Altijd gedacht dat het liedje van The Hollies "Under My Umbrella" heette.
woensdag 31 december 2014
woensdag 24 december 2014
Nashville, TN
Nee, nee, nee.... deze post gaan niet over de TV-show "Nashville". Alhoewel die show wel over dezelfde stad gaat. En over de muziek die 'n grote rol speelt in die stad. Hmmm.... dus misschien gaat het wel over de TV-show. Oh jee... verwarrend. Laten we even opnieuw beginnen.
Nashville is 'n stad in Tennessee met zo'n 600 duizend inwoners. Nashville is vooral bekend als de thuisplaats van de Country-muziek en heeft daarom ook de bijnaam "Music City USA". Alle grote muzieklabels hebben kantoren in Nashville en talloze Country-artiesten nemen er hun muziek op of zijn in een van de talloze kroegen hun carriere als muzikant begonnen.
Hoewel Nashville 'n flinke stad is, hebben wij ons bezoek beperkt tot Downtown Nashville - een stuk van misschien 6 bij 6 blokken vlak naast de rivier.
Downtown Nashville
Op het kaartje hierboven zie je 'n aantal van de grote trekpleisters:
- Country Music Hall of Fame
- Ryman Auditorium
- Johnny Cash Museum
- Bridgestone Arena
- Wildhorse Saloon
We lopen ze hieronder even door...
Country Music Hall of Fame
Zoals Hollywood 'n walk of fame heeft met filmsterren, zo heeft Nashville de grootste Country-sterren vereeuwigd in 'n Hall of Fame. De plaquettes liggen hier niet op de grond maar hangen aan de muur.
De plaquette van Johnny Cash
Op elke plaquette staat 'n beschrijving van de reden dat deze artiest zijn of haar plaatsje verdiende. Bij Country-artiesten van onze generaties (Kenny Rogers, Dolly Parton, Everly Brothers) kunnen we ons dat misschien zelf ook wel voorstellen. Maar als we verder terug in de tijd gaan, is het leuk om te lezen wat die artiest voor de Country-muziek heeft betekend.
Je toegangskaartje voor de Hall of Fame geeft ook gelijk toegang tot het bijbehorende museum. In dit museum staat de ontwikkeling van de Country-muziek centraal, vanaf de eerste beginstapjes (op basis van de traditionele folk-muziek) tot de enorm massale country-pop van de afgelopen decennia. Het museum heeft 'n audio-toer, waarbij je met 'n audio-speler langs de displays wordt geleidt terwijl je verhalen hoort. Zo'n audio-toer is voor mij altijd 'n goed alternatief voor 'n gids, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik deze toer 'n beetje langdradig vond. Een voordeel is dan natuurlijk wel dat je gewoon stukken kunt overslaan in de audio-toer. Als je dat bij 'n gids doet, staat 't toch wat onbeschoft. :-)
Ryman Auditorium
Het Ryman Auditorium is vooral bekend omdat er tot 1974 de Grand Ole Opry plaatsvond. De Grand Ole Opry is 'n radio-concert-show die al sinds 1925 elke week 'n uur lang live Country-muziek uitzendt. Bijna alle bekende namen hebben in die tijd in de show opgetreden, zoals Dolly Parton, Garth Brooks, Reba McEntire, Rascal Flatts en de Dixie Chicks. Voor sommigen was het de eerste keer dat ze 'n nationaal publiek konden bereiken, voor anderen was het hun grote doorbraak, maar voor iedere artiest is het optreden in de Grand Ole Opry 'n grote eer.
Het podium in het Ryman Auditorium - https://www.flickr.com/photos/nostri-imago/2884433146/in/set-72157607460160630
Sinds 1974 wordt de show vanuit 'n eigen studio uitgezonden die wat verder van het centrum ligt. Maar het Ryman Auditorium blijft 'n bedevaartsoord voor Country-liefhebbers en -artiesten.
Johnny Cash Museum
Johnny Cash is met echte 'n Amerikaanse Country-legende. In heel Nashville vind je souvenirs met zijn afbeelding erop. Maar als je echt meer over de man wilt leren, kun je het beste terecht in het museum dat aan hem gewijd is.
Bridgestone Arena
Nashville heeft ook 'n aantal sport-teams, zoals de Tennessee Titans (American Footbal) en de Nashville Predators. Dit laatstgenoemde ijshockey-team speelt in de grote Bridgestone Arena in downtown Nashville. In dezelfde arena treden ook veel grote country-sterren (en soms ook artiesten uit 'n ander genre) op als ze op tournee zijn. Kijk daarom altijd even wie er in de Bridgestone Arena speelt als je in Nashville bent. Dat kan heel makkelijk, want op de hoek van de Bridgestone Arena zit ook het visitor center van Nashville.
Wildhorse Saloon
Voordat we naar Nashville gingen had ik nooit van de Wildhorse Saloon gehoord, maar het schijnt sinds zijn opening in 1994 al snel 'n bekende naam te zijn geworden in Downtown Nashville. Het is 'n grote bar/restaurant/dansclub van drie verdiepingen. De bovenste twee verdiepingen zijn in het midden open en kijken daardoor ook neer op de dansvloer en het podium van de benedenverdieping. Op dat podium treden elke avond een of meerdere artiesten op. Tussen de optredens door worden er Line-Dance-lessen gegeven, waardoor de sfeer continu lekker levendig is.
Wildhorse Saloon vanaf het podium. In het midden is de dansvloer, langs de randen staan tafels waar je kunt eten/drinken.
Ook kleinere gelegenheden dan de Wildhorse hebben vaak live-muziek, vanaf halverwege de middag tot laat in de avond of vroeg in de nacht. We hebben met bewondering naar 'n bandje zitten kijken dat 'n verzoeknummer kreeg dat ze blijkbaar nog niet konden spelen: 'n halve minuut later hing er 'n iPhone aan de microfoonstandaard en stond de zanger het nummer te spelen alsof het in z'n normale repertoire hoorde.
Al met al is Nashville 'n stad die je als liefhebber van Country-muziek niet over mag slaan. En ook als je niet zo'n grote fan bent, kun je je in downtown Nashville goed vermaken.
maandag 22 december 2014
vrijdag 19 december 2014
Spookboom
De 'sycamores' (platanen) hebben in de winter een spookachtig witte bast. Deze eenzame plataan zagen we langs de Potomacrivier in de buurt van Point of Rocks MD.
dinsdag 16 december 2014
Hogere kerstsferen
Vorige week in New York kwamen we al aardig in de kerststemming met ons bezoek aan de Radio City Christmas Spectacular. Ook op straat kwam de sfeer er al in: marktje op de hoek van Central Park bij Columbus Circle, overal kerstmuziek en veel kerstbomenverkopers.
