Festivaltijd

Het lijkt wel of er deze maand nog meer festivals zijn dan normaal. Twee weken geleden was ik bij het Hardly Strictly Bluegrass-festival (HSB), een gratis bluegrassfestival in het Golden Gate Park met optredens van onder andere Ry Cooder, Joe Jackson, Los Lobos en Emmylou Harris.


Los Lobos in actie. Ik ken ze eigenlijk vooral van hun hit La Bamba, dus ik was verbaasd toen ik hoorde dat ze vaker op HSB hebben opgetreden. Ze blijken een lekkere mix van rock, tex-mex, country, folk en blues te maken.


Emmylou Harris trad voor de vijfde keer op, hier met Rodney Crowell. Een leuke band die ik op het festival ontdekte is The Dustbowl Revival, een band die een mengeling van hot jazz, bluegrass, swing en funk spelen.

Pompoenentijd
Overal zijn er nu Oktoberfesten, maar het festival dat al een tijdje boven aan mijn lijstje stond, was het Art & Pumpkin Festival in Half Moon Bay. We zijn vroeg die kant op gegaan, want het is er altijd megadruk en er zijn niet veel wegen die naar Half Moon Bay leiden, dus die staan dan vol. In de directe omgeving van Half Moon Bay heb je ook een aantal 'pumpkin patches', velden waar je pompoenen kan kopen. Met van alles eromheen: maïsdoolhof, attracties voor de kinderen, hele kermissen zijn het.


Om elf uur was het al flink druk op de kunstmarkt.


Pumpkin Parade met Gourdy, de mascotte.


Binnenkort is het Dias de Muertos, een Mexicaanse feest- en herdenkingsdag, zoals Allerheiligen en Allerzielen.


Dit is de zwaarste pompoen (zo'n vijfduizend kilo), maar mocht niet meedoen aan de wedstrijd. Deze is namelijk van beton, staal en keramische tegeltjes.


De winnaar van de jaarlijkse weegwedstrijd krijgt $6 per lbs.


Boer Mike is er elk jaar om zijn kunsten te laten zien.


Snoopy

Toen het te veel begon regenen, zijn we maar richting huis gegaan.

Cadeautje op de terugweg
Onderweg moesten we even een sanitaire stop maken bij Rockaway Beach. Als je dan toch bij het water bent, is het altijd fijn om even over de oceaan te turen. "Ik zie daar iets vissigs", zei Frank al snel. En inderdaad, daar gingen ze:


Dolfijnenvinnen


Jump!

Duizelingwekkend

Na de botenparade van afgelopen vrijdag is het nu tijd voor de vliegshows die tijdens deze Fleet Week zijn uitgevoerd. Ik heb ze niet allemaal gezien, maar die van de Blue Angels wel. Drie keer, en op drie verschillende plekken. Wat een verschrikkelijk goed team is dat toch! In 2009 hebben we ze al eens in San Francisco in actie gezien en in 2012 kwamen we ze toevallig tegen in New Hampshire. We reden op de snelweg en hoorden ineens een scheurend geluid in de lucht en daar zagen we zo een blauwgele F/A-18 voorbijschieten.

Eerst wat ander stuntwerk
Vliegtuigacrobatiek, is dat een woord? In elk geval waren het knappe capriolen die alle piloten uithaalden. Van het kleine rode stuntvliegtuigje tot de grote Boeing 747 van United Airlines.


Oracle-vliegtuigje voor Alcatraz.


Kurkentrekker van het Oracle-vliegtuigje.


Het Patriots Jet Team, een lokaal commercieel stuntteam (Byron, CA).

Toen ik zaterdag op weg was naar de postbus, zag ik de Patriots over het honkbalstadion vliegen. Ik bleef natuurlijk te lang kijken, dus had geen tijd meer om de post te halen. Mijn plan was om vanaf de brug over de US-280 te kijken of ik de Blue Angels zag komen aanvliegen. Toen ik de Patriots zo zag, bedacht ik me dat ik ze ook vanaf ons balkon zou moeten kunnen spotten. Dus ik liet de post maar even zitten.

