als 'paahk'.


Virgin Atlantic gebruikte vorig jaar het niet-uitspreken van de 'r' in hun reclame. 'R & R' staat trouwens voor Rest & Relaxation ('Recuperation' of 'Recreation' zie je ook wel). Aaahhh... lijkt me best lekker zo'n bed tijdens een 'red eye' (nachtvlucht).

Sommige plaatsnamen spreken ze anders uit dan ze geschreven worden. Als je 'Pieb-die' hoort, dan hebben ze het over Peabody. Sturen ze je naar 'Woebin', rijd dan naar Woburn en 'Wisstah' is Worcester. Dat ze ook nog eens andere woorden gebruiken, daar vertel ik een volgende keer over.