Ook de warenhuizen zijn er klaar voor. De etalages van Macy's laten het verhaal zien over Alex. Hij is gek op sterrenkijken en gaat planeten langs om te zien hoe ze daar kerst vieren. In de laatste etalage komt hij met de kerstman terug in New York City.
Bij Saks on 5th Avenue moesten we in de rij aansluiten om langs de etalages te schuivelen. In elke etalage zie je een ander sprookje uitgebeeld.
Saks heeft ook nog een lichtshow op de pui van het gebouw. Ook Bloomingdale's, Lord & Taylor en Tiffany's doen mee met de kerstetalages, voor de adressen kijk je hier.
Rockefeller met De Kerstboom.
Feest van de lichtjes
Buiten New York City kunnen ze er ook wat van. Elke avond zie ik meer gekleurde lichtjes en opblaaskerstmannen verschijnen. Onze versieringen vallen in het niet bij die van onze buren. Ik heb even overwogen om ze dan maar weg te halen, want tegen dit kleurengeweldkunnen willen we niet opboksen.
Zo ziet een stukje van onze straat er nu uit. Er komt nog meer bij!
Al die kleuren'pracht' wordt door veel mensen tacky genoemd, smakeloos. Kan zijn, maar het is geweldig! Helemaal fantastisch is dat iemand in kaart heeft gebracht waar de mooiste (?) versierde tuinen en huizen zijn te vinden in het noordelijke deel van Virginia en in Maryland. Dat zijn er zestig! En nog gratis ook, al wordt er her en der wel gevraagd om donaties voor goede doelen. Op Holly's Tacky Christmas Lights kun je foto's bekijken van de locaties. Hier zie je er twee:
Dit is stijlvol, niet tacky.
T-A-C-K-Y, en dan zie je nog niet eens alles.
Wil je ze zelf bewonderen? Stippel dan een route uit met behulp van Holly's routekaarten. Eén van mijn favorieten is te zien in Leesburg (nr. 53): de lichtshow is afgestemd op muziek die je kunt horen op een lokale fm-zender. Een andere waar ik graag dit jaar weer even wil kijken is de Bull Run Festival of Lights in Centreville.
Een aantal lokale parken proberen in de wintermaanden extra inkomsten te genereren met dit soort attracties. Bij deze rijd je met de auto tussen alle kerstverlichtingen door. Dit kost $15-$20 per auto (max. 14 mensen per auto). Of toch maar wandelen in Meadowlark's Botanical Garden in Vienna ($14 per persoon)?
Ook de warenhuizen zijn er klaar voor. De etalages van Macy's laten het verhaal zien over Alex. Hij is gek op sterrenkijken en gaat planeten langs om te zien hoe ze daar kerst vieren. In de laatste etalage komt hij met de kerstman terug in New York City.
Bij Saks on 5th Avenue moesten we in de rij aansluiten om langs de etalages te schuivelen. In elke etalage zie je een ander sprookje uitgebeeld.
Saks heeft ook nog een lichtshow op de pui van het gebouw. Ook Bloomingdale's, Lord & Taylor en Tiffany's doen mee met de kerstetalages, voor de adressen kijk je hier.
Rockefeller met De Kerstboom.
Feest van de lichtjes
Buiten New York City kunnen ze er ook wat van. Elke avond zie ik meer gekleurde lichtjes en opblaaskerstmannen verschijnen. Onze versieringen vallen in het niet bij die van onze buren. Ik heb even overwogen om ze dan maar weg te halen, want tegen dit kleurengeweld
Zo ziet een stukje van onze straat er nu uit. Er komt nog meer bij!
Al die kleuren'pracht' wordt door veel mensen tacky genoemd, smakeloos. Kan zijn, maar het is geweldig! Helemaal fantastisch is dat iemand in kaart heeft gebracht waar de mooiste (?) versierde tuinen en huizen zijn te vinden in het noordelijke deel van Virginia en in Maryland. Dat zijn er zestig! En nog gratis ook, al wordt er her en der wel gevraagd om donaties voor goede doelen. Op Holly's Tacky Christmas Lights kun je foto's bekijken van de locaties. Hier zie je er twee:
Dit is stijlvol, niet tacky.
T-A-C-K-Y, en dan zie je nog niet eens alles.
Wil je ze zelf bewonderen? Stippel dan een route uit met behulp van Holly's routekaarten. Eén van mijn favorieten is te zien in Leesburg (nr. 53): de lichtshow is afgestemd op muziek die je kunt horen op een lokale fm-zender. Een andere waar ik graag dit jaar weer even wil kijken is de Bull Run Festival of Lights in Centreville.
Een aantal lokale parken proberen in de wintermaanden extra inkomsten te genereren met dit soort attracties. Bij deze rijd je met de auto tussen alle kerstverlichtingen door. Dit kost $15-$20 per auto (max. 14 mensen per auto). Of toch maar wandelen in Meadowlark's Botanical Garden in Vienna ($14 per persoon)?
donderdag 11 december 2014
Rockettes
De kerstshow van de Rockettes in de Radio City Music Hall stond al een lange tijd op mijn verlanglijstje. Dus toen Frank nog wat vakantiedagen moest opmaken (mag er maar drie overhevelen naar het nieuwe jaar) en voorstelde om naar New York te gaan, ben ik direct gaan boeken: bus, hotel en kaartjes voor de voorstelling.
Wat een strakke voorstelling!
Zo oud?
Ik wist dat de Rockettes al in de jaren vijftig optraden, maar de oorspronkelijke Rockettes zijn zelfs in 1925 al begonnen in Missouri. Vanaf 1932 treden ze op in de Radio City Music Hall in New York. Het dansnummer van de houten soldaten staat al tachtig jaar op het programma, maar het is nog steeds verbluffend knap hoe ze al die vormen lopen met hun 'houten' benen.
Wooden Soldiers in de jaren dertig.
Hieronder staat een video van het dansnummer. Als de hoempapamuziek je te lang duurt, ga dan naar 4:35 en kijk vanaf dat punt hoe ze op het eind als dominostenen in slow motion omvallen.
