Tarantula's

Nadat ik met Maïsha op Bernal Heights Boulevard in het donker bijna waren opgegeten door een superenge spin, had ik zo mijn bedenkingen over de tarantula hike die ik later dat weekend zou gaan doen. Dit exemplaar leek wel een blote tarantula en hij was supersnel. Na wat googlewerk bleek het om een ground spider (bodemjachtspin) te gaan. Die hoef ik niet nog een keer te zien...

Ja, je las het goed: in september en oktober kun je op Mount Diablo tarantula-wandeltochten doen. Het is nu namelijk het seizoen dat de mannetjes op zoek gaan naar een vrouwtje, dus zijn ze wat duidelijker aanwezig op de wandelpaden. Nou had ik het idee dat de paden helemaal overspoeld zouden worden met spinnen, maar dat viel gelukkig mee.

Ik had twee plekken gereserveerd voor Maïsha en Ernst, maar zij moesten diezelfde ochtend al het vliegtuig terugnemen naar Nederland. Frank voelde er niet heel veel voor om met me mee te gaan, dus heb ik mijn collega Marieke gevraagd. Stoer als ze is, zei ze "Gatver, ja natuurlijk ga ik mee!"

Kennismaking
Het verzamelpunt was een picknicktafel waar een lege plastic pot op stond die bewoond werd door Henry. Deze spin was drie weken eerder gevangen door de gids. Henry was zo dom om over zijn schoen heen te wandelen... De gids heeft altijd een spin achter de hand om uit te zetten tijdens een tocht. Mochten we niks tegenkomen, dan hadden we altijd dit exemplaar nog. Mooie bijkomstigheid was dat we Henry bij de 'voordeur' van een vrouwtje gingen droppen, zodat we konden zien hoe hoffelijk een mannetjestarantula is.


Dit is Henry. Die twee puntjes die op ogen lijken, zijn geen ogen. Die zitten aan de andere kant.

Natuurlijk kwam Henry even uit zijn plastic pot om de kring rond te gaan. Iedereen die dat wilde, mocht hem even vasthouden. De Californische tarantula (of woestijntarantula) is niet gevaarlijk voor mensen. Een beet is wel vervelend, zoals een bijensteek maar dan zonder de bult die je daarvan krijgt.

Marieke met Henry


Ik met Henry. Wat een zachte en lichte spin was dit. Heel anders dan de spin die ik tien jaar geleden vasthield op een beurs.


Deze spin was een stuk zwaarder en ik voelde zijn pootjes echt trippelen op mijn handpalmen. Henry was veel lichtvoetiger.

Wandeltocht
Na de introductie bij de picknicktafel gingen we op weg naar tarantulaland. Onderweg vertelde de gids over de andere dieren in het gebied zoals schorpioenen en ratelslangen, heel gezellig allemaal... Maar er zijn ook wilde zwijnen, coyotes, herten, steenarenden, bobcats en zo af en toe een poema op doortocht.

Op weg naar het tarantulagebied


Bijennest in een boom. Waar is Winnie de Poeh? De bijen op Mount Diablo sterven uit door de droogte. Ze hebben water nodig om hun korf koel te houden.


Ook galappels (van wespen) zijn groter in Amerika.


Maretak


Een slome hommel liftte even mee op mijn riem.

Tatata taaarantula!
Onze gids had een mooi plekje gevonden om Henry vrij te laten: in de buurt van een vrouwtje.

Daar gaat Henry, op het vrijerspad.

De vrouwtjes hebben zich onder de grond verschanst. Je herkent de ingang van een ontvankelijke damestarantula aan het web waarmee de ingang is afgesloten. Het mannetje gaat dan met zijn voorpoten op 'de deur' kloppen. Hij zal niet zomaar naar binnen gaan, dat kan hem zijn leven kosten. Het vrouwtje moet wel eerst haar aanbidder goedkeuren.


Klop, klop, ben je daar?


Eh, Henry... zou je dat nou wel doen? Je speelt met je leven! Aan de andere kant, veel heeft hij niet te verliezen. Alleen mannetjes van 8 jaar of ouder kunnen zich voortplanten en de meesten worden niet veel ouder dan 9-10 jaar. Zie je trouwens zijn kale achterkant? Als een tarantula zich in het nauw gedreven voelt, kan hij met zijn achterpoten de (brand)haren van zijn achterkant 'afschieten'. Het roofdier ademt de haren dan in en dat irriteert flink. Nadat de spin is verveld, heeft hij/zij weer een compleet vachtje. Ze schijnen dan ook verdwenen pootjes terug te kunnen laten groeien.


Deze spin kreeg de naam Charles toebedeeld door een 7-jarig meisje dat mee was.


Toen we het tarantulagebied hadden verlaten, struikelden we bijna over dit exemplaar dat midden op de brandweg stond. Deze spin had een beetje grijslila kleur en zag er veel potiger uit dan de heren die we eerder hadden gezien. Misschien is dit wel een vrouwtje dat al die herrie zat was van alle pottenkijkers boven haar nest. Vrouwtjes zijn groter en 'chunkier' dan mannetjes.


Omgeving van Mount Diablo


Als je naar het oosten kijkt. Deze foto is genomen op het lievelingsplekje van een roedel coyotes.

Zet maar in de kalender voor 2016
De gratis wandelingen die MDIA (Mount Diablo Interpretive Association) organiseert zitten altijd snel vol. Je betaalt wel $6 bij de ingang om te parkeren. Dit gaat in goed vertrouwen, er is geen kassa maar wel een collectebus met envelopjes waar je je geld in stopt en je kenteken op schrijft. Een andere mogelijkheid is een wandeling met een gids van het Lindsay Wildlife Museum. Die kosten $15 per persoon (en dan die $6 per auto voor parkeren).