Blue Angels
Bijna bij huis aangekomen, keek ik nog eens goed naar ons balkon. Ja, ik zou ze inderdaad kunnen zien, maar alleen in de verte. En alle stunts zou ik dan net missen, want we zitten net om de hoek. Plan C: naar de pier waar de USS Somerset aangemeerd ligt. Dat was geen slecht idee.


Daar gaan ze, op weg naar het 'podium' bij Fisherman's Wharf.


De 'Delta'-formatie.


De 'Diamond' boven de stad. Dit is een vorm waarbij ze superdicht op elkaar vliegen, denk aan drie meter afstand tussen de vliegtuigen bij een snelheid van 400 mph (640 km/u). Slik... Als je filmpjes wilt zien, hier doen ze de ruit bij de Bay Bridge en hier bij Alcatraz.

Vandaag was ik weer op Hyde Street Pier. Daar had ik afgelopen vrijdag ook de Parade of Ships bekeken, vanaf de Balclutha. De pier is gratis toegankelijk, maar als je de boten van het museum wilt zien, dan heb je een kaartje ($10) nodig. Dit kaartje is zeven dagen geldig, dus ik kon mooi nog een keer. Helaas waren meer mensen zo slim, dus de Balclutha was al vol. Veerboot Eureka werd mijn uitkijkpunt.

Ingewikkelde variant van de Diamond: twee toestellen vliegen ondersteboven.

Twee jaar bij de Blue Angels
Alle teamleden van de Blue Angels mogen maar twee, soms drie jaar meedraaien. Dat geldt ook voor de ondersteunende teamleden, zoals de arts, onderhoudsmonteur en PR-medewerkers. Daarna gaan ze weer terug naar hun reguliere werkzaamheden bij de marine. Sinds vorig jaar vliegt er voor het eerst een vrouw mee in het team. Capt. Katie Higgins (27, US Marine Corps) bestuurt de C-130 'Fat Albert', het transportvliegtuig. Ik ben benieuwd wanneer de eerste vrouw in één van de F/A-18's (Hornets) gaat vliegen.


Fat Albert met gezelschap. Een fragmentje van 'Bert' die laag over de baai vliegt, vind je hier.

Hikken en spieren spannen
De piloten in de Hornets dragen geen speciale pakken die de g-krachten opvangen. Zo'n pak dat uitzet, zit alleen maar in de weg. Om niet flauw te vallen, doen ze een soort hikoefening waarbij ze al hun spieren aanspannen. Hierdoor voorkomen ze dat er bloed uit de hersenen wegtrekt. Als je dat niet doet, gebeurt er dit: "I heard music all of a sudden.". Ik mag niks zeggen, bij mij ging het lichtje (bijna) uit in de Untamed-achtbaan in Canobie Park, toen we naar loodrecht naar beneden stortten (dat was 4,5 g). Nooit meer!


Hier zullen de mannen flink gehikt hebben.


Een klein deel van het publiek. Aan de andere kant van Fort Mason, op de Marina Green, zal het wel een drukte van jewelste geweest zijn.

Ik heb nog zoveel meer foto's en video's, maar dat wordt te veel om hier te delen. Als afsluiter zie je hier een fragment van de langzaamste stunt die ze doen: de 'Section High Alpha'. De twee Hornets verminderen dan vaart tot 232 km/u en hebben de neuzen 45 graden omhoog gestoken. Het ziet er eigenlijk heel nuffig uit.

Botenparade

Vandaag zijn er een aantal marineschepen aangekomen in de baai van San Francisco. Tijdens Fleet Week kun je de schepen van binnen bezichtigen en er zijn allemaal demonstraties, zoals van de humanitaire hulpverleners en de K9 Heroes. Dat zijn de reddings- en therapiehonden, de laatste voor teruggekeerde veteranen uit oorlogsgebieden die lijden aan het posttraumatisch stresssyndroom.