Kaartjes
Ik had rechtstreeks via de website van Radio City Music Hall geboekt, maar het loont de moeite om rond te shoppen voor een leuke aanbieding of coupon (kortingsbon). De prijzen variëren tussen de $42 en $170 ($250 op 24 en 25 december). Ik had geen idee hoe groot de zaal zou zijn, dus uiteindelijk twee plaatsen op 2nd Mezzanine (het middelste balkon, er zit er nog één boven) gereserveerd. Wij vonden het prima plaatsen, we konden alles goed zien. De zaal was niet uitverkocht, het was de middagvoorstelling van 5 uur op een maandag. Ze doen nu doordeweeks 'maar' drie voorstellingen op één dag en in het weekend vijf. In de week van kerst treden ze doordeweeks ook vijf keer per dag op.
De show duurt anderhalf uur, zonder pauze. Koop je snacks en drankjes dus voordat het begint. Tijdens de show kan ook, elke verdieping heeft een verkooppunt. Ik blijf het raar vinden dat je tijdens ballet- en theatervoorstellingen mag eten en drinken alsof je in een bioscoop bent of bij een sportevenement.
De Christmas Spectacular is altijd in november en december. In het voorjaar doen de Rockettes een lenteshow (eind maart tot begin mei 2015, previews vanaf 12 maart). En wil je ervaren hoe het is om als een Rockette te dansen, dan kun je meedoen aan een speciale les: Rockettes Experience voor als je balletervaring hebt, Rockettes 101 voor alle anderen.
Wat een strakke voorstelling!
Zo oud?
Ik wist dat de Rockettes al in de jaren vijftig optraden, maar de oorspronkelijke Rockettes zijn zelfs in 1925 al begonnen in Missouri. Vanaf 1932 treden ze op in de Radio City Music Hall in New York. Het dansnummer van de houten soldaten staat al tachtig jaar op het programma, maar het is nog steeds verbluffend knap hoe ze al die vormen lopen met hun 'houten' benen.
Wooden Soldiers in de jaren dertig.
Hieronder staat een video van het dansnummer. Als de hoempapamuziek je te lang duurt, ga dan naar 4:35 en kijk vanaf dat punt hoe ze op het eind als dominostenen in slow motion omvallen.
Kaartjes
Ik had rechtstreeks via de website van Radio City Music Hall geboekt, maar het loont de moeite om rond te shoppen voor een leuke aanbieding of coupon (kortingsbon). De prijzen variëren tussen de $42 en $170 ($250 op 24 en 25 december). Ik had geen idee hoe groot de zaal zou zijn, dus uiteindelijk twee plaatsen op 2nd Mezzanine (het middelste balkon, er zit er nog één boven) gereserveerd. Wij vonden het prima plaatsen, we konden alles goed zien. De zaal was niet uitverkocht, het was de middagvoorstelling van 5 uur op een maandag. Ze doen nu doordeweeks 'maar' drie voorstellingen op één dag en in het weekend vijf. In de week van kerst treden ze doordeweeks ook vijf keer per dag op.
De show duurt anderhalf uur, zonder pauze. Koop je snacks en drankjes dus voordat het begint. Tijdens de show kan ook, elke verdieping heeft een verkooppunt. Ik blijf het raar vinden dat je tijdens ballet- en theatervoorstellingen mag eten en drinken alsof je in een bioscoop bent of bij een sportevenement.
De Christmas Spectacular is altijd in november en december. In het voorjaar doen de Rockettes een lenteshow (eind maart tot begin mei 2015, previews vanaf 12 maart). En wil je ervaren hoe het is om als een Rockette te dansen, dan kun je meedoen aan een speciale les: Rockettes Experience voor als je balletervaring hebt, Rockettes 101 voor alle anderen.
donderdag 4 december 2014
CNN en Stone Mountain
Op aanraden van een vriendin zijn we in Atlanta GA op bezoek geweest bij het hoofdkantoor van CNN. Je kunt daar de Inside CNN Studio Tour ($15 per persoon) doen langs de nieuwsredacties. Je kijkt dan door grote ramen naar binnen. Wij hebben de VIP-rondleiding gedaan, omdat je dan echt op een nieuwsredactie en in een controlekamer komt. Deze rondleiding kost $35 persoon, maar dat vonden wij het wel waard.
Rondleiding door het hoofdkantoor van CNN. Helaas was het Coca-Cola Museum al dicht, anders waren we daar ook nog even gaan kijken.
Nieuwe carrière? Foto was inbegrepen bij VIP Tour.
Stone Mountain
Onze vriendin gaf nog een tip: Stone Mountain. Het is een 'monadnock', een eilandberg (net zoals de kopjes in Afrika), die ongeveer 40 minuten rijden ten westen van downtown Atlanta ligt. In New Hampshire hebben we een keer zo'n stenen puist beklommen, Mount Monadnock. En vanaf de weg bij ons huis hebben we uitzicht op Sugarloaf Mountain in de verte, nog zo'n eenzame eilandberg die onverwacht uit het verder heuvelige gebied omhoog schiet.
Op tweederde van Mount Monadnock NH, mooi punt om te keren. Te warm, te veel wespen en we wisten hoe de afdaling zou worden... Je snapt misschien dat we blij waren toen we hoorden dat Stone Mountain een kabelbaan heeft.
In de steile noordzijde van Stone Mountain is het Confederate Memorial uitgehouwen, een reliëf van drie belangrijke mannen uit de geschiedenis van de Geconfedereerde Staten van Amerika. Dat waren de Zuidelijke staten die zich hadden afgescheiden het Noorden onder leiding van president Lincoln. Het zijn president Jefferson Davis (niet te verwarren met Thomas Jefferson, die zestig jaar eerder de 3e president van de VS was), generaal Robert E. Lee (één van de vele beroemde Lees in deze regio) en generaal Thomas J. "Stonewall" Jackson (zijn bijnaam heeft hij hier in de buurt tijdens de Eerste Slag bij Bull Run in Manassas verdiend, waar hij met zijn regiment zo onverzettelijk als een stenen muur bleef staan. "Monadnock" was ook wel een toepasselijke bijnaam geweest...).
Met de klok mee, beginnend met de grootste: uitgehouwen president en generaals van het Zuidelijke leger; nog een keer het beeldhouwwerk, maar dan vanuit de kabelbaan gezien; laatste stuk van de wandelroute de berg af (gelukkig weer redelijk plat!); uitzicht op Atlanta vanaf Stone Mountain; in dit soort poelletjes boven op de berg schijnen garnaaltjes te leven.
