Happy Halloween Y'all!

We zijn ge-Boo-ed

We zijn ge-wat? Ge-boo-ed... Gelukkig er zit een briefje bij de enge beker die voor onze deur staat. Het helpt niet dat ik net een aflevering van NCIS heb gezien waarin een bom werd getriggerd door het optillen van een verdwaalde drinkbeker...



Komende vrijdag is het Halloween, maar onze buurmeisjes hebben al dagen pre-Halloweenpret. Hun voortuin wordt meer en meer een spinnennest. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat zij wat met deze beker (met snoepgoed er in) te maken hebben. Het is een soort kettingbrief, ik moet nu bij twee andere buren iets lekkers, engs of grappigs voor de deur achterlaten.



In het Nederlands zou het gedichtje zoiets kunnen zijn:
Deze Halloween, weet je wat ik doe
Een lekkere verrassing, het heet een "Boeh!"
'n Vriend - maar wie...? - legde het hier,
Om jou te verblijden met wat griezelplezier!

Je bent "ge-Boeh-t", de beurt is aan jou,
Om te delen met vriend of buur, of die vreemde mevrouw?
Maak twee traktaties, geestig en voor de gein
Leg het voor hun deuren en ren weg, verdwijn!

Doe dit gedicht er bij en nog één ding, dat is het wel,
Een "We zijn ge-Boeh-t"-teken voor naast hun bel.

Statige huizen

Als je door Charleston in South Carolina loopt, zie je nog de rijkdom van vroeger. De grote huizen langs het water zijn stuk voor stuk plaatjes. Halverwege 18e eeuw was Charleston een bruisend handelscentrum voor de zuidelijke koloniën (West-Indië waar Barbados en Bermuda deel van uit maakten). Charleston behoorde in die tijd tot de grootste handelshavens, na Boston, New York en Philadelphia. Er werd vooral gehandeld in hertenvellen die werden verwerkt tot kleding en boekenkaften. Verder werd er veel geld verdiend met de slavenhandel in Charleston (voor de katoenplantages). Nadat de noordelijke kolonieën zich in 1776 hadden afgescheiden van het Britse Rijk, duurde het tot 1783 dat South Carolina zich een Amerikaanse staat kon noemen. Na de uitvinding van de cotton gin (om de zaden van de katoenplukken te scheiden waardoor de kwaliteit en productie omhoog gingen) ging het nog voorspoediger in Charleston. Helaas deed de Burgeroorlog (1861-1865) de stad geen goed. South Carolina hoorde bij de Confederates, de afgescheiden Zuidelijke Staten die tegen het leger van Abraham Lincoln (de Unionists of Federal Army) vochten. De stad en de economie lag flink in puin, maar dat hebben ze in de jaren erna goed kunnen herstellen.


Wat kun je in 3 uur doen in Charleston SC? Dat vroegen we aan de dame van de toeristeninformatie. Ze adviseerde ons om via King Street naar de Battery te wandelen en naar de City Market. Dat was inderdaad een mooi rondje door de winkelstraat, via een wijk met supermooie huizen naar het verdedigingswerk met kanonnen aan het water en dan de overdekte markt met allemaal leuke snuisterijtjes.


Eén van de ingangen van City Market. Net buiten de markthal hebben we heerlijk geluncht bij Brasserie Gigi. Conclusie: 3 uur is niet genoeg om Charleston goed te bekijken.

Wandelingetje

We hoeven helemaal niet een uur naar Shenandoah te rijden om lekker te kunnen wandelen. In het bos bij Ball's Bluff in Leesburg VA gaat dat ook prima.


Zonnebadende schildpadden in de Potomac-rivier. De twee grootste waren al in het water verdwenen. Ik denk dat ze het formaat hadden van een forse pizza (Amerikaanse portie dan hè).


"De pahahaden op...."


Doorkijkje

Roadtrip

Het was weer eens tijd voor een roadtrip, deze keer is het een rondje Virginia-Charleston, South Carolina-Savannah, Georgia-Jacksonville, Florida-Atlanta, Georgia-Nashville, Tennessee-Virginia geworden. De komende weken zullen jullie wat impressies voorbij zien komen van de plaatsen die we hebben bezocht.


Borden bij de staatsgrenzen

Najaar

Toen we in Californië woonden, was ik me er nooit zo van bewust dat ik een seizoenenmens ben. Ik vond het prima dat we daar de winter oversloegen en een kort voorjaar hadden. De foothills waren dan een week of wat mooi groen, voordat ze 'golden' kleurden door het dorre gras. In Massachusetts zaten we ineens met een herfstseizoen en wat voor eentje, om over de winter maar te zwijgen... Het verkleuren van de blaadjes, de 'droppige' geur van humus (klinkt toch beter dan 'rottende bladeren en ander dood spul in de grond') en koude wangen na een wandeling in het bos.

Gelukkig kunnen de bomen in Virginia er ook wat van. Afgelopen weekend hebben we gekeken hoe het kleurenschema is in het Shenandoah National Park. Het moet nog pieken. We zagen nog veel groen, maar er piepte al rood, geel en oranje door. We hadden niet de beste ochtend uitgekozen, laaghangende wolken belemmerden het uitzicht grotendeels. Ik heb toch geprobeerd om wat van de kleuren op de foto te zetten.


Wolken trekken zich wat terug. Eventjes...


Kleuren variëren van groen, geel, okergeel, oranje, knaloranje, rood tot dieprood.


Niet alleen kleur in het bos, ook in de lucht. Dit was rond half elf 's ochtends.

Een mooie beschrijving van de website van het park zelf, van een paar dagen geleden:

The northern third of the park has some of the lowest elevations, so fall – delicious fall, which flows down the mountain like candy sprinkle-flecked maple syrup over mounds of thick oatmeal – has begun to drip in a few bright, sweet spots here and there. Dogwood trees, features of the park’s northern end, display different shades of scarlet, all of them subtle and muted. In the center of the park, the highest elevations, the mountainsides and summits flash large patches of dramatic oranges and reds, saffron yellows, turmeric golds. Blueberry bushes in the north half of Big Meadows, smack dab in the center of Shenandoah, burn chili powder red. In the south district the palette is sunnier – yellows, golds, pumpkin oranges, mangoes – with the occasional jolt of a neon-red maple spattering the canvas.