Vanochtend was de Parade of Ships. Dan komen de schepen de baai binnenvaren. Als eerste kwam de SFFD Fireboat Guardian met de kruiser USS Cape St. George onder de Golden Gate-brug door. De brandweerboot spoot zoveel water dat je het marineschip soms niet meer goed kon zien. Vervolgens kwam de USS Stockdale voorbij, dat is een torpedobootjager. De USCGC Boutwell van de kustwacht zorgde voor wat afwisseling met zijn (pardon, blijkbaar zijn schepen vrouwelijk) haar witte verschijning. De Boutwell heeft een belangrijke rol gespeeld bij een grote reddingsactie in de Golf van Alaska, toen er 500 mensen van een brandend cruiseschip gered moesten worden. Ook wordt de Boutwell gebruikt om de cocaïnehandel in te dammen. Ze heeft sinds 1968 al $900 miljoen aan drugs onderschept. Het is een cutter, een kotter dus, maar dan wel een hele forse.



Het volgende schip vond ik het meest imponerende: de USS Coronado. Het is nogal een pantservaartuig dat vooral in 'littorale' wateren opereert (dicht bij de kust), om mijnen en onderzeeërs op te sporen. Het is een trimaran, en ze is pas sinds vorig jaar echt in gebruik genomen. Ik vond deze al agressief overkomen, maar de USS Coronado is een overtreffende trap:

Als ik thuiskom van mijn werk, kom ik langs de USS Somerset, een doklandingsschip voor amfibische oorlogsvoering. De naam Somerset is ter nagedachtenis van de passagiers van vlucht United 93. Op 11 september 2001 was deze vlucht onderweg van Newark NJ naar San Francisco, toen kapers het toestel richting Washington DC stuurden. Het vliegtuig is gecrasht in Somerset County, Pennsylvania.

Er deed ook een Canadees fregat mee: de HMCS Calgary. Ik vond de 'Her Majesty's...' ook al zo raar. En de hekkensluiter was de ACRE MV John Dillard, maar die heb ik geloof ik over het hoofd gezien. Deze catamaran is speciaal gemaakt voor Corps of Engineers in San Francisco om snel wrakstukken uit de baai te halen, voor duikoperaties en 'hydro-surveying'.

Tarantula's

Nadat ik met Maïsha op Bernal Heights Boulevard in het donker bijna waren opgegeten door een superenge spin, had ik zo mijn bedenkingen over de tarantula hike die ik later dat weekend zou gaan doen. Dit exemplaar leek wel een blote tarantula en hij was supersnel. Na wat googlewerk bleek het om een ground spider (bodemjachtspin) te gaan. Die hoef ik niet nog een keer te zien...

Ja, je las het goed: in september en oktober kun je op Mount Diablo tarantula-wandeltochten doen. Het is nu namelijk het seizoen dat de mannetjes op zoek gaan naar een vrouwtje, dus zijn ze wat duidelijker aanwezig op de wandelpaden. Nou had ik het idee dat de paden helemaal overspoeld zouden worden met spinnen, maar dat viel gelukkig mee.

Ik had twee plekken gereserveerd voor Maïsha en Ernst, maar zij moesten diezelfde ochtend al het vliegtuig terugnemen naar Nederland. Frank voelde er niet heel veel voor om met me mee te gaan, dus heb ik mijn collega Marieke gevraagd. Stoer als ze is, zei ze "Gatver, ja natuurlijk ga ik mee!"

Kennismaking
Het verzamelpunt was een picknicktafel waar een lege plastic pot op stond die bewoond werd door Henry. Deze spin was drie weken eerder gevangen door de gids. Henry was zo dom om over zijn schoen heen te wandelen... De gids heeft altijd een spin achter de hand om uit te zetten tijdens een tocht. Mochten we niks tegenkomen, dan hadden we altijd dit exemplaar nog. Mooie bijkomstigheid was dat we Henry bij de 'voordeur' van een vrouwtje gingen droppen, zodat we konden zien hoe hoffelijk een mannetjestarantula is.