Vingeroefening
Gutzon Borglum, de beeldhouwer die in 1923 aan het Confederate Memorial was begonnen, had als plan dat het reliëf rondom de berg zou lopen. Een leger zou achter de president en generaals aan galopperen. Hij projecteerde de afbeelding met een grote toverlantaarn op de bergwand. Na een jaar had hij het hoofd van generaal Lee af en nog een jaar later stapte hij boos op. Zijn opdrachtgevers waren zo ontstemd, dat zij al het werk van Borglum hebben laten weghakken. Met de kennis die hij had opgedaan op Stone Mountain, ging Borglum aan de slag met Mount Rushmore.
Uiteindelijk is een aangepaste versie van het Confederate Memorial in 1970 afgerond. Ze hebben de benen van de paarden maar laten zitten.
Het beeldhouwwerk is twaalfduizend vierkante meter groot. Vergelijk het maar met de afmeting van outlet winkelcentrum Bataviastad of de oppervlakte van de marktvloer plus alle winkels en horeca die in de nieuwe Markthal in Rotterdam zitten.
Oja, een kaartje voor de kabelbaan kost $18 per persoon voor een retourtje, $9 voor een enkele reis. Je kunt dan naar beneden wandelen (1,7 km). Je komt dan aan de westkant van de berg uit, houd er dus rekening mee dat je dan nog anderhalve kilometer moet lopen naar de parkeerplaats of naar het Marriot hotel. Parkeren bij de kabelbaan kost $10. Als je in het Marriot tegenover het monument logeert, dan laat je de auto daar staan en loop je naar het opstappunt.
Zie ook:
Rondleiding door het hoofdkantoor van CNN. Helaas was het Coca-Cola Museum al dicht, anders waren we daar ook nog even gaan kijken.
Nieuwe carrière? Foto was inbegrepen bij VIP Tour.
Stone Mountain
Onze vriendin gaf nog een tip: Stone Mountain. Het is een 'monadnock', een eilandberg (net zoals de kopjes in Afrika), die ongeveer 40 minuten rijden ten westen van downtown Atlanta ligt. In New Hampshire hebben we een keer zo'n stenen puist beklommen, Mount Monadnock. En vanaf de weg bij ons huis hebben we uitzicht op Sugarloaf Mountain in de verte, nog zo'n eenzame eilandberg die onverwacht uit het verder heuvelige gebied omhoog schiet.
Op tweederde van Mount Monadnock NH, mooi punt om te keren. Te warm, te veel wespen en we wisten hoe de afdaling zou worden... Je snapt misschien dat we blij waren toen we hoorden dat Stone Mountain een kabelbaan heeft.
In de steile noordzijde van Stone Mountain is het Confederate Memorial uitgehouwen, een reliëf van drie belangrijke mannen uit de geschiedenis van de Geconfedereerde Staten van Amerika. Dat waren de Zuidelijke staten die zich hadden afgescheiden het Noorden onder leiding van president Lincoln. Het zijn president Jefferson Davis (niet te verwarren met Thomas Jefferson, die zestig jaar eerder de 3e president van de VS was), generaal Robert E. Lee (één van de vele beroemde Lees in deze regio) en generaal Thomas J. "Stonewall" Jackson (zijn bijnaam heeft hij hier in de buurt tijdens de Eerste Slag bij Bull Run in Manassas verdiend, waar hij met zijn regiment zo onverzettelijk als een stenen muur bleef staan. "Monadnock" was ook wel een toepasselijke bijnaam geweest...).
Met de klok mee, beginnend met de grootste: uitgehouwen president en generaals van het Zuidelijke leger; nog een keer het beeldhouwwerk, maar dan vanuit de kabelbaan gezien; laatste stuk van de wandelroute de berg af (gelukkig weer redelijk plat!); uitzicht op Atlanta vanaf Stone Mountain; in dit soort poelletjes boven op de berg schijnen garnaaltjes te leven.
Vingeroefening
Gutzon Borglum, de beeldhouwer die in 1923 aan het Confederate Memorial was begonnen, had als plan dat het reliëf rondom de berg zou lopen. Een leger zou achter de president en generaals aan galopperen. Hij projecteerde de afbeelding met een grote toverlantaarn op de bergwand. Na een jaar had hij het hoofd van generaal Lee af en nog een jaar later stapte hij boos op. Zijn opdrachtgevers waren zo ontstemd, dat zij al het werk van Borglum hebben laten weghakken. Met de kennis die hij had opgedaan op Stone Mountain, ging Borglum aan de slag met Mount Rushmore.
Uiteindelijk is een aangepaste versie van het Confederate Memorial in 1970 afgerond. Ze hebben de benen van de paarden maar laten zitten.
Het beeldhouwwerk is twaalfduizend vierkante meter groot. Vergelijk het maar met de afmeting van outlet winkelcentrum Bataviastad of de oppervlakte van de marktvloer plus alle winkels en horeca die in de nieuwe Markthal in Rotterdam zitten.
Oja, een kaartje voor de kabelbaan kost $18 per persoon voor een retourtje, $9 voor een enkele reis. Je kunt dan naar beneden wandelen (1,7 km). Je komt dan aan de westkant van de berg uit, houd er dus rekening mee dat je dan nog anderhalve kilometer moet lopen naar de parkeerplaats of naar het Marriot hotel. Parkeren bij de kabelbaan kost $10. Als je in het Marriot tegenover het monument logeert, dan laat je de auto daar staan en loop je naar het opstappunt.
Zie ook:
zondag 23 november 2014
Volgende halte: Florida
Zo he, loop ik even achter met onze roadtrip die we in september hebben gedaan... Na Charleston SC en Savannah GA zijn we in Jacksonville Florida beland. Downtown Jacksonville was niet heel interessant, maar onze vrienden die hier wonen des te meer. We hebben heerlijk bijgekletst en de omgeving wat verkend.
Uitstapje naar St Augustine, een mooi oud stadje met veel Spaanse invloeden.
Zonsondergang bij St Johns River; romantische stek behalve dan dat de muggen dat ook vonden...
Uitstapje naar St Augustine, een mooi oud stadje met veel Spaanse invloeden.
Zonsondergang bij St Johns River; romantische stek behalve dan dat de muggen dat ook vonden...
maandag 3 november 2014
Overal parkjes
Na de ochtend in Charleston, South Carolina te hebben doorgebracht, zijn we doorgereden naar Savannah in Georgia. Hier zijn we iets langer blijven hangen. Savannah is vergeleken met Charleston wat gewoner en groter, maar ook een charmante stad. Had Charleston een overvloed van statige, vrijstaande huizen met veranda's in het centrum, in Savannah had ik het idee dat het meer herenhuizen waren. Nog steeds mooie exemplaren hoor! Het voelde een beetje zoals Old Town Alexandria in Virginia.
Met klok mee: IJssalon Leopold's, lekker tuttifrutti-ijs (ze zeggen dat zij die bedacht hebben); kleine foto: straatje; City Market (restaurants, souvenierwinkeltjes en 's avonds optredens op het plein); achterkant River Front met loopbruggen; palmboom en Spanish Mosh; nog een keer de loopbruggen).
Er zijn maar liefst twaalf parkjes (Squares) in het centrum van Savannah en dat was ook wel nodig, want het was flink warm in de zon. Aan de rivier zijn de pakhuizen omgebouwd tot hotels, restaurants en winkels. Omdat de oever een stuk lager ligt dan de rest van het centrum, hebben ze loopbruggen gemaakt naar ingangen op de eerste of tweede verdieping.
Nederlands
We waren op zoek naar housewarming-cadeautjes voor onze vrienden in Florida (volgende stop tijdens de roadtrip) en liepen een winkel binnen met houten accessoires en tafels uit Azië. De eigenaresse hoorde ons Nederlands praten en vertelde dat zij en haar man ook Nederlands zijn. We hebben het klein gehouden en mooie fruitschalen van mangohout uitgekozen. Als je in de buurt van Savannah GA woont en iets unieks zoekt, dan moet je wel snel zijn. De eigenaren gaan zeer binnenkort met pensioen en hebben hun winkel al verkocht.
Met klok mee: IJssalon Leopold's, lekker tuttifrutti-ijs (ze zeggen dat zij die bedacht hebben); kleine foto: straatje; City Market (restaurants, souvenierwinkeltjes en 's avonds optredens op het plein); achterkant River Front met loopbruggen; palmboom en Spanish Mosh; nog een keer de loopbruggen).
Er zijn maar liefst twaalf parkjes (Squares) in het centrum van Savannah en dat was ook wel nodig, want het was flink warm in de zon. Aan de rivier zijn de pakhuizen omgebouwd tot hotels, restaurants en winkels. Omdat de oever een stuk lager ligt dan de rest van het centrum, hebben ze loopbruggen gemaakt naar ingangen op de eerste of tweede verdieping.
Nederlands
We waren op zoek naar housewarming-cadeautjes voor onze vrienden in Florida (volgende stop tijdens de roadtrip) en liepen een winkel binnen met houten accessoires en tafels uit Azië. De eigenaresse hoorde ons Nederlands praten en vertelde dat zij en haar man ook Nederlands zijn. We hebben het klein gehouden en mooie fruitschalen van mangohout uitgekozen. Als je in de buurt van Savannah GA woont en iets unieks zoekt, dan moet je wel snel zijn. De eigenaren gaan zeer binnenkort met pensioen en hebben hun winkel al verkocht.
vrijdag 31 oktober 2014
maandag 27 oktober 2014
We zijn ge-Boo-ed
We zijn ge-wat? Ge-boo-ed... Gelukkig er zit een briefje bij de enge beker die voor onze deur staat. Het helpt niet dat ik net een aflevering van NCIS heb gezien waarin een bom werd getriggerd door het optillen van een verdwaalde drinkbeker...
Komende vrijdag is het Halloween, maar onze buurmeisjes hebben al dagen pre-Halloweenpret. Hun voortuin wordt meer en meer een spinnennest. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat zij wat met deze beker (met snoepgoed er in) te maken hebben. Het is een soort kettingbrief, ik moet nu bij twee andere buren iets lekkers, engs of grappigs voor de deur achterlaten.
In het Nederlands zou het gedichtje zoiets kunnen zijn:
Deze Halloween, weet je wat ik doe
Een lekkere verrassing, het heet een "Boeh!"
'n Vriend - maar wie...? - legde het hier,
Om jou te verblijden met wat griezelplezier!
Je bent "ge-Boeh-t", de beurt is aan jou,
Om te delen met vriend of buur, of die vreemde mevrouw?
Maak twee traktaties, geestig en voor de gein
Leg het voor hun deuren en ren weg, verdwijn!
Doe dit gedicht er bij en nog één ding, dat is het wel,
Een "We zijn ge-Boeh-t"-teken voor naast hun bel.
Komende vrijdag is het Halloween, maar onze buurmeisjes hebben al dagen pre-Halloweenpret. Hun voortuin wordt meer en meer een spinnennest. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat zij wat met deze beker (met snoepgoed er in) te maken hebben. Het is een soort kettingbrief, ik moet nu bij twee andere buren iets lekkers, engs of grappigs voor de deur achterlaten.
In het Nederlands zou het gedichtje zoiets kunnen zijn:
Deze Halloween, weet je wat ik doe
Een lekkere verrassing, het heet een "Boeh!"
'n Vriend - maar wie...? - legde het hier,
Om jou te verblijden met wat griezelplezier!
Je bent "ge-Boeh-t", de beurt is aan jou,
Om te delen met vriend of buur, of die vreemde mevrouw?
Maak twee traktaties, geestig en voor de gein
Leg het voor hun deuren en ren weg, verdwijn!
Doe dit gedicht er bij en nog één ding, dat is het wel,
Een "We zijn ge-Boeh-t"-teken voor naast hun bel.
vrijdag 24 oktober 2014
Statige huizen
Als je door Charleston in South Carolina loopt, zie je nog de rijkdom van vroeger. De grote huizen langs het water zijn stuk voor stuk plaatjes. Halverwege 18e eeuw was Charleston een bruisend handelscentrum voor de zuidelijke koloniën (West-Indië waar Barbados en Bermuda deel van uit maakten). Charleston behoorde in die tijd tot de grootste handelshavens, na Boston, New York en Philadelphia. Er werd vooral gehandeld in hertenvellen die werden verwerkt tot kleding en boekenkaften. Verder werd er veel geld verdiend met de slavenhandel in Charleston (voor de katoenplantages). Nadat de noordelijke kolonieën zich in 1776 hadden afgescheiden van het Britse Rijk, duurde het tot 1783 dat South Carolina zich een Amerikaanse staat kon noemen. Na de uitvinding van de cotton gin (om de zaden van de katoenplukken te scheiden waardoor de kwaliteit en productie omhoog gingen) ging het nog voorspoediger in Charleston. Helaas deed de Burgeroorlog (1861-1865) de stad geen goed. South Carolina hoorde bij de Confederates, de afgescheiden Zuidelijke Staten die tegen het leger van Abraham Lincoln (de Unionists of Federal Army) vochten. De stad en de economie lag flink in puin, maar dat hebben ze in de jaren erna goed kunnen herstellen.