Dit is Henry. Die twee puntjes die op ogen lijken, zijn geen ogen. Die zitten aan de andere kant.

Natuurlijk kwam Henry even uit zijn plastic pot om de kring rond te gaan. Iedereen die dat wilde, mocht hem even vasthouden. De Californische tarantula (of woestijntarantula) is niet gevaarlijk voor mensen. Een beet is wel vervelend, zoals een bijensteek maar dan zonder de bult die je daarvan krijgt.

Marieke met Henry


Ik met Henry. Wat een zachte en lichte spin was dit. Heel anders dan de spin die ik tien jaar geleden vasthield op een beurs.


Deze spin was een stuk zwaarder en ik voelde zijn pootjes echt trippelen op mijn handpalmen. Henry was veel lichtvoetiger.

Wandeltocht
Na de introductie bij de picknicktafel gingen we op weg naar tarantulaland. Onderweg vertelde de gids over de andere dieren in het gebied zoals schorpioenen en ratelslangen, heel gezellig allemaal... Maar er zijn ook wilde zwijnen, coyotes, herten, steenarenden, bobcats en zo af en toe een poema op doortocht.

Op weg naar het tarantulagebied


Bijennest in een boom. Waar is Winnie de Poeh? De bijen op Mount Diablo sterven uit door de droogte. Ze hebben water nodig om hun korf koel te houden.


Ook galappels (van wespen) zijn groter in Amerika.


Maretak


Een slome hommel liftte even mee op mijn riem.

Tatata taaarantula!
Onze gids had een mooi plekje gevonden om Henry vrij te laten: in de buurt van een vrouwtje.

Daar gaat Henry, op het vrijerspad.

De vrouwtjes hebben zich onder de grond verschanst. Je herkent de ingang van een ontvankelijke damestarantula aan het web waarmee de ingang is afgesloten. Het mannetje gaat dan met zijn voorpoten op 'de deur' kloppen. Hij zal niet zomaar naar binnen gaan, dat kan hem zijn leven kosten. Het vrouwtje moet wel eerst haar aanbidder goedkeuren.


Klop, klop, ben je daar?


Eh, Henry... zou je dat nou wel doen? Je speelt met je leven! Aan de andere kant, veel heeft hij niet te verliezen. Alleen mannetjes van 8 jaar of ouder kunnen zich voortplanten en de meesten worden niet veel ouder dan 9-10 jaar. Zie je trouwens zijn kale achterkant? Als een tarantula zich in het nauw gedreven voelt, kan hij met zijn achterpoten de (brand)haren van zijn achterkant 'afschieten'. Het roofdier ademt de haren dan in en dat irriteert flink. Nadat de spin is verveld, heeft hij/zij weer een compleet vachtje. Ze schijnen dan ook verdwenen pootjes terug te kunnen laten groeien.


Deze spin kreeg de naam Charles toebedeeld door een 7-jarig meisje dat mee was.


Toen we het tarantulagebied hadden verlaten, struikelden we bijna over dit exemplaar dat midden op de brandweg stond. Deze spin had een beetje grijslila kleur en zag er veel potiger uit dan de heren die we eerder hadden gezien. Misschien is dit wel een vrouwtje dat al die herrie zat was van alle pottenkijkers boven haar nest. Vrouwtjes zijn groter en 'chunkier' dan mannetjes.


Omgeving van Mount Diablo


Als je naar het oosten kijkt. Deze foto is genomen op het lievelingsplekje van een roedel coyotes.

Zet maar in de kalender voor 2016
De gratis wandelingen die MDIA (Mount Diablo Interpretive Association) organiseert zitten altijd snel vol. Je betaalt wel $6 bij de ingang om te parkeren. Dit gaat in goed vertrouwen, er is geen kassa maar wel een collectebus met envelopjes waar je je geld in stopt en je kenteken op schrijft. Een andere mogelijkheid is een wandeling met een gids van het Lindsay Wildlife Museum. Die kosten $15 per persoon (en dan die $6 per auto voor parkeren).