Wat kun je in 3 uur doen in Charleston SC? Dat vroegen we aan de dame van de toeristeninformatie. Ze adviseerde ons om via King Street naar de Battery te wandelen en naar de City Market. Dat was inderdaad een mooi rondje door de winkelstraat, via een wijk met supermooie huizen naar het verdedigingswerk met kanonnen aan het water en dan de overdekte markt met allemaal leuke snuisterijtjes.
Eén van de ingangen van City Market. Net buiten de markthal hebben we heerlijk geluncht bij Brasserie Gigi. Conclusie: 3 uur is niet genoeg om Charleston goed te bekijken.
Wat kun je in 3 uur doen in Charleston SC? Dat vroegen we aan de dame van de toeristeninformatie. Ze adviseerde ons om via King Street naar de Battery te wandelen en naar de City Market. Dat was inderdaad een mooi rondje door de winkelstraat, via een wijk met supermooie huizen naar het verdedigingswerk met kanonnen aan het water en dan de overdekte markt met allemaal leuke snuisterijtjes.
Eén van de ingangen van City Market. Net buiten de markthal hebben we heerlijk geluncht bij Brasserie Gigi. Conclusie: 3 uur is niet genoeg om Charleston goed te bekijken.
woensdag 22 oktober 2014
Wandelingetje
We hoeven helemaal niet een uur naar Shenandoah te rijden om lekker te kunnen wandelen. In het bos bij Ball's Bluff in Leesburg VA gaat dat ook prima.
Zonnebadende schildpadden in de Potomac-rivier. De twee grootste waren al in het water verdwenen. Ik denk dat ze het formaat hadden van een forse pizza (Amerikaanse portie dan hè).
"De pahahaden op...."
Doorkijkje
Zonnebadende schildpadden in de Potomac-rivier. De twee grootste waren al in het water verdwenen. Ik denk dat ze het formaat hadden van een forse pizza (Amerikaanse portie dan hè).
"De pahahaden op...."
Doorkijkje
maandag 20 oktober 2014
Roadtrip
Het was weer eens tijd voor een roadtrip, deze keer is het een rondje Virginia-Charleston, South Carolina-Savannah, Georgia-Jacksonville, Florida-Atlanta, Georgia-Nashville, Tennessee-Virginia geworden. De komende weken zullen jullie wat impressies voorbij zien komen van de plaatsen die we hebben bezocht.
Borden bij de staatsgrenzen
Borden bij de staatsgrenzen
woensdag 15 oktober 2014
Najaar
Toen we in Californië woonden, was ik me er nooit zo van bewust dat ik een seizoenenmens ben. Ik vond het prima dat we daar de winter oversloegen en een kort voorjaar hadden. De foothills waren dan een week of wat mooi groen, voordat ze 'golden' kleurden door het dorre gras. In Massachusetts zaten we ineens met een herfstseizoen en wat voor eentje, om over de winter maar te zwijgen... Het verkleuren van de blaadjes, de 'droppige' geur van humus (klinkt toch beter dan 'rottende bladeren en ander dood spul in de grond') en koude wangen na een wandeling in het bos.
Gelukkig kunnen de bomen in Virginia er ook wat van. Afgelopen weekend hebben we gekeken hoe het kleurenschema is in het Shenandoah National Park. Het moet nog pieken. We zagen nog veel groen, maar er piepte al rood, geel en oranje door. We hadden niet de beste ochtend uitgekozen, laaghangende wolken belemmerden het uitzicht grotendeels. Ik heb toch geprobeerd om wat van de kleuren op de foto te zetten.
Wolken trekken zich wat terug. Eventjes...
Kleuren variëren van groen, geel, okergeel, oranje, knaloranje, rood tot dieprood.
Niet alleen kleur in het bos, ook in de lucht. Dit was rond half elf 's ochtends.
Een mooie beschrijving van de website van het park zelf, van een paar dagen geleden:
Gelukkig kunnen de bomen in Virginia er ook wat van. Afgelopen weekend hebben we gekeken hoe het kleurenschema is in het Shenandoah National Park. Het moet nog pieken. We zagen nog veel groen, maar er piepte al rood, geel en oranje door. We hadden niet de beste ochtend uitgekozen, laaghangende wolken belemmerden het uitzicht grotendeels. Ik heb toch geprobeerd om wat van de kleuren op de foto te zetten.
Wolken trekken zich wat terug. Eventjes...
Kleuren variëren van groen, geel, okergeel, oranje, knaloranje, rood tot dieprood.
Niet alleen kleur in het bos, ook in de lucht. Dit was rond half elf 's ochtends.
Een mooie beschrijving van de website van het park zelf, van een paar dagen geleden:
The northern third of the park has some of the lowest elevations, so fall – delicious fall, which flows down the mountain like candy sprinkle-flecked maple syrup over mounds of thick oatmeal – has begun to drip in a few bright, sweet spots here and there. Dogwood trees, features of the park’s northern end, display different shades of scarlet, all of them subtle and muted. In the center of the park, the highest elevations, the mountainsides and summits flash large patches of dramatic oranges and reds, saffron yellows, turmeric golds. Blueberry bushes in the north half of Big Meadows, smack dab in the center of Shenandoah, burn chili powder red. In the south district the palette is sunnier – yellows, golds, pumpkin oranges, mangoes – with the occasional jolt of a neon-red maple spattering the canvas.
zondag 7 september 2014
Bier brouwen bij Kettles & Grains in Leesburg, VA
Manon is gek op Living Social en dat soort coupon-sites. Niet zozeer vanwege de korting die ze geven, maar vooral omdat je er vaak aanbiedingen tegenkomt voor dingen die je normaal niet zou bedenken. Zo kwam ze 'n tijdje gelden 'n aanbieding tegen om zelfs je eigen bier te brouwen bij 'n winkel/brouwerij hier in de buurt. Leuk! Dus doen!
Drie weken geleden hebben we de eerste fase doorlopen: het brouwen van bier in 'n ketel. Na het kiezen van 'n recept (wij kozen voor 'n IPA), begin je met het afwegen van de granen.
Voor onze IPA hadden we drie verschillende granen nodig, in totaal zo'n 8 ons. Na het afwegen van de granen, haal je ze door 'n "molen" heen. Dit zorgt dat de graankorrels gekneusd worden, zodat ze hun smaak beter loslaten.
De graankorrels gaan dan in 'n soort mega-theezak en worden in de ketel met heet water gehangen.
Dit mengsel laat je 'n half uurtje trekken, terwijl je af en toe voorzichtig roert. Het water begint nu langzaam 'n licht kleurtje te krijgen en het begin 'n beetje "bierig" te ruiken. Maar het is allemaal nog wel erg licht en flauw, dus er moet vast nog wat gebeuren.
Aha... het blaadje zegt dat we nu de "LME" moeten toevoegen. LME staat voor Liquid Malt Extract, een soort dikke moutstroop die in 'n plastic vat klaarstond.
Als je het proeft is LME 'n beetje 'n zoetige, weeïge stroop. Van die LME-stroop doe je 4.5 kilo van in het bier-water, waarna het resultaat er al 'n stuk meer als bier begint uit te zien. Ik vond het 'n beetje als valsspelen: alsof je oplosbier koopt. Maar het proces om van gerst mout te maken is niet zozeer moeilijk, maar nogal tijdrovend. Het schijnt vrij normaal te zijn dat biermakers hun mout op deze manier (of zelfs helemaal gedroogd) toevoegen.
Nu haal je de theezak met granen uit het bier. Het schijnt nog prima bruikbaar te zijn als bijvoorbeeld veevoer, maar wij hebben het toch maar weggegooid. Nu moet het bierwater drie kwartier koken.
De ketels bij Kettles & Grains zijn allemaal aangesloten op 'n stoompijp, dus worden zonder poespas aan de kook gebracht. Het enige wat wij hoefden te doen was af en toe even roeren. Doe wel voorzichtig, want kokend bier is best heet.
Na het koken is het tijd om de hoppen toe te voegen. Hop is 'n subfamilie van de hennep-planten... aha, zo leer ik nog 'ns wat. Je kunt de hop als blaadjes kopen, maar voor ons bier gebruikten we samengeperste hop. Het ziet er 'n beetje uit als konijnenvoer, maar het ruikt meer als... andere hennep-producten. De hop werd van origine aan bier toegevoegd als conserveringsmiddel. Maar tegenwoordig gebeurt het vooral voor de smaak. Wij hadden vier verschillende soorten hop, die we met kleine tussenpozen aan het bier hebben toegevoegd.
Het bier-water is intussen omgetoverd in wort en begint er echt als bier uit te zien. Het wordt nu met 'n ingenieus pijpensysteem door 'n koeler heengeleid en vervolgens op 'n temperatuur van ongeveer 25 graden in 'n plastic emmer gestort.
Dit is de laatste fase, voordat het bier gaat gisten. Dus er moeten nog even wat dingen gebeuren.
Allereerst wordt er 'n "hoe heet zo'n ding" gevuld met de wort en daarin wordt 'n dobber gestopt. Hoe dikker het bier, hoe meer suiker er inzit en hoe minder ver de dobber naar beneden zakt. Deze nulmeting wordt later gebruikt om het alcoholpercentage te bepalen.
Nu wordt ook het laatste ingrediënt van de dag toegevoegd: het gist. Gist is het magische ingrediënt dat de suikers uit het LME-mengsel om zal zetten in alcohol. Het is belangrijk dat dit in 'n afgesloten vat gebeurt, zodat niks het proces verstoord. Omdat er tijdens het gisten gas vrijkomt, zit er op het vat 'n waterslot (in het Engels: air lock). Daardoor kan het gas wel naar buiten, maar er kan niks van buiten naar binnen.
Het vat wordt nu twee weken lang donker opgeslagen. In die tijd wordt het leeuwendeel van de suikers omgezet in alcohol en wordt het wort bier.
--- time passes ---
Toen we vandaag terugkwamen, stond alles al klaar voor onze tweede ronde. De medewerkers van Kettles & Grains hadden ons biervat tevoorschijn gehaald en 'n nieuwe suikermeting gedaan. Door de hoeveelheid suiker in het bier voor en na het gisten met elkaar te vergelijken, weten ze hoeveel suiker er is verdwenen. En aangezien het vat hermetisch afgesloten was, kan die suiker dus alleen maar zijn omgezet in alcohol. Zo bepaalden ze dat onze IPA op 'n mooie 6.1% alcohol uit was gekomen.
Net na deze meting hebben ze nog 'n klein beetje verse suiker toegevoegd. Dit zorgt ervoor dat het bier in het flesje nog 'n beetje nagist.
Tijd om te tappen
Het vat heeft 'n mooi tapkraantje, waaraan met wat verlengstukken 'n tap-uiteinde werd gezet. Je drukt dit uiteinde in je lege bierflesje tegen de bodem, en het bier stroomt geleidelijk in je flesje.
Vervolgens zet je met 'n vervaarlijk uitziend apparaat 'n kroonkurk op het flesje. Daarmee is het flesje ook hermetisch afgesloten en kan het bier nagisten.
Bij elkaar kwamen er ruim 50 flesjes uit het vat zetten. We hebben het bier ook nog even geproefd en het was prima herkenbaar als 'n IPA. Het was nog 'n beetje flauwtjes, maar dat probleem schijnt nu in het flesje opgelost te worden.
--- more patience is needed ---
Nu moeten we nog minstens twee weken wachten, omdat ons bier in de flesjes koolzuur aan het opbouwen is (door dat laatste beetje suiker dat is toegevoegd). Daarna kan het bier de koelkast in om op drinktemperatuur te komen. Je kunt het ook buiten de koelkast laten liggen, om nog wat meer smaak op te bouwen. Tussen de vier weken en vier maanden is deze IPA op z'n best. Volgens de man van Kettles & Grains dan; wij gaan het zelf wel bepalen. Alhoewel ik betwijfel of er over vier maanden nog iets te proeven valt.
Fase 1: brouwen
Drie weken geleden hebben we de eerste fase doorlopen: het brouwen van bier in 'n ketel. Na het kiezen van 'n recept (wij kozen voor 'n IPA), begin je met het afwegen van de granen.
Voor onze IPA hadden we drie verschillende granen nodig, in totaal zo'n 8 ons. Na het afwegen van de granen, haal je ze door 'n "molen" heen. Dit zorgt dat de graankorrels gekneusd worden, zodat ze hun smaak beter loslaten.
De graankorrels gaan dan in 'n soort mega-theezak en worden in de ketel met heet water gehangen.
Dit mengsel laat je 'n half uurtje trekken, terwijl je af en toe voorzichtig roert. Het water begint nu langzaam 'n licht kleurtje te krijgen en het begin 'n beetje "bierig" te ruiken. Maar het is allemaal nog wel erg licht en flauw, dus er moet vast nog wat gebeuren.
Aha... het blaadje zegt dat we nu de "LME" moeten toevoegen. LME staat voor Liquid Malt Extract, een soort dikke moutstroop die in 'n plastic vat klaarstond.
Als je het proeft is LME 'n beetje 'n zoetige, weeïge stroop. Van die LME-stroop doe je 4.5 kilo van in het bier-water, waarna het resultaat er al 'n stuk meer als bier begint uit te zien. Ik vond het 'n beetje als valsspelen: alsof je oplosbier koopt. Maar het proces om van gerst mout te maken is niet zozeer moeilijk, maar nogal tijdrovend. Het schijnt vrij normaal te zijn dat biermakers hun mout op deze manier (of zelfs helemaal gedroogd) toevoegen.
Nu haal je de theezak met granen uit het bier. Het schijnt nog prima bruikbaar te zijn als bijvoorbeeld veevoer, maar wij hebben het toch maar weggegooid. Nu moet het bierwater drie kwartier koken.
De ketels bij Kettles & Grains zijn allemaal aangesloten op 'n stoompijp, dus worden zonder poespas aan de kook gebracht. Het enige wat wij hoefden te doen was af en toe even roeren. Doe wel voorzichtig, want kokend bier is best heet.
Na het koken is het tijd om de hoppen toe te voegen. Hop is 'n subfamilie van de hennep-planten... aha, zo leer ik nog 'ns wat. Je kunt de hop als blaadjes kopen, maar voor ons bier gebruikten we samengeperste hop. Het ziet er 'n beetje uit als konijnenvoer, maar het ruikt meer als... andere hennep-producten. De hop werd van origine aan bier toegevoegd als conserveringsmiddel. Maar tegenwoordig gebeurt het vooral voor de smaak. Wij hadden vier verschillende soorten hop, die we met kleine tussenpozen aan het bier hebben toegevoegd.
Het bier-water is intussen omgetoverd in wort en begint er echt als bier uit te zien. Het wordt nu met 'n ingenieus pijpensysteem door 'n koeler heengeleid en vervolgens op 'n temperatuur van ongeveer 25 graden in 'n plastic emmer gestort.
Dit is de laatste fase, voordat het bier gaat gisten. Dus er moeten nog even wat dingen gebeuren.
Allereerst wordt er 'n "hoe heet zo'n ding" gevuld met de wort en daarin wordt 'n dobber gestopt. Hoe dikker het bier, hoe meer suiker er inzit en hoe minder ver de dobber naar beneden zakt. Deze nulmeting wordt later gebruikt om het alcoholpercentage te bepalen.
Nu wordt ook het laatste ingrediënt van de dag toegevoegd: het gist. Gist is het magische ingrediënt dat de suikers uit het LME-mengsel om zal zetten in alcohol. Het is belangrijk dat dit in 'n afgesloten vat gebeurt, zodat niks het proces verstoord. Omdat er tijdens het gisten gas vrijkomt, zit er op het vat 'n waterslot (in het Engels: air lock). Daardoor kan het gas wel naar buiten, maar er kan niks van buiten naar binnen.
Het vat wordt nu twee weken lang donker opgeslagen. In die tijd wordt het leeuwendeel van de suikers omgezet in alcohol en wordt het wort bier.
--- time passes ---
Fase 2: tappen
Toen we vandaag terugkwamen, stond alles al klaar voor onze tweede ronde. De medewerkers van Kettles & Grains hadden ons biervat tevoorschijn gehaald en 'n nieuwe suikermeting gedaan. Door de hoeveelheid suiker in het bier voor en na het gisten met elkaar te vergelijken, weten ze hoeveel suiker er is verdwenen. En aangezien het vat hermetisch afgesloten was, kan die suiker dus alleen maar zijn omgezet in alcohol. Zo bepaalden ze dat onze IPA op 'n mooie 6.1% alcohol uit was gekomen.
Net na deze meting hebben ze nog 'n klein beetje verse suiker toegevoegd. Dit zorgt ervoor dat het bier in het flesje nog 'n beetje nagist.
Tijd om te tappen
Het vat heeft 'n mooi tapkraantje, waaraan met wat verlengstukken 'n tap-uiteinde werd gezet. Je drukt dit uiteinde in je lege bierflesje tegen de bodem, en het bier stroomt geleidelijk in je flesje.
Vervolgens zet je met 'n vervaarlijk uitziend apparaat 'n kroonkurk op het flesje. Daarmee is het flesje ook hermetisch afgesloten en kan het bier nagisten.
Bij elkaar kwamen er ruim 50 flesjes uit het vat zetten. We hebben het bier ook nog even geproefd en het was prima herkenbaar als 'n IPA. Het was nog 'n beetje flauwtjes, maar dat probleem schijnt nu in het flesje opgelost te worden.
--- more patience is needed ---
Fase 3: drinken
Nu moeten we nog minstens twee weken wachten, omdat ons bier in de flesjes koolzuur aan het opbouwen is (door dat laatste beetje suiker dat is toegevoegd). Daarna kan het bier de koelkast in om op drinktemperatuur te komen. Je kunt het ook buiten de koelkast laten liggen, om nog wat meer smaak op te bouwen. Tussen de vier weken en vier maanden is deze IPA op z'n best. Volgens de man van Kettles & Grains dan; wij gaan het zelf wel bepalen. Alhoewel ik betwijfel of er over vier maanden nog iets te proeven valt.
Overzicht
| Prijs | $69 (normaal $125) + $22 voor de flesjes |
| Hoeveelheid bier | 5 gallon = 50 flesjes |
| Tijd tussen brouwen en drinken | 4 weken |
Zie ook
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
